¿...que los domingos te resultan aburridos? ¡Apúntate a rillamillas y verás como son de los más divertidos!!!... Caminar y conversar y del domingo disfrutar...

BENVIDOS: entrade no foro
Fotos de Luisa
Fotos de Xano
Calendario de andainas por Galicia
Nómadas

     Lémbrase que rillamillas é un grupo totalmente aberto e que calquera persoa pode vir a camiñar con nós: soio fai falta que apareza á hora da saída na estación de autobuses do Carballiño. Non fai falta apuntarse, nin pagar cuotas. Esto dígoo especialmente para tí que estás dudando ... Anda. Ven e deixate de lerias.
      Rillamillas é unha das non-organizacións mellor non-organizada de todas as que se coñecen... unha das que mellor funcionan... Se nos ven os ácratas moderados e os anarquistas pacifistas cópiannos o modelo de non-organización organizada seguro.

DEZ ANOS DE RILLAMILLAS: TESTEMUÑAS DENDE O CORAZÓN

RUTAS E FOTOS DOS RILLAMILLAS

• 11-01-2015.- Nova convocatoria de rillamillas para estrenar este ano 2015... Na estación de autobuses presentáronse 19 persoas. Andaríns, xente de Viaauria, un par de rillamillas de toda a vida, e algúns novos candidatos que ben poderían ingresar no grupo... Bernardo tomou o mando das operacións... e empezounos a levar con seguridade, sabedoría e templanza...
  E así resulta que facemos unha andaina circular fantástica...como facer a andaina de Pazos... pero circular, saindo de Carballiño e rematando no Carballiño, con destino principal en Castro Cabadoso... Pódeselle chamar a "ruta de Castro Cabadoso".
  É tan simple como sair de Carballiño pola ruta de Pazos, pasando pola Pontarriza, e logo Moldes, e logo baixar a Castro Cabadoso... Disfrutar alí un bo anaco... e logo subir seguindo a ruta, pero antes de chegar á carretera de Cabanelas coller un camiño que se desvía á esquerda... fermoso e cómodo... e logo chegado a un punto coller un sendeiriño estreito, pero non menos fermoso, que tamén se desvía pola esquerda e que leva á Reguenga... seguindo logo por outro camiño que pasa beira de Penacobertoira... e preséntándonos de novo nun plis plas na Ponte de Godás...
  Teño feito esta ruta de moitas maneiras e por moitos lugares... pero ningunha me gustou tanto como a que fixemos hoxe: CIRCULAR, 14 km aprox, e toda por camiños de terra, en moitos casos alfombrados por follas de carballos...
  Para poñerlle un bo remate ó día imos a comer ó restaurante a MAQUÍA... Estamos dazaoito xantando, pois para isto apuntase tamén a muller de Bernardo, para compensar ós dous camiñantes que non se poden quedar a xantar... Calamares, revolto de grelos, churrasco, polo picón... (o méu que pique pouco, dice María) e postres... ¿¡Quén se vai a esquecer do arroz con leite!? E para os que non querían pagar "mus de moca"... Pero ó final poñen chupitos e todos pagamos con gran contento, iso sí, despois de cantar como toca os correspondentes "cantos regionales"... Porque eu non sei se é cousa do viño ou do natural do sangue despois de andar... pero a risas e cantos non hai quen nos gañe...
  Ah!! E xa se me esquecía contar que entre Reguenga e Penacorbertoira comemos un chocolate de pedra... que nos fai morrer coa risa... Nunca ser vira por estes lares un chicolate con tanta risoterapia... Iso por non falar da lectura das conversas do wasap que tamén facemos mentres agardamos polo primeiro prato no xantar... Lectura "corta y facil", para recordar a la que "lleva los cosos por si le apetece"... Pero isto non é facil de entender sen ter a enciclopedia completa dediante...
  
• 21-12-2014: Pasados quince días dende a anterior andaina, seguindo a vella costume rillamillas, convocouse unha nova. E dacordo co tempo no que estamos toca coma cada ano ir a colocar o Belén... Pero veleiquí que o gardabeléns quedase dormido e non se presenta na saída á hora acordada... Un serio problema. Once persoas hai alí, dispostas a andar, e a levar o Belén a onde cumpra... Pero o Belén non está... Botamos a andar, pasamos por diante da casa do gardabeléns, cantamos uns breves cantos rexionais, pero nin así se desperta...
  A andaina sigue... E chegado ós petroglifos, lugar onde pensabamos depositar o Belén, reunidos en asamblea xeral, acordamos facer un Belén Vivente... E así é como cumprimos co noso deber rillamilleiro de facer o belén noso de cada ano...
  Logo sigue andaina, fermosa e divertida, amenizada polas risas de varios andaríns que nos acompañan...
• 07-12-2014.- Ás 12 e media da noite créase, con nortunidade e alevosía, o primeiro grupo de wasap de rillamillas... E por este medio e a tales horas intempestivas convócase unha andaina para o seguinte día ás 9:30 da mañán... Cos rillamillas case que todos xa durmindo... consíguese que a convocatoria só sexa atendida por un pequeniño grupo... Así é como, despois de varios meses de parón e incertidume, cando xa parecía que os rillamillas morreran definitivamente, resulta que volven a rexurdir da súa cinsa, e tres, só tres, (Luisa, Bernardo e Juan), pero tres dos históricos... xúntanse na bus statión do Carballiño para volver a andar... A ruta foi clásica rillamillas: un comenzo de cara Pontarriza e Moldes... pero logo unha volta chea de sorpresas, seguindo en boa parte o trazado do gasoducto que ven dende Pontevedra cara estes nosos lares... Cruzamos zonas pantanosas sen quedar eternamente empantanados nelas... saltamos muros, atravesamos fincas baixo a atenta ollada de señoras que non sabían se eramos humos seres ou membros de santas compañas... Camiñamos, pasámolo ben... e viñemos a comer á casa...

  20-04-2014.- Domingo de Pascua. Conta Marcos no foro: "Día espléndido, hasta nos respetou a choiva, fermoso roteiro (algo curto, quedeime con gañas de máis, iso e bo sinal, maravillosa compañía e ata a próxima...haber se o noso croniguía arranxa ises problemas técnicos e nos agasalla con algún comentario, tamén dí que o bichiño amarelo lle anda algo revirado, pero eu digo que e culpa del jjj.
  Saúdos"
• 06-04-2014.- Polo que se ve nas fotos (fermosas coma sempre) que fixo Luisa... polo menos sete rillamillas camiñaron por terras de Castro Caldelas, e pola Abeleda. Unha ruta ben fermosa, a xulgar polo que nas tales fotos se ve, e tamén tendo en conta o elemento humano que se xuntou (Bernardo, Xano, Marcos, Luisa, María, Rita, Fina...). Marcos conta da ruta deste día: "Voltaba os camiños despois de 3 meses e medio,lesiós etc, ¡cosas de la edad!.
  Voltaba con dúbidas por a falta de actividade física e por como me respostarían esas lesiós, pero necesitaba voltar os camiños si o si, xa me fervía o sangue.
  E precisaba de fermosos camiños e necesitaba compartir eses camiños con boa xente, e tiven as dúas cousas, fermoso roteiro e compañeir@s extraordinarios.
  Necesitaba olvidarme das lesiós e desconectar ¡carallo se o conseguín!, e a forza do Rillamillas.
  Estiven vendo as fotos que fixen, e aínda por riba descubrín que en Rillamillas ¡hay un paracaidista!, era o que me faltaba...
  Grazas compañeir@s por éste día tan fermoso."
• 23-03-2014.- Os rillamillas participan na andaina pola igualdade, organizada polo concello do Carballiño.
• 09-03-2014.- Conta o cronista as andanzas dos rillamillas para participar neste día na andaina organizada polo concello de Cenlle: "Como non tíñamos cara de bébedos o home de verde co saco de trompetiñas colgada entre os troles acordou de chimparnos cinco pesos con intención de manter o orde e a lei, seica si fose en America (supoño que se refería a do norte) isto non pasaba porque vía a foto da condutora no ordenador, e digo eu, si a condutora vai, bueno como vaia pero a foto do ordenador ten unha boa presencia non hai multa, claro que alí chegan e din “esta usted detenido” oes, e xa hai xuízo vai a carcel descúbrese o trapicheo todo, unha pasada. Penso que segundo a que persoas había que prohibirlle ver películas americanas (do norte)
  Chegados a Cenlle deixamos o vehículo aquí na cima pois entre tanta xente estaba copado todo o centro da capital do concello, algún saúdo e a camiñar pois chegamos algo pegados de tempo, na america chegan antes, música galega para acompañar pero houbese acompañado mellor os tambores de semana santa PON, PON, PARA PON, PON…tal cual unha procesión, como en todo este tipo de camiñatas. Sol. Dia radiante e ancheamento de camiño na subida o San Verisimo, ideal para adiantar algo e estirar as pernas, camiño moi doado (e moi coñecido por mua) pasamos por A Lama e despois de un treito non excesivamente largo chegamos a lama que lle lixaba os tenis a algún (non sabían que as andainas son maioritariamente por camiños) e fixeron un funil interesante, aquí seica adiantamos ó Bernardo, eu debía ir moi atento a non mollar os pes por que non o vin, primeiro avituallamento, plátanos, aquí comprendín o de non tirar as mondas no monte, unha pode pasar desapercibida pero máis de cen fan unha morea de lixo. Camiño fermoso que nos acercou ata o desvío dos 11 km. Un dia oín que os camiños son como cando rondas a unha muller, si che di que non tes que saber que é non. E nos tentamos ó camiño e non nos dixo non así que seguimos é completamos todo o recorrido, non sen pena pero si coa gloria que da tomar unhas cervexas en boa compañía despois de unha fermosa mañá de camiñata. A seguinte é outra que nos dan feita, ANDAINA POR A IGUALDADE no Carballiño."
• 23F-2014.- O 23 F ainda nos trai lembranzas que nos fan temblar. Escoitanse ainda os disparos no Congreso. "Todos al suelo". E mira que xa choveu. Pero rillamillas é tan fiel ó seu calendario que non repara en datas. Desta vez Rita comenta e pregunta: "Boas tardes
  Que pasou onte. Fun a estación e esperei cinco minutos, o ver que non viña nadie funme eu soa a camiñar.
  Sorpresa miña cando vin publicado en facebook que saira mais gente. ?????" E Fina respóndelle así: "Fuimos a caminar 4 personas¿tenias bien el reloj?". Polo que vexo... convén poñer os reloxos en hora...
• 09-02-2014.- Para este día Xano propuña no foro: "Eu tiña intención de tirar este domingo cara o Monte Faro por pisar algo de neve, pero non sei como andará o tempo, parece que malo, así que…bueno haber que acontece.
  saúde. " ¿Qué pasou logo. Non o sei moi ben, pero teño claro que houbo andaina rillamillas, pois no facebook aparece esta información relativa ó día 9 de febreiro de 2014: "Terceira saida do ano 14, boa compañia e moita auga".
• 26-01-2014.- Duas rillamillas, mulleres ambalas dúas, foron a camiñar... e fixeron que rillamillas siga vivo.
• 12-01-2014.- Tres rillamillas, dos clásicos, dos de sempre, dos que non lle temos medo á auga que cai do ceo, xuntámonos na estación de autobuses e empezamos a camiñar, para desentumecer as pernas, e para estrenar a nova temporada rillamillas-2014. Chove mansamente. Pero a auga non mata. Con chubasqueiros e paraguas, paroleando, camiñamos sen parar durante algo máis dun par de horas. Bernardo, Luciano, Juan... Miomás, Pontarriza, Godás... Nomes de persoas e de lugares...
  Contan que últimamente cando fai mal tempo e toca andaina..hai algúns rillamillas que andan no facebook... Como agora case todo se fai virtualmente... Pero bueno, vai por vostede señora Meijome, menos preguntar e máis camiñar...
  Conta o cronista: "Alí nos fomos xuntando, o primeiro un que xa xubilado ten menos tempo libre que tiña cando estaba en activo, pero fixo un buraco para poder partillar con RILLAMILLAS, outro ó que traicionou o feisbu, xa puxera que a cousa era fantástica, así que había que ir, e un servidor o que lle apetecía ir por que despediu ben o 2013 e como se di que o 2014 vai ser estupendo pois a empezalo con ansia. Fose o motivo que fose o asunto é que os tres tiñamos gana de andar con e por RILLAMILLAS así que a colocar un pe diante doutro e con bo ritmo que aínda que a volta ía ser pequena queriamos ver que tal andábamos de articulacións despois do parón do Nadal, e por riba ameazaban con que o medio dia entraba outro temporal de choiva, choiva que por outro lado acompañounos todo o camiño e a pesar de que nos amolaba hai que pensar que non estamos nunha bola da lotería, de esas que solo teñen un numero, nesta bola na que nos movemos hai máis bechos e moitos deles valoran e agradecen a choiva, bastaba con ficar en silencio un anaquiño para escoitar ós paxaros cantar, non sei por que se alegran ( coido que esa maneira de cantar e de ledicia) pode que a choiva lles favoreza o topar parella, ou ventar que vai haber máis alimento, ou simplemente queren facer un coro acompañado por a música que fan as pingueiras o caer. O asunto é que os humanos as veces somos algo egoístas e queremos, pensamos, que si fai sol é mellor dia, no noso caso para camiñar, pero hai outros seres que agradecen que chova, e cantan, móllanse…e si fai sol cantan e toman o sol…Non teriamos que aprender algo de eses outros números que comparten bola con nos dentro de este inmenso bombo que nos rodea.
  De un tempo a esta parte penso que non é tan importante o camiño nin o clima que topes nel o verdadeiramente importante é o feito de andar, e si é ben acompañado, pois a cantar que a próxima vez que abran a trampilla pode ser o noso número o que saia".
• 15-12-2013.- Un día fresco e fermoso. Toca andaina rillamillas: a derradeira do ano. ¿Foron moitos ou poucos? Luisa, Fina e Juan... Como conta Fina no foro: "Pues fuimos 3 rillamillas y lo pasamos muy bien". Resulta que para ser feliz non fan falta moitas cousas... nin xiquera moita xente... Chega con estár ben con un mesmo e pouco máis...
• 1-12-2013.- Empeza o último mes de 2013.- Día frío... pero soleado. Os rillamillas subimos ó monte. Conta o Cronista: "Por un anaquiño do Paraño.
  RILLAMILLAS nunca foi serio pero o que acontece ultimamente empeza a ser de estudio, logo non houbo que chamar (e despertar) ó guía, e cónstame que o agradeceu pois a mañá estaba ideal para saír da cama e dar un paseo a ser posible por algún outeiro e así acercarnos un pouco máis o xefe do noso sistema, efectivamente, o sistema solar. É un sistema que parece que marcha ben, e xa ten o seu tempo, RILLAMILLAS xa ten tempo, o seu tamén, e marcha tamén, ben? para gustos, pero o que esta claro é que non ten sistema, o chollo é por un pé diante do outro e andando que por alí ollamos un monte con unha mámoa pois aló imos, non estaba previsto no itinerario pero de paso acercámonos a un anaco de Madrid e sacamos fotos de chourizos despois de ter usado uns bancos, iso si de lousa que na zona hai moita e seica algunha con petroglifos que non vimos, pero que tampouco buscamos pois non é cousa fotoxénica e ademais os informadores non foron quen de guiarnos iso dós debuxos na pedra non lles soaba e o monte da mámoa era unha teta que había un pouco máis abaixo iso si nos valeu pois ó mesmo tempo somos mamíferos, que non mamóns, así que con esa información chegamos a mámoa de Moreiras e por alí camiñamos con un ollo no túmulo e outro nos cazadores pois era máis monte que camiño e entre aquel verde todo ben puidéramos pasar por coellos. Retomamos o camiño e como non hai sistema collemos un corta lumes que nos pareceu adecuado, non o que estaba sinalado, e novamente acertamos era máis doado de subir e púxonos pronto no remate da andaina pois a pesares das galletas, chocolates, mandarinas…xa había fame, e onde se come ben? pois si, cada un onde lle pareza".
• 17-11-2013.- FERMOSA ANDAINA POLO RIBEIRO E MAGOSTO. Tan fermoso foi o día que lle devolveu a inspiración ó noso cronista, que nolo conta deste xeito: "Crónica do Andamagosto
  Como fai tempo que non escribo, e hoxe non é que teña moitas ideas, pero apetecíame illarme da realidade así que mellor que unha escapada por entre os recunchos da memoria cara un dia agradábel e ameno, pois dito e feito a escaravellar entre os miolos con parada na andaina magosto do 17 de santos deste 2013 unha das máis concorridas dos últimos anos e non tanto para comer, que tamén, senón para camiñar, e digo ben camiñar por que foi o que se fixo, nada de carreiras tentando de bater non sei que tempo a non ser o tempo da charla mentres se goza do camiño ou o das fotos ou o das risas, neste caso foi todo o contrario relaxada distendida con paradas constantes para disfrutar de unha fotoxénesis explosiva con fotos de calendario e alegrarse coas risas do grupo que non eran risas para esmendrellarse pero tampouco eran de sacristán eran risas limpas, de ledicia, de estar gozando de unha fermosa estampa outonal do ribeiro baixo un ceo nidio e con pouco frío pois Lourenzo relumaba con ansia pondo unha harmoniosa luz sobre as viñas que solo interrompían os comedores de pampos, ou os de cangos, ou os de zampos, ou… que todos veñen sendo as uvas que fican nas cepas despois da vendima, paisaxes bucólicos que solo nos desacougaban o pensar en dar o sulfato a toda aquela vida. Esperábannos as mimosas pero todo estaba para saírnos ben, así que alguén con bo criterio foi dias antes a cortar as que puideran amolar o noso camiñar, monumentos relixiosos, monumentos civís, rio, a Deusa do Ribeiro, o fantástico momento bambeo (solo por isto xa me pagou a pena saír da cama) viñas e mimosas quedaron atrás agora o caldo, e o polo caseiro agardábannos cos amigos que non viñeron a camiñar pero que forman a RILLA do MILLAS despois castañas, leite fritida, queique…e unha sobremesa cantareira con un taberneiro de pro, que non dubidou en deixar de comer para unirse o canto, gran xornada con gran remate, san Martín quedou ben honrado." FOTOS AQUÍ.
• 03-11-2013.- Paseo por preto do Carballiño. O Carballiño, Arcos, Poligono Ouceira, Agro de Quinta, Gulfar, Pousada, Puzo do Lago, A Reguenga, Ribiñas, Santian, Señorin, O Carballiño.
  Cinco rillamillas andiveron en boa harmonía. Ahí van 4 e Xano detrás facendo a foto...
  
• 20-10-2013.- Conta Bernardo que: "Día de primavera en outono. Quén se enrruga?.Tres rillamillas,tres, con Lúa de mascota encaran a marxe dereita do Arenteiro en dirección a piscifactoría sen gps nen proxecto de roteiro. Alí descolgase Lúa da marcha e os tres rillamillas pillan o camiño dos arrieiros na eirexa de Mesego ate a altura das Adegas, onde xiran cara O Covelo.Fina non perde ollo á busca de cogumelos , pero ou estan pasados ou non ofrecen confianza. Menos problemas ten Luisa xa que a súa cámara o mesmo papa unha lepiota que unha amanita.Os paraugas serven de bastón dado que o tempo é soleado e a temperatura soberbia para andar. Partovia, As Caldas, Montegrande, Santián, Señorin... e por fin O Carballiño. Hai que apurar para estar na casa antes da unha por se chove. Paso allegro,tres horas de marcha,catro por hora...sobre 12km. Non esta mal dada a incertidume do inicio.Por consenso acordase celebrar o Magosto Rillamillas o 10 de Novembro cunha andaina turística por S.Cristobo de Regodeigon (Ribadavia), voluntaria e con xanta na Veiga ( 1Km de S. Cristobo). Contaremos con rillamillas xubilados (Sr.Francisco, Rafael, Moncho, Antonio Catrolas, Dario...) para degustar un caldo de galiña e un capón caseiro antes das castañas da desculpa.Ánimo Rillas que esta o caldo a cocer ¡¡"
• 06-10-2013.- ¿? Lendo o foro non se sabe moi ben o que pasou: Luisa Meijome pregutna: "Este domingo tocaba rillamillas, pero non se sabe que pasou. Apareceu alguen pola estacion de autobuses?" Fina contesta: "Yo no fuí, tocó vendimia." E Luciano escuetamente di: "Eu non fun"
  Se se confirman as sospeitas estaríamos ante un feito insólito: por primerira vez na vida quedaría suspendida unha andaina rillamillas por asistencia de cero rillimilleiros... Se polo menos fose un ... habería andaina... pero se non foi ningún ... non hai nada que facer... Quédome coa dúbida, de todos modos... porque o foro tampouco conta todo o que pasa...
  ...
  Según as últimas informacións de que dispoño... apareceu Bernardo na estación de autobuses... él só... pero como é valente e non ten medo... CAMIÑOU... e polo tanto HOUBO ANDAINA RILLAMILLLAS... Non se suspendeu... Con un so rillamillas que aparezca e que camiñe xa é suficiente para que haxa andaina... ¡Bernardo salvounos esta vez!!!
• 22-09-2013.-¡¡TEIXADAL DE CASAIO!!!! Conta Marcos: "Foi un día de moitísimas sensaciós.
  Un lugar espectacular, un lugar máxico onde as sensaciós de estar vivindo algo único e maravilloso fan que te sintas especialmente ben.
  Nove rillamillas, 9 compañeir@s incribles. Grazas.
  Para mín foi un día dos que non se olvidan.
  Tamén sufrimos un pouco ¡vaya calor!, pero pagou a pena ou non compañeir@s, mereceu a pena o esforzo.
  Os últimos 4-5Km foron algo interminables, e a pesares dos momentos de sufrimento nin un mal xesto, nin unha protesta, o contrario, sempre había algunha nota de humor que nos facía sorrir e virnos arriba nunca mellor dito.
  As caras de tod@s o chegar os coches era de felicidad e satisfacción.
  

  Grazas a tod@s por facer posible días tan impresionantes e maravillosos coma hoxe. GRAZAS".
  E Luciano di: "Eu nin que fose unha premonición, uns dias antes oín unha frase que me gustou, e moito pensei nela na subida do final e incluso no camiño de volta, esa frase é a que mellor reflexa, non as sensacións todas de ese dia pero si a que máis me rondou, esa frase é : cada vez teño máis pasado e menos futuro.
  Coido que a lo menos no de camiñatas esixentes.
  No obstante gustei do roteiro e da compaña.
  Saúde".
  Fina veo dende o punto de vista médico: "Ruta preciosa, compañía inmejorable, pero estamos muy locos ,nos pudo dar un golpe de calor, algunos de nosotros teníamos muchos síntomas"
  E Luisa dende outro ángulo: "Asi somos os Rillamillas,, jajajaj duros coma croios...
  E suertudos, moi suertudos, ahora que tamén soupemos ir medindo as forzas, a auga, os ánimos nunca faltaron, e o bo humor sempre patente. Será eso o que fai incombustinbles os Rillamillas..."
• 30-06-2013.- Fin de curso. San Andrés de Teixido. Conta Bernardo: "Fuxindo do bochorno do Carballiño ,13 rillamillas aterraron en S.Andrés de Teixido a mañan do domingo 30 de xuño para despois de visitar ao santo e refrescarse na fonte miragrosa encarar a Serra da Capelada contra vento e neboa e con paisaxe imaxinado de fondo.Ben ate o mirador do Cruceiro do Curutelo onde deixou a vida o aviador Lesli Howard e compañeiros a mans da luftwafe.Lástima de dunha brétema espesa no alto da Mámoa o día fatídico pra escaquearse dos nazis.A metereoloxia adversa dispersou aos rillamillas,guía(Xano),Luisa e Pedro camiño de mina romana da Vacariza e Cabo Ortegal e o resto da expedición a papar asfalto en dirección a Cariño.Con tempo asoallado nos recibiu a vila do Ortegal facendo bon o seu nome. Sol, boa temperatura da auga e boa mesa de pedra para un xantar de picnic mentres os tres perdidos facian o mesmo agochados tras un penedo adiviñando dende o alto do acantilado por onde iban os marcos que separan o Cantabrico do Atlántico.Tras un cafe na Cofraría de Pescadores e mentras o noso enlace loxístico Jos´Ramón ía con Rita a buscar a outra furgona a S.Andrés , o resto dos naufragos diriximonos polo camiño de S. Xiao en dirección a Cabo Ortegal.Grazas a Rita que nos recatou coa furgona grande do Barcala porque o santo non nos enviou ningún sinal que nos conducise ao cabo.Polo camiño cruzamonos co guía e os dous axudantes , caso insólito na historia rillamillesca.Iso si, houbo bon feeling informativo no encontro a pesares de producirse nun carreiro estreito.Aí esta a grandeza do equipo Rillamillas.Por distintos camiños chegamos casa xuntos despois de deixar a Fina e José Ramón en Santa Lucía para que o luns seguisen co seu tratamento de bronceado por Portonovo.
  P.D.Un saúdo para Pepe que mentras entregabamos as furgonas estaba operandose de hernia. Luisa esqueceu levar os cartos pensando no seu amor. É comprensible. Ánimo Pepe, vemonos en Trevinca a comenzos do inverno"
  E Luciano di: "¿Agochados detrás dun penedo? Non foi tal, boa mesa bo lugar e un fermoso intre para recargar corpo e espírito.
  P.D. na foto (unha foto na que se ven Pedro e Luisa pondo cousas nunha mesa) aínda estábamos espallando as viandas, a saber, chourizos varios (como la vida misma)salchichón, pirú, xamón, pan de Cea (aínda que o que me cedeu José Ramón tampouco desmereceu)mexillóns(na costa non ían faltar)e sobremesas, galletas de nata, cereixas do Bierzo(mercadas en San Andrés) melocotóns...unha hora e pico que se fixo corta. Saúde"
  Bernardo replica: "Non seria detras do penedo,pero agochados si.Eu se sei do menu vou pola costa.Que cabritos,nos con bocata popular e eles a lo vip".

  Luisa aclara: "Como que agochados!!!!... Nunha boa mesa, caos suas banquetas, e con Lorenzo as costas...Pasada de xantuca!!!! Que boas estaban as cereixas, e os melocotóns... Hata tíñamos nata... Que ben se está... Cando se está bennnnn...".
• 09-06-2013.- ¿Quén se acorda?
• 26-05-2013.- R225.-¿Quén sabe a onde foron os rillamillas? Pois asistiron á 1ª andaina deportivo-cultural" de Madarnás, guiada por los arqueólogos e historiadores, Xosé Luis Sobrado Pérez, Jorge Lamas Bértolo y Juanjo Álvarez.
  Conta Marcos: "Hoxe tocaba andaina cultural-deportivo en Madarnás, hoxe 3 Rillamáis e algúns máis Rillamenos, como di o Xano, cousas da nugalla.
  Paseino moi ben coma sempre, moita paciencia teñen istes Rillamilas conmigo porque sempre os estou pinchando, pero non sei o que teñen, que o paso xenial e disfruto moitísimo con eles.
  Por certo, a organización tratounos de maravilla, parabéns.
  Saúdos".
  E Xano contesta: "Non hai nada como ter ganas de pasalo ben para que así sexa, a verdade que ultimamente parece que chegou a primavera o RMLLS notase alegría e bo andar.
  A andaina para o meu gusto foi fermosa e moi ben plantexada, tal cual un viaxe no tempo, empezando por o máis alonxado de nos e rematando no máis cercano, con moita e boa información, prácticas de fogueteiros, e incluso unha simpática pincelada de aventura, a organización de 10. Unha mañá moi aproveitada".
• 12-05-2013.- R224.- Nove rillamillas fixerun unha RUTA DO ROMÁNICO ... e pasaron por Astureses, por Moldes... etc
  Conta Marcos: "Xa dende o punto de encontro na est.bus se palpaba bo ambiente, se notaba que iba ser un bo día de camiñada, a xente tiña boa cara e se percibía que había gañas de pasalo ben, nada de hay que sono teño hoxe, por min quedaba na cama, en fin cousas desas...
  E así foi, despois de unha semana díficil e complicada de dimisiós, revocaciós de dimisiós, etc, etc, non houbo bica pero houbo outras cousas, e sobre todo alegría, bo rollo e amizade... Por certo, despois dos sabios consellos dos que saben disto, a próxima fornada de fotos será máis pequena, non sei se mellor (eso o dirá o consello de sabios), pero tentei que fose de mellor calidade...
  Saúdos e boa semana."
  
  
• 28-04-2013.-Fotos. As Antas, Marcofán, Albite, Beariz, ¡Magros!. Bernardo volveu a tomar o mando dos rillamillas. Vímolo coma nos seus mellores tempos: inventando e percorrendo camiños invisibles por entre os toxos, falando coas estátuas de pedra e escoitándoas con atención, ilustrándonos con granxas de porcos celtas, acariciando mámoas, e, por enriba de todo, facendo o churrasco... ¡Isto é un bo vicepresidente e o demáis son contos!... A ver se o noso desaparecido presidente toma nota... e algún día deixa de agasallarnos con discursos fermosos e se estira un pouco e nos convida a un churrasco... ¡Que todo o mundo sabe que entre os rillamillas as eleccións gánanse polo bandullo!!...
  O día empezou con sol. Un sol fresquiño como xa facía tempo que non se vía... Un airiño fino que non sei de onde viña, pero que parecía mesmo saído dun conxelador... Ás nove chegou a xente á Estación de Autobuses, menos un despistado que non se enterou do cambio do horario e que apareceu por alí as 9:30, cando xa non había ninguén... Menos mal que o diaño dos móbiles ás veces serve para algo ... e o despistado chamou á Bernardo... "Perodoa... ¿non estarás na cama?"... "Non ... estou no alto do monte... pero ben que te esperamos, que ainda estamos empezando..."... Así son os rillamillas; "bos e xenerosos"... Graciñas por agardarme. ¡E co frío que facía!
  No medio daquel frío sol saido do conxelador... andaba o Marcos, repartindo doces... Calorías, que boa falta facían... Oito rillamillas botamos a andar. Boa xente. Buscamos o punto xeodésico do Marcofán... E logo andivemos un tempo de mámoa en mámoa, alá polo Paleolítico... As suaves curvas dos lumbeiriños estaban sementadas de toxos. Coma sempre as rosas andan mixturadas coas espinas. Lei de vida...
  Logo tocou cortalumes. E despois camiño de seda. Mais adiante chegamos a onde cheiraba a porco celta. Que, dito sea de paso, cheiran bastante ben... Alí andaban as máis, dándolle de mamar ás crías...
  Mentres camiñábamos dende a granxa de porcos celtas ata Albite Fina deunos a gran noticia: o seu coello foi pai... Cinco coelliños! Un día levárona a pasar a tarde coa coelliña dun amigo. E debeuno pasar moi ben, porque cando volveu á casa votou unha semana sen comer, triste e desganado... Pero o caso foi que a coelliña empezou a engordar, e tras un breve embarazo dun mes pariu os cinco retoños...
  Entre as mámoas do Marcofán, os porquiños celtas que mamaban nas súas mais, e as historias do coello... parecía que o día rezumaba sensualidade...
  Albite amosounos as súas fermosas casas e rúas... E logo unha estrada entre fermas árbores foinos levando de cara Muradas e Beariz...
  Ó fin rematamos en Magros, na casa de turismo rural da LAXA... onde fixemos un bo lume para asar panceta, chourizos e churrasco... Así celebramos o 11 cumpleanos dos rillamillas, cunha boa paparota, que rematou con postres de varias clases e risas ceibes que nos salpicaron o sangue de ledicia...
  Un día sementado de sol, de amizade e de alegría, un día dos que vale a pena vivir e lembrar..
  
• 14-04-2013.- Os rillamillas fixeron unha fermosa andaina polas Pozas de Melón. Despois de moitos meses volveu Marcos, e con él volveron os doces caseiros.
• 31-03-2013.- Andaina de rillamillas. Non hai crónica no foro. Escoitei que foran catro os andaregos, e supoño que o pasaron moi ben, coma sempre acontece nas andainas de rillamillas, polo que, a falta de datos, escribo:
  
  "Catro rillamillas
  foron a andar
  e tan ben o pasaron
  que non se pode contar".
  
• 17-03-2013.- Conta o cronista: "Fermoso paseo unindo tres parroquias do concello de Leiro, o dia non era o esperado pero resultou ser un dos mellores do inverno, espectacularmente luminoso, tan solo fomos catro e aínda que en algunhas culturas é un número considerado da morte a verdade é que nos topamos especialmente vivos pois empezando máis tarde que nunca acabamos máis cedo que moitas veces dándonos tempo a tomar un viño e un pulpiño para celebrar o ben que o pasamos, mañá moi amena."
• 03-03-2013.- TARAMUNDI. OS OSCOS. Contan as mellores crónicas do Reyno dos Ryllamyllas: "Aínda en inverno pero coa primavera petando na porta, achegámonos ata Taramundi e como autenticas treboadas primaverais fómonos precipitando sobre a comarca de Oscos, o primeiro trebón foi o máis forte con nove madrugadoras pingueiras que se espallaron por toda a contorna, caendo na neve, mollando ós ferreiros que facían navallas, humedecendo a terra para os seguintes chuvascos, o primeiro deles foi o atardecer pero solo catro pingueiras que apenas mollaron o pobo de Taramundi e xa a noitiña, o derradeiro, foi unha pequena choiva que procedente de Santiago tivo a ben ensarillarse nas murallas de Lugo antes de caer sobre o hotel da Petronila, total dúas pingas.
  O dia seguinte e despois de un bo almorzo tivemos un asollado dia, non caeu unha goteira máis, tan solo caeu Alicia, xusto na foto de inicio con tan mala sorte (despois seu fillo diría que tivo moita sorte, pois quedouse no hotel todo o dia e con güifi, sic.Miguel) que rematou con un xeonllo amolado. Despois do contratempo empezouse a ruta del agua, moito asfalto e cemento con forte baixada ata o Mazo novo, ida e volta ata a cascada del arroyo de la salgueira con troncos caídos por o medio do camiño e coches caídos por entre os troncos, fermosa fervenza con auga cantariña onde nos atopamos con un camiñante solitario que nos advertiu do esvaradío que era o lugar, volta a estrada en lixeira subida, parada técnica da promotora da saída e o grupo descarriase, en Esquíos faltan dous pero como aínda non chegan o 25 % non nos preocupamos e por encima recuperamos a un na baixada cara o rio Turia por o que o 25% estaba máis lonxe, nesta baixada alguén empezou a queixarse de información enganosa con respecto a dureza do roteiro por o que o chegar o desvío de Teixois declinaron a visita e continuaron cara Las Veigas, perdendo así unha visita a unha explotación hidráulica, guiada de forma moi amena por unha agradábel muller que aproveitou que eramos galegos para darnos as oportunas explicacións nun fermoso galego do occidente asturiano. Rin,rin, telefono, xa estamos en Las Veigas e topámonos co que nos faltaba contaba Pilar por o aparello móbil, encargamos xantar? Pois si, alá imos por un camiño a media ladeira deixando a nosa destra un encañonado rio Turia, bonito tramo con un pequeno incidente cerca do final, nun desprendemento do camiño, unha nai tentando de agarrar a súa filla dálle co bastón nos dentes pero sen máis consecuencias que a de mirar si se mancara. Xa todos xuntos comemos como fai corenta anos; non por que a comida fora vella, aínda que as coca colas si o eran; senón por que comemos a luz de unhas velas, e non seria por falta de corriente pois unha porta que se empeñaban en abrir uns cativos ben que a facía. A volta foi dura pois aínda que o camiño era doado as barrigas cheas eran un lastre considerable, outra vez en Esquíos e o grupo volvese a esparexer algún queda descolgado e hai que ir a buscalo en coche por o que non gozou de unha costiña en cementada que nos deixa de novo onde a Petronila, xa non nos paramos a facer letras co “tangran” imos para o Carballiño que mañán é dia solto".
• 17-02-2013.- Conta que conta aa cronista suplente: "Era unha mañá chuviosa;oito rillamillas xuntáronse onda a estación de autobuses e,ás 9:30 colleron camiño guiados por Bernardo, que nos levou polo polígono da Uceira,así como por terras de Dacón e Maside.En total,ás 13:00h. estabamos en Señorín, onde se fixo a foto de grupo e onde uns nos diriximos ás nosas casas, e outros a degustar a cachucha nos restaurantes da Vila".
• 03-02-2013.- Conta a cronista suplente no foro: "Nunha mañá fría, pero cun limpo ceo azul,seis rillamillas xuntáronse no habitual punto de encontro e sen ter ruta prevista. Bernado deu a idea de ir cara ao Testeiro, pero non había máis que un coche, así que, decidimos facer algunha ruta próxima ao Carballiño, e dirixímonos cara as terras da Ponte Riza, Moldes, Xuvencos, Astureses. Total, unhas catro horas andando, e aínda nos deu tempo a ir tomar unha caña no cafe A Solaina".
• 20-01-2013.- O facebook dos rillamillas da así a noticia da primeira andaina do 2013: "O domingo 20 fixemos a R216, pequeno roteiro para recoller o Belén de cumes, que topamos neste estado entre uns toxos (a especie humana é a única que gasta recursos para facer mal) rematamos con unha austera entrega do Botiñas 2012"
  
  
• 16-12-2012.- CONTA O CRONISTA: "Que relaxante a derradeira do ano, con calma e amodiño acordouse ir andando dende a estación de autobuses, si ben algún non situara o Pico Seco e colocárao na Pena do Can pero isto sóubose despois de facer unha sesión de fotos do Belén no seu recorrido, e ter gozado da arte, digno de ver, dun veciño do Casar alá en Madarnás. O caso é que non era na Pena do Can, era un chisco máis arriba, e canto máis se subía máis chovía, o tempo tirando a horrible, e máis frío e por entre a néboa mesta chegounos a idea de acubillarnos na capela da Madanela pois iamos enchoupados ademais o gañador deste Botiñas 2012, Parabéns Jorge! levaba un xeonllo tocado, así que alí no adro da capela sacamos de turrón, e co cava que nos achegou unha RILLAMILLAS que pouco anda pero moito o sofre, celebramos unha grandiosa mini despedida, acabamos con todo o cava e só deixamos algo de turrón para a outra RILLAMILLAS que tampouco anda moito ultimamente e que se achegou ata alí, pero como ía conducir foi mellor así, pois terminamos a subía ó Pico Seco en coche que o tempo era moi malo para andar a pe, e iso que mellorara algo despois do canto das panxoliñas, colocamos o Belén no xeodésico e rematou o conto. Bo Nadal".
• 02-12-2012.- Terceira etapa do CAMIÑO DA RAIÑA SANTA. Isto era o que estaba previsto, según decía a convocatoria: "Dende Recarei iremos cara Sarreaus e o Alto do Vieiro, pasando á beira do Castro homónimo e con grandes vistas sobre o concello de Bande e o Monte Grande.
  Desde a fonte do Vieiro, comeza o descenso ata Celanova por terras do concello de Verea; así, pasa a beira do Cruceiro de Santa Eulalia, ascende ata as mámoas do Outeirón, e bordea a media ladeira os Montes de Pena Edra, entre as aldeas de Gontán, Canón e Casasoá, onde comeza un forte descenso ata o Mosteiro de San Salvador de Celanova, que alberga un magnífico claustro barroco e esconde unha fermosa capeliña mozárabe".
  E despois da andaina, isto é o que conta o cronista: "Aínda lineal a R214 foi redondiña redondiña, comezou en Carballiño con néboa e chegou con nos ata Vilanova dos Infantes onde nos deixou para dar paso a un dia de luz espectacular! un de eses dias que escasean en Galiza pero que ás veces aparecen para que gocemos duns paisaxes fermosos alumados pola luz do sur. Toca esperar (`_´ ) polos que non están á hora, e aproveitamos para ver a redondiña lúa sobre as gárgolas do mosteiro de San Rosendo. Recarei... fotos, non se da arrancado... o sol invita a distraerse pero aínda queda todo por andar, nada máis deixar atrás o peto de Ánimas de Recarei comeza a subida cara o alto do Vieiro con boas vistas sobre Bande e alá ó fondo o Xurés entre azuis e brancos enmarcando a imaxe, esperamos no alto para reagruparnos e facer algo de ruído e vulto para que os cazadores nos oísen e visen... pois ultimamente disparan sen moito tino.
  Aínda que os mellores cores do outono xa pasaron, a luz era fermosísima e a pesares do frío cargounos de vitamina D para unha boa tempada. Os camiños que nos ían acercando a Celanova eran moi doados para andar, pero vese que non estábamos por a labor de facelo en grupo así que houbo, ós que viñan por atrás, que sinalizarllo con frechas riscadas na terra ou ecolóxicas (foto 26 de Luísa) nos cruces cementados, tamén se usou o sistema can, nun castiñeiro e na capela de San Lourenzo, pode que por non levantar a pata o facela, ou por non ter o nariz dos cánidos o caso é que esa marca, a pesar de ser ecolóxica, non vale para os RILLAMILLAS. Reagrupámonos outra vez, agora no cemiterio onde visitamos a tumba de Celso Emilio Ferreiro e dende aquí xa a Celanova onde contábamos comer acompañados por os chegados dende as terras da brétema, pero en Celanova non é sinxelo comer si vas en domingo e chegas despois da unha e xa eran as 14:45... pero aquí é onde entrou Jorge que coñecía un sitio no que facían unhas pizzas redondiñas redondiñas e grandes como a saída que gozamos este 2 de decembro de 2012".
• 18.11.2012.- Once rillamillas. Empezamos a camiñar ás 9.30 dende a misma estación de autobuses. Bernardo dirixindo. Río arriba. Pasamos polo pazo de Barro, na parroquia de Madarnás. Non chove. Imos camiñando e conversando. O sol acaricia a nosa amizade. Cheira a paz. De cando en cando topamos castañas, mazás... Imos collendo e comendo. Volvemos por cerca da Pedriña. E pasamos pola Ínsua dos Poetas. Lemos uns versos de Celso Emilio Ferreiro. Longa noite de pedra. Seguimos camiñando de cara Carballiño. Nun momento o camiño remata nun silveiro... e non podemos seguir. Temos que atravesar unhas fincas, e azancar por enrriba dunha valla... Normal. Cousas de rillamillas... Pero naide nos para ... porque o xantar do magosto está agardando... Fotos.
• 04-11-2012. Conta o cronista:
  "Si este camiño o fixo unha Raiña tivo por forza que facelo nestas mesmas datas pois os chans que pisamos estaban alfombrados por unha mulida tela de follas multicolor digna de os pes da mellor das monarquías, e RILLAMILLAS, máis anárquico que monárquico, camiñou por entre paredes cheas de tapices con motivos outonais enmarcando eses inmensos corredores alfombrados que comunican as distintas estancias dese gran palacio natural existente entre As Conchas e Recarei, a primeira habitación na que entramos foi a de Tedós con unha fonte e a súa capela na parte alta do pobo, non podía ser de outra forma pois esta adicada a Virxe das Neves, no seguinte cuarto San Bartolomeu coida do pobo de Ermille, algo de aventura para entran nos Chaus pois os tapices das paredes son en tres dimensións e hai que ter conta de non dar coa cabeza, Fradalvite é a antesala pois a continuación chegamos o salón principal, Santa Comba, coa súa igrexa adicada ó Santiago e a súa capela visigótica onde din que estiveron os restos de San Torcuato, saímos do salón e entramos nun distribuidor, Quintela, coa súa capela de San Isidro e unha fonte na que nos desviamos para ir un rato a sala de entretemento onde nos contaron historias de romanos, e onde por certo escenificamos o ataque dos pobos bárbaros a Roma, un solo romano non foi quen de parar as catro bestas atacantes, mentres as mulleres se refuxiaban da batalla. O baño foi a seguinte visita, augas mornas e repoñedoras preto da salita de Lebosandaus, ía sendo hora así que fomos o comedor, Vilela, con outra capela e con unha fonte e un cruceiro o pe dos que comemos, o postre tomámolo no Souto por entre os seus castaños centenarios, tamén visitamos a bodega, feita aproveitando unha cova en Rubiás, fermosa estancia esta que nos encamiñou a sala de oración e recollemento, Ponte Cadós, cruceiro, igrexa de Santiago e peto de Ánimas con telladiño, despois de ter saneado o corpo e o espírito collemos as escaleiras que nos levaron ata o fallado, Recarei, onde estaba gardada a capela do San Antonio, un peto de Ánimas e o coche do Marcos.
  Esta foia a visita que fixo RILLAMILLAS, pero houbo máis cousas, unha amabilísima e disposta señora que nos abriu a capela de Santa Comba, o outro dia o Marcos de Ponte Pedriña hoxe esta señora, que xente máis hospitalaria temos topado nesta zona! Tamén houbo as queixas do pipiolo que di que vai deixar RILLAMILLAS pois somos todos uns idosos, que temos moita idade vaia!
  O consello de sabios optou por perdoalo xa que esta un pouco baixo de humor, hase recuperar!
  Tamén chegamos a conclusión de que aínda no subconsciente pervive a imaxe dos garda civís doutra época, pois uns rapaces que ían con unha carabina iscaron coma chispas o ver o Jorge coa súa capa verde e o seu bigote, non se pararon nin a mirar si tiña tricornio!
  O dia foi fermosamente outonal". Fotos
  
• 21-10-2012.- Conta Luisa Meijome no foro: "O domingo 21 de outubro, si que houbo rillamillas. Catro camiñantes que saímos,algúns deles despois de termos cumprido ca obriga de todo bo cidadán de ir votar,decidimos pór rumbo cara o camiño dos arrieiros.Así que,nunha mañán fría e con néboa pasamos por corredoiras e camiños sementados de castañas e cogumelos polas terras de Trigás, Sagra,O Varón,Porto de Eguas,Partovia e Señorín,
  Os catro camiñantes eramos:Jorge,Cándido Precasa e a súa filla María,e servidora.

  Bos camiños, rillamillas".
• 07-10-2012.- Por primeira vez dende fai mais de dez anos... so se presentou unha persoa no punto de saída dunha andaina rillamillas. Foi Rita, e cóntanolo así:
  "7/10/2012 hora 9:55 convencida de que non entendera ben a información leida no foro, botei a camiñar ata a ponte de Toscaña, seguin pola veira do río ata o Camping Municipal, seguin ata a antiga estrada de Pontevedra e fun ata Miomas, logo Mesego e volvin a entrada do Parque Municipal.
  Era cedo e o percorrido escaso, entón seguin camiñando ata Señorin
  e fixen unha bucle ata chegar a miña casa.
  O contrario do que me gusta foi todo por asfalto.
  O remate sentínme ben. Queimei adrenalina e pensei nas miñas cousas; unha maña redonda. Bicos".-
• 23-09-2012.- Camiño da Raíña Santa. Tramo 1: Portela do Home-Poboado do encoro das Conchas. Fotos e crónica.
• 17-06-2012.- Ruta polo Canón ("desfiladero") do río Eume... Fotos aquí:
• 03-06-2012.- Os rillamillas entre toxos por terras de Avión. Ruta dos chozos. 8 rillamillas (heroicos) dos de toda a vida. 20 km. Comida de bocata no monte. Cereixas de Fina. Faise camiño ó andar, ainda que sexa por entre toxos afiados. Un día dos que non se esquecen. Fotos.
• 20-05-2012.- Conta o cronista que: "A banca RILLAMILLAS (BCR.) a primeiras horas do dia 20 de Maio de 2012 dispuña de dous activos en bolsa, e dado a súa precariedade o fondo andareiro do sur oeste galego inxectoulle tres activos máis, pero antes de saír ó parqué un dos activos RILLAMILLAS pasou a ser pasivo por o que despois dun duro dia de especulación cos posibles camiños a tomar para facer un bo investimento, optouse por o seguro e investiuse en bonos da senda do Arenteiro que ó final do dia mantiñan os activos ó alza recollendo uns beneficios moi importantes para a saúde dos catro valores. Por o momento a BCR mantense en bolsa pero é posible que haxa que volver a botar man do fondo andareiro do sur oeste galego, ó que se lle agradece a súa axuda"...
  Eu penso que dado que o endebedamento dos rillamillas é moi baixo, pois debe cero, a prima de risco non debe preocuparnos... E por iso esta crise non nos vai afectar... As baixadas da bolsa son contaxiosas... pero nos non temos culpa... E ¡vivos ou mortos... viviremos para sempre... porque rillamillas non existe... e o que non existe non pode morrer! ... E, pensándoo ben, o que pensen os demáis da nosa cotización na bolsa, non nos importa un pemento...
• 06/05/2012.- 8 rillamillas deixamos os coches na Gouxa e empezamos a andar. Lameiros. Olor a granxas de vacas. Bulleiro nos camiños... Estaba o día nublado, e de cando en cando chovía un pouco. Pero a temperatura era boa para camiñar. Vimos unha capela convertida en garaxe de tractores, coa sua portada de arco de medio punto... ¡Qué nivel! Nótase que andamos en terra de tractores. Logo vimos un cruceiro nun lameiro, fora do camiño... Pasamos por fermosas corredoiras. Topamos vacas, pastores, e moitos cans... E respiramos o silencio e a fermosura da Galicia verde e gandeira... Por momentos pareceunos que andabamos por Asturias... FOTOS AQUÍ.
  
  Foi unha ruta circular de ~13km, polo concello de Dozón, polas parroquias de O Castro, Bidueiros e Dozón. De interese a moi fermosa igrexa románica de San Pedro de Vilanova, que foi un Mosteiro de monxas benedictinas. E tamén foron de interese as mámoas no monte da Pena de Francia, e os pendellos da feira na Gouxa...Inicio e remate na Gouxa.
  Dende o alto de Sto.Domingo volvemos ata a Gouxa polo camiño de Santiago, e topamonos con duas peregrinas e tres peregrinos. Todos eles extranxeiros. Dous deles viñan dende o Algarbe (Portugal), pasando por Vila Real, e entrando en Galicia por Bande, Celanova, Ourense... Un camiño sen sinais e nun 80 % por asfalto, segúndo nos dixo o máis maior deles, que somellaba ter máis de sesenta anos... Claro que xa antes fixera o Camiño dende a súa casa en Austria ata Compostela (3100 km repartidos en 6 anos), e tamén a Vía da Prata dende Sevilla...

  LENDA DA PENA DE FRANCIA: Un arrieiro que ía vender viño a unha familia de xente estrana e descoñecida que vivia nunha das mámoas da Pena de Francia, en Dozón, sin que a súa muller soupera de onde lle viñan os cartos que traguia, a muller, que era metida e porfiosa, fixo e fixo hastra que descubríu o conto. Os descoñecidos -dun xeito semellante ó da Fonte de Ana Manana- déronlle ó arrieiro un fermoso xustillo de regalo prá súa dona. O arrieiro probouno nunha cerdeira, e a cerdeira encomenzou a arder. Maila muller, que diste xeito se librara do castigo dos encantados, contoullo todo, en moito segredo a unha comadre tan segreda como ela. Foi entón o seu home o que levou o castigo: os encantados atárono ó rabo dun cabalo, e ó dia seguinte aparecéu escuartizado. Inda hai unha cruz de pedra no sitio onde aparecéu, que se chama Cruz de Paio. (Mámoas da Pena de Francia, San Pedro de Mosteiro, Dozón, Pontevedra). (J.Filgueira Valverde e A. García Alén, 1977:80-81)

• 22 de abril de 2012.- Sete (número bíblico onde os haxa) rillamillas foron os que se presentaron na "bus-esteixon" do Carballiño ás 9.30. Sin guia, sin GPS, sin ruta prevista... tocou improvisar... cousa esta que se nos da moi ben os rillamillas pois forma parte da nosa esencia... Bernardo sexeriu facer un roteiro suave polo río Pontiñas, en Lalín, e rematar cedo para que quen quixera poidese asistir á manifestación en contra da incineración que se ía a celebrar na capital do Deza. A todos nos pareceu ben e de inmediato collemos os coches para ir ata Lalín... E iste "de inmediato" foi un fallo, pois contan que dous ou tres minutos despois das 9.30 chegou o noso guía á estación de autobuses... e quedou cun palmo de narices vendo que non había alí ningún rillamillas...
  Polo demáis a andaina foi moi fermosa. Suave e corta. Agradable. E para min sorprendente pois non coñecía tan bonito lugar... E para colmo de sorpresas, cando esabamos rematando, topamos... ¿sabedes a quen? ¡Ó noso presidente, Darío, nada menos!!!... Andaba tamén por Lalín... ¡Mira tí qué cousas!. E incluso camiñou con nos máis de cincuenta metros... Vese que sigue en forma...
  Fotos aquí.
• 08-04-2012: Domingo de Pascua. Só dous rillamillas se presentaron na estación de buses ás 9.30... e ¡por suposto! que non se suspendeu a andaina. Ámbolos dous camiñaron, supoño que en boa harmonía, pola beira do río Arenteiro...
• 25-03-2012.- Os rillamillas camiñaron dende Carballiño ata os montes do Irixo onde querían poñer a incineradora, ida e volta. Alí xuntáronse con outros moitos que tamén chegaron camiñando dende diferentes lugares a modo de pacífica protesta.
• 11-03-2012.- Circular de Outariz. 12 km aprox.
• 26-02-2012.- Pontedeva.- ~19km. O guía afónico. Debería haberse quedado na cama. Pero a súa responsabilidade non llo permitiu. ¡Chapó!. Trece rillamillas. E unha andaina circular de arredor de 19 kilómetros. O roteiro das dazasete fontes. Baixamos primeiro, lixeiros e contentos... Tobogán rompepernas logo. Pasamos por dúas veces un regueiro de auga con certa dificultade... E cerca do final, cando as forzas xa andaban escasas, e cando a calor empezaba a apretar, apareceu a subida. Longa, empinada, interminable... Pero pasiño a pasiño fómola rillando... E despois llaneamos, brincamos balados, atravesamos fincas... e, cando daban as tres, chegamos ó bar onde comemos: pulpo, caldo, callos, lamprea, churrasco, postre... Café. Licores. E incluso algunha tomou sopas de burro cansado... Unha festa ben merecida... Ah! E por se acaso non o dixen: a paisaxe da ruta moi fermosa. E o humor da xente ¡xenial!... ¡Escoitábanse as risas dende moi lonxe!... Magdalena pediu polbo para empezar, logo xogeteou cun rabo de pulpo, despois ensinounos unha foto que tiña no mobil... ¡Canto rimos! Foi unha comida totalmente desestresante... Fotos (da andaina) aquí.
  E o cronista dixo: "De acordo total co escrito por Juan, a ruta aínda que con moito asfalto non foi fea, e tivemos cousas de RILLAMILLAS como o de meternos por onde non hai camiño, ou ese non o era, saltar valados, algo de campo a través, houbo quen dixo que volviamos a facer unha ruta RILLAMILLAS.
  E realmente agradable e divertida a hora da comida (sería por que algún non falaba) Si a R100 foi de ouro esta pódese dicir que foi ESMERALDA. Alá vai a R200. Saúde".
• 12 de febreiro 2012.- Ruta: "Unha igrexa e tres capelas e 1/2". Circular de ~14 Km. Inicio e remate en Listanco (Os Pitelos). Camiños pola Parroquia de Armeses e un anaco da senda do río Barbantiño para cerrar o anel. Acompañáronnos amigos de Ourense, de Vigo, do Porriño, de Paraños... Ademáis de outros de aquí, da terra do Carballiño. Supoño que tanta asistencia se debeu en certo modo a que por internet xa cheiraba que Marcos ía a traer orellas... para compartir... ¡Estaban ricas, por certo!... En total sumamos 17 camiñantes que percorremos os frescos sendeiros sabendo aquelo de que camiñar a baixas temperaturas xenera graxas morenas que se comen as graxas brancas, axudándonos deste xeito a manter o tipo... Fotos
• 29 de xaneiro 2012.- Circular de ~8 km. Ramatamos cedo e logo os que quixeron participaron na manifestación en contra da INCINERADORA. Fotos da andaina e da manifestación.
  Marcus dixit:
  "Mereceu a pena erguerme cedo da cama hoxe, mereceu a pena desprazarme hasta O Carballiño, mereceu a pena camiñar aunque só foran 8km.
  Aunque o tempo me pasou voando, mereceu a pena compartir 2 horas de bo ambiente, de risas, e de patinaxe sobre o xeo.

  Sobre as Botiñas novas, nada que objetar, andan soas, van moi ben, moi ben, moi ben, o único defecto que lle atopei foi que tamén se manchan comas outras"
  
  Conta o cronista: "Mañá fermosa para facer este pequeno paseo sen afastarnos do Carballiño xa que a idea era rematar antes das doce, como así foi. Unha das sangues vellas do RILLAMILLAS trouxo unha pinga de sangue nova, cousa que se agradece, ogallá siga circulando por as veas do RILLAMILLAS e aporte tanto ou máis que seu avó, pois o que necesita este asunto e de xente nova con ganas de seguir mantendo o RILLAMILLAS aínda que non se rexistre, sempre se dixo que os nomes fannos as persoas.
  Empezou a cousa como a saída anterior, pero chegados o desvío para a Groba seguimos costa arriba por o carreiro que leva Ata A Gouxiña pero antes de chegar houbo que facer unha espera pois o avó quedárase rezagado, o motivo aparentemente foi fisiolóxico, despois de queimar algo de embrague para arrancar na costa seguimos xa de tirón ata a Saleta onde non paramos, vese que só interesa si hai romaría. Baixada, aquí o avó esta na cabeza pero o guía acorda de facer un par de zigzags e xa desorienta o persoal, reagrupámonos o carón dun dos cruceiros de Longoseiros, pero unha vez que temos como referencia a vía do tren o grupo estírase ata que o guía volve a carreirear e xunta a tropa no Xardín, pero a xente non esta por a labor de cantar nada de Mari Trini así que non caeu ningunha “estrella”. Continuamos por o Parque Municipal, que é un luxo en calquera época do ano, pero que hoxe campaba especialmente, pois estaba enfeitado por unha luminosa xeada. Regreso o principio por a veira do Balneario e misión cumprida, remate a tempo e gozo de unha pequena, pero completa mañá RILLAMILLAS".

• 15.01.2012.- Andaina suave e lixeira para empezar o ano... e logo comida e entrega do premio "Botiñas 2011" ó bo amigo Marcos... Fotos.
• 18-12-2011.- Conta o cronista que ..."Carmoega esperaba os RILLAS con un fermoso paisaxe aderezado con unha mañá asollada, aínda que o inverno mandando o frío por diante avisa da súa proximidade, o frío tornase estando o pe do lume ou movéndose pero neste último caso é convinte poñerse algo na cabeza aínda que sexa un gorro de Papa Noel e que mellor estando tan cerquiña do Nadal, RILLAMILLAS espallou ambiente navideño por as parroquias de Carmoega, Brántega e Santa Comba facendo un roteiro completo no que non faltou paisaxe de gandería, de montaña, de vales, urbanos, rurais. Alimentándose da beleza dos lugares e da conversación do mini grupo, algo habitual neste rematado 2011, non calou o sexteto ni un minuto, bueno si en un par de momentos puntuais parouse de falar, primeiro para comer as frescas mazáns que nos esperaban o pe da Ermida da Cruz e despois na Feira Nova para que unha cariñosa cadela posase na foto con nos e co gorro posto, o xeodésico da Pena Maior recibiunos con sol e aproveitamos para comer beber e falar, xa subiramos todo así que agora tocaba baixar e a ledicia era tal que de falar pasamos a cantar pero de todos é coñecido que en RILLAMILLAS non hai cantantes, polo menos con sentido do rimo, e o dia virouse caéndonos unhas pingas de auga cando estabamos chegando a Garlín, pero foi cuestión de parar de estragar cancións para que Lorenzo voltase e nos acompañase por a veira do Arnego e por entre as súas sobreiras, o fermoso bosque de ribeira facía que nos, camiñantes do momento, ataviados con aqueles gorros parecésemos trasnos saltando entre os retortos troncos cavilando en facer algunha trasnada, o camiño volveunos o punto de inicio e os cans que por a mañá nos ladraran con forza agora xa o facían cara alguén que coñecían e o facían máis frouxo, ou quizais non era iso e o que pasaba era que tiñan fame coma nos, pero nos fómola tornar o merendeiro do rio Arnego acompañados por tres RILLAS as MILLAS xa as fixeramos os outros seis. E como de ben nacidos é ser agradecidos os que non conduciron invitaron o condutor e o condutor agradeceullo, e levounos entón ata a Pena do Can onde colocaron o Belén de Cumes o primeiro que coloca RILLAMILLAS, e fixéronse o propósito de seguir o ano que vén con esta cousa de andar e falar e rir e gozar dos camiños, dos sitios e dos RILLAMILLAS".
• 04-12-2011.- A resurrección dos rillamillas nos montes do Paraño. Conta o cronista: "Parecía que non ía participar moito andarego na R195 pero xa se ten dito máis de unha vez que parecer e ser non é o mesmo, e alí estaban fronte os ollos de un servidor o Pedro e máis o Marcos, xa eramos tres! Cousa de mérito nestes tempos, pero a cousa non quedou aí, Rita topou un domingo libre para ocupalo con RILLAMILLAS, Luísa M. tamén fixo un oco, o Jorge viña a fume de carozo por a rúa abaixo, Bernardo aínda que tiñamos dubidas con el chegou, Juan que non traia moita confianza, tomou un grolo de fe o ver o grupiño que se estaba a facer, do suroeste de Galicia chegaron a enérxica Helena e máis o Zalo que decidiu botarlle unha man os RILLAS para que a cousa non decaia.E sempre que pode ven aínda que normalmente sobre a campaíña, hoxe non foi diferente, chegou Cándido. Pinga a pinga ímoslle dando contido ó continente RILLAMILLAS.
  A parte de ser unha das saídas máis concorridas da tempada, outra das sorpresas era a onde se ía, que si por aquí que si por aló, pois o Paraño que non é nin aquí nin aló. Será dura? A ser difícil? Ren de ren, hoxe a xente veu con espírito de gozo e a cousa foi doada incluso doce como as rosquillas de mama Marcos, ata a néboa axudou ó non deixar que os cazadores pegasen tiros, isto permitiunos andar con calma por as terras do lendario camioneiro nocturno que nas negras noites de decembro busca un porto de mar nas abas do Paraño para cargar o percebe prometido.
  A pateada foi tan ben que ata acordamos ir a comer xuntos para falar do que imos facer no futuro: chourizadas, churrascos, sardiñadas… e sobre todo rir lembrándonos do que xa fixemos no pasado.
  Como di quen el sabe “FANTABULASTICO”
• 20-11-2011.- Crónica de Marcos: "Tres Rillamillas na estación de Bus do Carballiño, Fina, Jorge e un servidor.
  Antes de saír visita obrigada o noso Croniguía, que hoxe tivo que cumprir coas súas obrigaciós como cidadán.
  En principio pensamos en ir facer un roteiro por o río Barbantiño, pero de camiño cambiamos de planes e enfíamos cara Melón.
  Visita as pozas de Melón, e fervenza do Tourón.
  Hoxe o río Cerves deleitounos con unha fermosa paisaxe.
  A choiva caída nestes últimos días fixo que a auga caese fermosa e espectacular por as cascadas, e as pozas hoxe tiñan abundante auga.
  O Outono dalle un colorido especial a natureza.
  Certo que e un roteiro sinalizado e preparado, o cal pode restarlle certo encanto e certa maxia os lugares, pero ¡eche o que hay!.
  Chegados a Fervenza do Tourón, decidimos voltar cara Melón por o asfalto, nos non temos habilidades para explorar camiños, e optamos por o fácil.
  Aproveitamos para recoller algús cogumelos e visitar o Mosteiro de Melón, algo descoidado, pero ten algo de encanto.
  Alí tomamos uns cafés, e volta cara os coches.
  Rimos, parolamos e pasamos unhas horas fermosas.
  Camiñar e conversar en boa compañía e un pracer para pasar unha mañá de Domingo.
  Saúdos."
  
• 13-11-2011.- MAGOSTO RILLAMILLAS EN BRUES... na casa de turismo rural de Angel... Con roteiro previo...
• 06-11-2011.- Andaina por Arnoia. 8 rillamillas. Fermosa paisaxe. Outono entre a brétema. Luz suave. Fotos.
  Conta o cronista que ... "A Barca, non é un nome pouco habitual o carón do Miño, pero neste lugar a singularidade apórtalla a marxe oposta, alí o vello Avia ollaba para nós mentres se arrimaba o forte Miño, e as súas augas xa misturadas acompañaron nos durante un bo treito do camiño, fermoso este a pesares de estar esvaecido por unha enigmática néboa, ou quizá máis fermoso da conta gracias a esa misteriosa brétema que o envolvía. Pronto de empezar a camiñar un detalle nos lembrou de por onde andabamos, aquel non era o Támesis era o Miño e non estábamos en Londres, aqueles pementos eran de Arnoia, e de entre a néboa asomaba o seu balneario pero deixámolo para o camiño de volta e fómonos cara unha capela de patrón indefinido pois a imaxe alí presente non nos aclarou a ninguén de que santo se trataba, e seguimos camiñando aínda que houbo quen votou a correr pero non chegou máis que a facer unha foto o catamarán que xa ía abrindo as tranquilas augas do encoro de Frieira , no que tamén verte as súas augas o rio máis largo da provincia de Ourense, o Arnoia, e o seu carón camiñamos usando o paseo que nos levou ata unha primeira ponte por a que pasamos a marxe esquerda do rio mentres xa Lorenzo no ceo tiña a forza suficiente para vencer o neboeiro, outra fermosa ponte nos serviu de paso ós muíños que hai por baixo de Outeiro Cruz punto de retorno no roteiro de hoxe. A volta por a dereita do rio deparounos a visión de unha llama-avestruz de auga, que posou coqueta para que a retrataramos con calma. Chegados a primeira ponte abandonamos o rio para subir por entre as casas de Quinteiros a procura de algunha costa, así e todo moi doada que nos deixou por a parte de arriba do balneario, paseamos por o seu xardín e baixamos por unhas escaleiras que lle deron un toque de risco o camiño, menos mal que as baixamos con sol, si chega a ser con néboa pasaba por unha de “Indiana Jones” no fondo esperábanos unha devesa moi limpa e por momentos fría, quecemos con un pouco de fútbol a vez que íamos cara A Reza por un camiño enlousado entre valados e mimosas, chegamos o final que tamén foi inicio de este roteiro xeneroso en imaxes fermosas e moi doado de camiñar"
• 23-10-2011.- Os rillamillas participamos na andaina fotográfica polo Camiño dos arrieiros. Fotos.
• 09-10-2011.- Conta o cronista: "Empezou a saída 191 de RILLAMILLAS con moita xente, pero a maioría preferiu desprazarse en autocar e dado que non é este un exercicio moi nutritivo tiveron que complementalo con algo de marisco aló por O Grove. Os que complementamos a nosa alimentación con sans doses de pateadas fómonos nutrir por os camiños da serra da Martiñá.
  Bernardo pensou que nos perderamos nada máis comezar pois dubidou nun pequeno sete que fixemos para saír de Ardesende pero deseguido se tranquilizou o ver as tapas do alcantarillado, este é un camiño con polo menos unha saída, o mellor non moi digna, pero unha saída. Unha pequena pista de piche valeunos de enlace con un camiño case perdido pero con moitos anos de bo servizo como o delata as rodeiras marcadas nas súas pedras, camiño que ía cara Vales pasando por Ricovelo pobo fermoso onde as forcadas teñen un tempero que as fai furar pedras, deixamos este pobo por xunto a súa seca fonte, fai moito que non chove, tamén no lo comenta un cazador que anda adestrando os cans nas abas da Martiñá mentres o lonxe se ve a contra luz o castro de Bainte, cruzamos unha morea de fentos e estamos nun novo camiño que de repente parece estar cortado por unha sebe feita cos sempiternos derivados do petróleo, pero é un efecto óptico a esquerda segue o camiño que nos mete en terras de Lugo na aldea de Vilar do Monte onde a xente traballa os domingos e por a semana máis.
  O seguinte pobo é Quintián, abandonado, parece que con presas pois ata quedou alí unha moto que alguén dos andaregos non viu, aquí perdémonos pero foi unha sorte, pois o camiño fermoso, con sombras reparadoras e pequenos ourizos con boas castañas nos levou ata a capela do San Roque na Aguada de Arriba, onde repuxemos forzas e Juan comeu unha maza que non era do chan, eu pensei que todas eran de mazaira, falamos con dous paisanos e debe ser cousa da crise que tamén falamos de topar cartos, cando os cinco miles eran como sabas, retomamos o camiño para acabar nun prado, pasar por un valado e chegar O Marrubio onde por un sendeiro de sol e sombra fómos collendo cara a serra, a subida non era moi esixente pero o veranillo de San Miguel que esta durando algo máis da conta, machacounos, especialmente no corta lumes de acceso a Pena Veidosa, despois dun chairo tendido achegámonos o xeodésico de A Martiña para apreciar as vistas e recuperar folgos, a baixada do cume foi monte a través, pero non hai dolor, mentres notas que os toxos pican ou que as pedras entorpezan o camiño nada te pode frear, fai algún tempo fixemos por aquí cerca o memorial de Pepe Castro, e xente da que nos acompañou aquel dia ben volverían hoxe si a cadeira llo permitise (Rafa) o xeonllo (Moncho) o pe (Francisco)…Por iso que non hai cousa mellor que un toparse ben para correr entre os toxos e voar sobre as pedras para chegar feliz o final do camiño, neste caso Ardesende". FOTOS AQUÍ
  
• 25-09-2011.-Conta Bernardo: "Só catro rillas na parrilla de saída. Aínda con tan posuos efectivos deu para dous roteiros. Marcos e unha nova rilla foron facer un roteiro polo rio Mao. Eu e mais o Sr. Francisco fixemos un cláiso circuito polos arredores do Carballiño: Vilar, Gouxiña,Saleta,Enfesta e remonte polo Arenteiro ate Estación de Autobuses. Non foi unha andaina de aventuras exóticas, pero foi... Esperemos que o 9 de Octubro haxa máis quorum para ir preparando o magosto. Agardamos a crónica de Marcos que seguro dá máis que contar. Bernardo"
  E conta Marcos: "Un pouco máis tarde que a crónica de Bernardo, pero eiquí está a miña.
  Eu máis Ana unha nova Rillamillas (aunque xa viñera en outra ocasión), decidimos ir facer a ruta do Cañón do Mao, en Forcas (Parada do Sil).
  Eu xa fixera a ruta de recoñecemento co noso croniguía Xano, pero eu nesta ocasión facía de guía accidental e quixen facer algunha variación no roteiro o cal aumentou en 5km a ruta inicial prevista.
  Evidentemente sobre gustos non hay nada escrito, pero e un auténtico espectáculo poder ver o Cañón do Mao e o Cañon do Sil nun mesmo roteiro.
  O paseo por unha antiga canal e para desfrutar cada metro, cada km, sen presas, e agudizando a vista e o oído porque depara múltiples sorpresas.
  Houbo tamén visita arqueolóxica.
  A última subida hasta Forcas para recoller o coche fíxose algo dura por a incestidume de si estábamos no camiño correcto, por a calor, e por a gran cantidade de mosquitos.
  Chegamos ledos por o fermoso percorrido.
  Por último, decir, que desexo de verdade que Rillamillas saia para adiante.
  Saúdos."
• 11-09-2011.- Os rillamillas volven ás andainas. Contan as crónicas: "Comentaba Bernardo no foro que esta segunda parte da tempada ía bater marcas de asistencia, pode que si, pero a baixa! Ninguén se presentou na estación de autobuses así que chamei o colega Marcos que estaba esperando en Ourense, e despois de sopesar a posibilidade de regresar para a cama, decidimos ir a facer unha andaina de a dous, lugar Cortegada, pois a que estaba prevista nos xa fixeramos facía unha semana.
  Inicio e remate no vello balneario seguindo as sinais da andaina que organizan por aquelas terras, hai que felicitar a quen mantén o roteiro pois esta moi ben indicado e limpo. Aínda que comezamos con certo mal humor ou pena por a falta de interese na nosa proposta, o caso é que pronto collemos un bo ritmo tanto de pateo como anímico, é a vantaxe de ir de a dous e co as mesmas ganas, sen obrigacións, sen ter que esperar por ninguén nin correr detrás de ninguén. Camiños fermosos a veira do rio, por entre pobos abandonados, a veira de un priorato, o pe de grandes igrexas, incluso a través do silencio de un campo santo.Cada vez máis felices e lixeiros tanto que antes das dúas xa estabamos en Ponte Trado, e aquí aínda que levábamos bocatas acordamos que nos iamos dar un homenaxe así que a preguntar onde comer, e mandáronnos a un quilometro(algo largo) a Trado no concello de Pontedeva e foron seis quilómetros a maiores pero pagou a pena, o caldiño e o churrasco obraron milagres. Pagar e pedir información para retomar o camiño sen repetir a estrada que nos puxo en Trado, unha pista forestal en baixada levounos ata a ponte do Boi, aquí enlazamos co roteiro e a facer o resto do camiño. Os últimos quilómetros foron os máis duros pero non exentos de beleza. Antes de rematar aínda lle demos un toque RILLAMILLAS pois fixemos un anaco o chou, eidos, fincas privadas, valos, e o mellor o relas do conto e as risas mentres descansabamos as pernas no rio sentados nun pantalan. Foron uns trinta quilómetros de pracer, e certo que nos chegou, pero tamén é certo que o pasamos moooooooooi ben.
  Sobra dicilo, pero para a próxima si non queredes vir non veñades, non é obrigatorio! As veces camiñase mellor de a dous, incluso sol@."
• 12-08-2011.- Conta o cronista: "Quinta saída nocturna e fómoslle infieis o San Trocado, non o merecía pero a idea de unha aventura novedosa con visita incluída a algo tan pouco frecuente como un observatorio astronómico forzou este desliz que o San Trocado perdoará.
  Cea en Forcarei con 37, 38, 39...ou máis menos comensais, a richada non estaba mal, pero o que realmente estaba vistoso era o espazo destinado o ágape, ademais de estar ó carón da sala de xuntas estaba decorado con cadros de botas, nin que o puxeran para nos, misturando comida e andaina, RILLAMILLAS total. A cea foi rápida e a xente saíu coma uns foguetes cara As Casetas, pode que quixeran chegar antes que a néboa que se achegaba por o Candán, néboa que por outra banda deulle un aspecto máis misterioso a noite e serviu de pantalla para proxectar unhas imaxes da guerra das galaxias (das que non hai fotos pois a retratista dixo que tanta espada láser podía danar a súa amada cámara). Moita xente no observatorio e arredores aproveitando cando se ía a néboa para exclamar Oh! cada vez que pasaba unha bágoa, este ano moi abundantes e de larga duración no firmamento.
  Moitos fixemos o camiño de subida pero soamente sete dós once que ficamos ata o final o desfixemos camiñando, o resto non sabemos cando se foron pero o certo é que esvaecéronse como a brétema que deixou paso a unha noite limpa con unha lúa redondiña e brillante que non foi quen de tapar ás centellantes perseidas.
  Este ano foi de novedades, tanto que incluso algunha se puído evitar, iso de non facer a queimada ten delito. Sentidiño e hasta luejo".
  
• 26-06-2011.- Extraordinaria de remate de temporada. RILLAMILLAS NO OLIMPO. Cóntan as crónicas que ...: "Rillamillas remata a temporada no Olimpo Galego, Monte do Pindo, Carnota. Alí onde habitaban os deuses celtas e os celtas esculpiron as súas fantasías nas rochas dos confins da terra. Alí fomos concluir a tempada rotieira os rillamillas. Só cinco chegamos a disfroitar do cumio da Moa (Luky, Luisa, Pepe " do dandy do montañismo"-sempre acaba sen suar a camiseta, sen unha mancha e se un racón nas pernas, Marcos coas roscas de almibar da mamá Rosa e o cronista accidental que vos escribe Bernardo). Por certo grazas as roscas de burato artesano subin coma un fogo en duas horas e media,cando as guías falan de catro. Outros, Cándido, Fina, Adolfo e Rosa (filla), María do Paraño... rozaron a gloria e non coroaron a Moa por un tris. Alí recollemos a mensaxe do amigos de Trevinca de Vigo depositada nun bote de optalidón e deixamos a de rillamilas no papel de reconto do autobús debaixo dunhas pedriñas. Esperamos que alguén conteste. Non vimos o mar de auga mais si un mar de nubes que lle deu un carácter máis sobrenatural, se cabe, á excursión. Descenso fácil, lento e deslabazado como corresponde aos rillamillas, clube que non o é, medio en serio e mmedio en broma, que vai camiño do décimo aniversario. Final de infarto para os cinco que coroaron a Moa, baixando polo plano inclinado a carón das tuberás de carga de central do Xallas. Calquer día o guía levanos á UVI. Relax final na fervenza do Xallas e na praia de Ézaro onde esperaban os rillas acompañantes. Nacho e a súa sección xuvenil (Bea, Sara e amiga), Rosalía, as irmás de Longoseiros (Esperanza e a catalana), Luisa coa súa boina chulapa de Camberí), José Ramón do equipo de apoio de Fina e Franciso con Señora que non pudo subir por culpa dun tobillo, o noso veterano andarín en dique seco, pero iremos a un rotiro a Euscadi... Amigos e simpatizantes Rillas, vemonos nas estrelas no San Trocado en Agosto. Levade catalexos e queimada suave para non ver máis fugaces da conta. Bernardo, cronista accidental." (Bernardo)
  E Luisa dixit: "Os resultados ¿inesperados? de unhos rillamillas sempre tan ben organizados. Non vos parece que ese e o segredo que fai que Rillamillas ainda sega camiñando?. Unha andaina chea de sorpresas e de maxia, onde a imaxinación levanta o voo sin pedir permiso.
  Gústame a crónica, señor cronista accidental.

  Feliz veran para tod@s os que camiñan co corpo, coa mente, de corazón e coa alma".

  
  E conta Marcos: "Hoxe a mañá, compañeiros e coñecidos me preguntaban ¿Que tal a subida o Monte Pindo?.
  Penso que a cada un lle din unha resposta diferente: espectacular, magnífica, incrible, etc,etc.
  Pero o final cheguei a conclusión que a mellor resposta houbese sido a seguinte:
  Desde que escomecei a subir cara o Olimpo celta, cada metro, cada paso que daba, cada mirada a dereita, a esquerda, o fronte, o chan, volta a mirar cara atrás, era deixar que a imaxinación aflorase libremente.
  Pode parecer esaxerado pero aquelo parecía doutro mundo, doutro planeta.
  Aunque supoño que cada un dos que estivemos no alto da Moa terá unha visión e unhas sensaciós diferentes do que alí vivimos.
  Non me quero esquecer de agradecerlle a Luisiña o detalle de solidaridade que tivo comigo acompañándome nesa pelea que tivemos cos toxos. Aínda que iso nos supuxo lucir pernas algo deterioradas na praia do Ezaro.
  Foi un gran xesto de unha gran persoa.
  Amigo Xano, non che gardo rencor por esa baixada a Fervenza do Xallas, je,je,je. A partir de agora se mo permites para min serás o noso Croniguiacopiloto. Grazas amigo.
  Grazas a cada un dos 25 que viaxamos nese autocar, alégrome que por o menos as rosquillas vos endulzaran un pouco un día que foi inesquecible.
  Saúdos".
  
  

  Resposta de Luisa: "Moi boas crónicas si señor!
  Non hai de que Marquiños!!...Pero os tatus que teño nas canillas son uns de tantos recordos que conservarei durante moito tempo, para eso son tatus. jajjaj é broma xa non se me nota nadiña.
  Os bos recordos son os que non deixan marca visible, pero unha moi profunda invisible coma a boa textura, o bo saborciño , o aroma,o cariño con que foron feitos unhos melindres que fixo unha persoiña que fai honor o seu nome unha flor chamada Rosa... BOIIIIIIIIIIISIMOS!!!

  Moitas graciñas Marquiños e dalle un bico con unha aperta moi grande a Rosa de todos os Rillamillas, a quen sorprendeu con tan grato manxar de DEUSES coma os do Olimpo".
  
  E Xano, o noso cronista oficial, deixounos tamén a súa visión maxistral do día: "Empeza o verao¡ Para o RILLAMILLAS¡ E este ano a parada foi no concello de Carnota, concretamente en O Pindo. Alí o asunto era ir ata o mirador do Ézaro subindo a Moa, punto máis alto do monte Pindo cos seus 630m. Pero antes de iso había que chegar e esta vez repetimos coche e chofer, foi o mesmo que nos levo aquela vez que fomos as Cíes, de aquela saímos con néboa e chegamos con sol, e desta saímos con sol e chegamos con néboa. No asunto Cíes fomos de tirón pois dependiamos do horario do barco, no asunto Pindo case fomos de tirón pois dependiamos por un intre do horario do Bernardo, pero a parada era necesaria pois xa imos tendo unha idade e a vexiga non é o que era, a volta ó autobús as caras mostraban unha xeito de ledicia e relaxación, por suposto gracias a aliviar a vexiga, pero sobre todo gracias as rosquillas que Marcos lle chorou a súa nai e que fixeron de un bar “correntiño” unha das mellores cafeterías da contorna. Outro arreón de bus e xa estamos ó carón da igrexa do Pindo. Algúns quedaron de praia e outros a camiñar, uns máis rápido que outros, o que derramou unha foto de ioga que tiña pensado a nosa retratista oficial. A subida é moi fermosa pero non exenta de dificultade, agora ben, si se toma con calma e se deixa traballar a imaxinación ollando as penedas a cousa é máis doada e agradecida, aquí é onde hai que aplicar aquelo de subir coma un vello para chegar como un neno, aínda que no noso caso foi a excepción que confirma a regla, pois o que primeiro chegou a Moa subiu a fume de carozo, e resulta que foi o recen xubilado Bernardo que estaba alá na cima esperando por nós, lixeiro e fresco como si de un neno se tratase. A néboa que deixáramos ós poucos metros de empezar a camiñar tapaba o mar, pero lonxe de afear as vistas, dáballe un plus de beleza que facía dos 630m. unha cima máis alpina. Non é de estrañar que fose un monte sagrado para os habitantes pretéritos, alí na cima entre as fochiñas de auga, con aquel sol, aquel aire o tempo parouse e o corpo parecía ingrávido, descansado, aberto a percibir sensacións sobre aquela rocha de cor roxizo, semellante din ó Pindo grego. Pero o corpo tamén precisa de alimento e démosllo compartindo mesas con uns veciños de Camariñas que subiran por onde nos iamos baixar, baixada menos espectacular que a subía dende o Pindo pero tamén fermosa e con algunha sombra que era de agradecer, chegada o Fieiro, parecía que o bo se acababa, empezaba o asfalto e por riba en subida despois de cruzar o muro da presa de Santa Uxía, pero resulta que hai dous personaxes no RILLAMILLAS que cando se poñen de acordo pode acontecer de todo, así que o prato forte estaba no final, descenso de vertixe por o plano inclinado da vella central do Xallas, intento de amotinamiento, pero o final chegada a bo porto. Un servidor recoñece que a decisión non foi a máis axeitada pois houbo sitios de bastante risco e incluso ver as pernas de Luísa e Marcos tinguidas de sangue fixo que cambiase a primeira idea e optase por rematar os últimos metros por estrada.
  Visita á fervenza do Xallas, espectacular, e baño reparador na praia de Ézaro. Para os que non conseguiron a total recuperación parouse en Bertamirans para que muxiran unha vaca que daba leite de 500cl en 500cl. O remate no Carballiño cerca das 23:30

  Felices vacacións"
  
  Resposta de Luisa:
  "Moi boas as crónicas, boas as tres.
  Pero a do señor cronista oficial rillamillas é perfecta...Sempre gusta leelas, pois sempre sorprende co seu xeito de ver, expresar cada unha das nosas andinas.

  As dúas persoaxes esas din que son uns toliños, que están louquiñas jajajajaja quen lle dera a moitos ese punto de loucura...

  A DISFRUTAR DO BO TEMPO QUE NOS TOCA VIVIR. QUE ESTE SEXA UN VERAN DE ***** ESTELAS".

• 19-06-2011.- Cónta Marcos que sucedeu algo así: "Tocaba roteiro Rillamillas. Sabía de múltiples ausencias.
  Saín cara O CARBALLIÑO máis coa idea de atopar alguén que deixase costancia da miña presencia.
  Cheguei a estación de buses, e non as tiña todas conmigo.
  ¡Pero!, aparece Luisa M., logo chega Bernardo, eh ¡ledicia!, a volta da nosa gañadora Botiñas 2010 Fina.
  Houbo poucas dúbidas, "Bernardo, prepáranos algún roteiro por eiquí, que non haxa herba moi alta a ser posible".
  Sen o noso croniguía, sen fotógrafos, votámonos a camiñar.
  Por as beiras do Arenteiro, un fermoso tramo, eh... ¡a herba e os fentos que nos daban por os hombreiros!.
  Logo pasamos por varios sitios que eles coñecían, e insistían en que eu tamén xa había pasado por alí,e eu nen idea, dicía "eu por eiquí non pasei, nin os recordo!, e éles erre, que erre.

  Bonito percorrido, con sombras que se agradecían.
  Antes de chegar a Banga, parada para facer unha chamada o noso croniguía, pero a nosa idea era cantarlle o Cumpreanos Feliz a Alicia, e así o fixemos.
  ¡Mi madriña!, vaya 4 cantantes, temín por a presencia de choiva.
  Por certo, recordar que o lóxico e habitual, e saír da casa cos calcetís do dereito.

  Parada en casa de Bernardo, e case lle acabamos coas cereixas, convidounos a un tentempié, e logo cada un para a súa casa.

  Bo día, bo ambiente, risas e máis risas, e unha vez máis e coma ben sendo habitual, pasámolo moi ben, moi ben, moi ben.

  Saúdos".
  
  

• 05 de xuño 2011.- Conta o cronista no foro: "Pouco persoal pero suficiente para facer unha andaina por terras da Cañiza seguindo un track de carreiros.es.
  O bastante asfalto do principio fixo que algún dubidase da beleza do roteiro, aínda que o camiño por o canon do Deva xa daba algúns datos favorables o certo é que ata encarar o Camiño da Raiña o asunto parecía que só ía ter o sal aportado por o xamón cañicense. Agora en un tramo bastante aéreo con fermosas vistas o complicado era seguir ó bichiño marelo e tamén ter conta de non deixar atrás a botella do viño que se foi enchoupando en cantas fontes topamos, por certo hai que levar auga bastante, mellor que sobre ca que falte, que as mochilas son para levar algo máis que un bocadillo e un refresco sobre todo en andainas longas e de monte, menos mal que Cándido e Marcos levan para eles e para os outros, no caso de Cándido un xantar enteiro. E tanto ollar o paisaxe que nos despistamos do GPS e fixemos un anaco non previsto pero moi fermoso e con unhas sombras que se agradecían no medio de tanto lorenzo, despois deste cachiño de paz, e de abrir e cerrar varios portelos, volvemos ó sol para subir o Montouto, vistas espectaculares o lonxe, o cerca, e o ceo ¡ menudos castillos se estaban formando! E nós cara o xeodésico (algúns témoslle cousa as sinais dos cumes) o camiño foise perdendo e houbo que buscar por entre os toxos seguindo os carreiros dos cabalos, o guía estábao pasando de vicio e iso que ía con un xeonllo mandando parar dende o quilometro 4 despois da forte baixada cara a central eléctrica do Deva, pero apareceu o Fisio con cremitas e guantes de lates para dar unha masaxe reparadora, e algo fixo, incluso risas, fixemos cima e sentámonos o pe da caseta de vixilancia, o vixiante non se asomou, puxémonos a comer con certo medo ós tronos pois víanse lóstregos cara o Suido e non fose o demo que se arrimase a tronada para o Montouto, outro masaxe ó guía e para a Cañiza esta vez baixando e aínda que din que tódolos santos axudan cando se baixa tamén é necesario que funcione o GPS senón se coñecen os camiños, así que como un anaco do track non aparecía e apesares das axudas dos santos, houbo que inventar camiños para chegar o destino, cousa que se fixo sen máis dificultade que saltar algún cierre, camiñar algún lameiro, abrir e cerrar máis portelos ata enfiar outra vez o camiño que xa nos levou por a calle do Carmen ata a praza onde por a maña deixaramos aparcado o coche.
  Chegamos algo cansos, pode que sexa moito para RILLAMILLAS pasar dos 12/13 quilómetros, ou que o roce do tempo empeza a descubrirnos a fecha de caducidade.
  Así e todo ficamos ledos".
• 22 de Maio 2011.- Zalo cóntanolo así: "Eran as 9,30 e nove rillas abandonamos o Carballiño seguindo ao guía en ordenada caravana. Logo de pasar por Santa Rita paramos onde o xefe nos dixo e comezamos a camiñar pola ribeira fresca do Barbantiño a favor de corrente.
  Cando o amado lider dixo que se acabou a boa vida comezamos a subir monte arriba e aínda tivemos ocasión de nos embreñar nas silvas, pero nada que non se arranxase con pouco mais que algún rascazo nas pernas dos que non seguiron os atinados consellos de levalas cubertas.
  Así chegamos ao alto de San Trocado e malia que algún levaba a esperanza de poder tomar unha cervexa, foi que non puido ser, así que logo dunha paradiña o guía conduciunos cara unha urbanización que tiñan os nosos antepasados por aquelas partes e que se chama San Cibrán de Las onde nos paseou pola historia e polas pedras.
  Pouco antes diso un par de unidades abandonáronnos porque seica tiñan fame e non se sabía ben a que hora iriamos comer.
  Logo da visita ao castro viñeron os tramos de carreiros mais bonitos, porque eran bonitos pero tamén porque para abaixo todos os santos axudan.
  Pola hora do xantar e cando o sol xa comezaba a apertar chegamos de volta ao punto de partida e ao Marcos naceulle unha empanada no coche así que non tivemos mais remedio que axudarlle a acabar con ela.
  Con cinco euros que o camiño nos regalara axudamos a pagar unhas cervexas para empuxar a empanada.
  E así foi o conto, como vos conto. Se minto que digan da súa xustiza os que alí estaban e senón que calen.

  Zalo"
  

• 08-05-2011.- Andaina por Cea.- Luisa, a fotógrafa, facéndo de cronista, cóntanolo así: "A CRÓNICA Á MIÑA MANEIRA: Bennnnn toca camiñar. 8/5/11
  Os adictos a Rillamillas nos atopamos a hora e no lugar de sempre.
  Primeiro problem...Non temos nin ruta, nin rutómetro, nin guía, nin cronista, nin bichiño amarelo...5 pilares ben importantes.
  VAIA SI OS BOTAMOS DE MENOS
  Toca organizarse!!
  -Pa onde vamos, que facemos?
  -Facemos unha ruta por aqui a pe de rio por o parque?
  É que eu teño que voltar para xantar na casa.
  -UUFFFFF...O Carba xa o temos moi pisoteado, non será millor algo menos trillado
  -Que vos parece Cortegada??? Son coma unhos 25km, pero poderémoslle acortar eu dar volta cando nos pete.
  -E moito teño que voltar para xantar.
  -Mondariz? Estaría de maravilla... pero hai que xantar no fogar.
  -E un tramo do Camiño? Cea-Oseira son coma 15 km e estaremos para xantar.
  Por fin todos dacordo!!!!
  Vamos os coches e para Cea...
  Non sei como aperecemos na Ermida somos perfectamente perfectos jajajaja somos Rillamillas a millor organización desorganizada.
  Xa empezamos a camiñar, o primeiro contacto humano que nos atopamos fainos sentir estupendamente e pidolle que nos faga unha fotico de grupo, xustamente o ladiño dun letreiro que nos anunciaba 5km a Cea.
  Chulísima quedou chulísima e démoslle as graciñas.
  Continuamos pois no camiño sempre te atopas con xentiña a pe en bici...De repente dous bicigrinos que viñan de ourense un saudo unha pequena parolada ehhhh,resulta que traballaban en Carba...que peque é o mundo!.
  Entre contos, top models de fotografia, e risas chegamos a Cea coma un suspiro. En dito punto un dos rillamillas abandoa o barco,Pois seica ten que ir a ver un enfermo, eu será mais ben que ten que xantar no fogar?, non che sei eu.
  Temperatura agradable, boa parola, bo camiñar, risas, día de flores, hasta brota o amor...
  Como botamos de menos os carreiros, as silbas, os camiños que non son camiños...Falamos falamos e falamos, seguimos no asfalto.
  XA en Oseira xanteira sorpresa, pan de Cea, choirizos, queixo, e unha estupenda empanada que troixo Marcos do Carballiño e a que nos convidou, RIQUÍSIMA.
  Así foi a andina do 8/5/11 8+5+1+1=15=1+5= 6 os rillamillas que con MONCHO empezamos a camiñar A andina 185 1+8+5=14=1+4= 5 o número de Rillamillas que sin RAMÓN Chegamos a Oseira.
  O pasamos XENIALLLLL SIN PRESAS E COA SORPRESA DO PAPEO CAMPESTRE...".
• 24-04-2011: Conta o cronista: "Hoxe a convocatoria do RILLAS pouco puído fronte ó poderío da Semana Santa, entre os que vacacionan e os que relixionan o asunto quedou limitado ós xustos para un subastado de parellas, pero non todo é vicio tamén fomos ata a capela do San Roque en Punxín, que seica é avogoso para os xeonllos e estes son unha peza importante no tema de camiñar. Ó fondo recíbenos o Barbantiño,algo atoldado, a herba aínda orballada enchoupounos os pantalóns mentres camiñamos rio arriba, tranquilos e a medio gas pois o 75 por cen do grupo ía xusto de enerxía, sono e molestias varias minguaban as forzas, o 25 restante quería ir lixeiro pero a leria do grupo era máis atraínte que a velocidade, chegados a fervenza tomamos un airiño e vimos as marabillosas pasarelas que tapan a levada dos muíños pero dan a sensación de levarte o transbordador espacial, continuamos ata o encoro e dimos volta influenciados por o ambiente NASA na fervenza fixemos a conta atrás do roteiro 5,4,3…pero somos RILLAMILLAS, aínda que poucos, e cambiamos sobre a marcha para separarnos do rio e achegarnos a capela de San Pedro, patrón dos pescadores, nos o único que collemos no rio foi unha boia pero algo que ver coa pesca ten, logo xa non baixamos ó rio, seguimos camiño fiando os distintos barrios: Pazos de Abaixo, O Souto, A Castiñeira, A Moa e por fin á estrada nacional que en poucos metros nos deixou no inicio da andaina, ó aparcadoiro do Cabaceiro".
  
• 10-04-2011: Andaina por cerca de Carballiño para celebrar os nove anos de rillamillas.
  Veleiquí algúns dos comentarios do foro: "Hoxe fai nove anos que o neno se botou a camiñar, no feisbu hai algunha felicitación, no foro hai algunha menos" (El padrino, día 13-04-2011). "Moitas felicidades para o neno e tamén para o seu padriño" (Luisa). "...as fotos falan por si soas, espectaculares e fermosas coma sempre. Pelotasssssss!!!!!. Do mini-video: partinme o traseiro coa risa.Teño que decilo unha vez máis e seguireino decindo as veces que faga falta aunque sone a peloteo:
  GRAZAS, GRAZAS, E GRAZAS a todos os que facedes posible que cada 15 días, as horas pasen voando, porque son incribles. Hay que estar alí para disfrutalo. Saudos" (Marcos). "Pois eu felicítovos aquí. Parabéns polos primeiros nove anos. O evento do aniversario estupendo, coma sempre. Que a metade do grupo non vise á outra metade a partir da metade da ruta tamén ten a súa coña. Ánimo" (Zalo). "De coña nada,amigo Zalo.Rillamillas é unha banda anarquicamente organizada.Sobrevive grazas ao instinto acratoide que se reflexa no seu nome.Non somos ridiculamente serios.O logo é unha bota que se esmendrella de risa.Saimos a divertirnos ,non fai falla ningún rictus de seriedade .Sei que ti nos entendes , e sempre que se tercia te achegas por estes pagos...Un saudo `para os Caminhantes. Nove anos ,ou máis , facendo camiño xuntos non é broma. Hai parellas que duran menos .Alguén debería facer un estudo dos Rillas .cronistas hai." (Bernardo). "Claro, Bernardo, claro!
  A sorte dos rillamillas é que non é unha parella, nin tan xiquera un trío... Somos moito mais ca iso... Somos un fato de pernas, de botas, de miradas, de sorrisos... Somos unha idea: camiñar cada un como queira: LIBERDADE.
  Somos unha organización sen estatutos, sen normas, sen cuotas... e sobre todo ¡sen cartos! ¡Por iso non hai nada que discutir!.
  E por iso nos entendemos tan ben: o que quere camiñar camiña, e o que non queda na súa casa. Aquí naide está obrigado a nada. E o que non entende esta filosofía dase conta que de aquí, no espazo rillamillas, nada ten que facer... e busca outros camiños...
  Digo eu, que será algo parecido a isto que conto.
  E se non é así... vostedes disculpen... que eu non quería decir nada... so estaba movendo os dedos enriba do teclado e saiu isto... como podía ter saido calquera outra cousa...
  ¡Saude rillamillas!" (Juan)
  
• 27-03-2011: Circular de ~20Km pola Limia. Inicio e remate en Boado. Boado. Pidre. Solveira. Mosteiro de Trandeiras e Torre da Pena.6 rrillamillas: Rita, Bernardo, Luciano, Marcos, Pedro e Juan. Amenazaba con chover, pero resultou que fixo un día estupendo para camiñar. Fotos.
• 13 de marzo do 2011. Os rillamillas participamos na 2ª andaina solidaria de Cenlle "Ruta do Miño"
• 27-02-2011: Montes do Testeiro. 27 febreiro 2011. 17 km. Dificultade media. Inicio e remate na Candosa. Fotos.
  Conta o cronista: "Saída 180 de RILLAMILLAS e gratas sorpresas para comezar, un que levaba tempo sen vir e veu na anterior saída repetiu esta, e nesta apareceu tamén outro que facía un tempo que non viña e eles sumados á ausencia de outros máis asiduos fixeron rexuvenecer o RILLAMILLAS por o que por primeira vez en moito tempo se arrincou á hora, xusto ás 09:30 e é que a xuventude pasa por ter ansia de facer cousas, de empezar novos proxectos, de…Pois fomos na mañá do 27 de febreiro do 2011 dez mozos con ganas de encetar novos camiños. A Candosa recibiunos coas xanelas abertas pois de feito había algo de corrente e non precisamente por a que facían os muíños alá no alto do monte, camiño ancho e limpo que incitaba a camiñar en grupo e de parola, as estreiteces ían chegar pero só para o departamento de espeleoloxía na súa visita ás galerías de unha vella mina de volframio. Volta os anchos camiños esta vez en forma de corta lumes ascendente e revitalizador de corazóns, o grupo desfíxose algo pero non por a dureza dos carreiros senón por a luz, a fermosa luz do dia que fixo que os retratistas máis avezados de cantos camiñan se parasen a crear as súas obras e quedasen un pouco descolgados, fixemos cima no Monte Uceiro, Castillo para as xentes que viven nas súas abas, toqueteos e fotos o xeodésico, como ha de ser, e a por outro corta lumes esta vez en descenso e abanicando pernas pero con alegría como nenos baixando un parrapas, agora un falso llanear métenos e sácanos da montaña indo cara pequenas fervenzas e saíndo cara un paisaxe aberto ó val do encaixado río Testeiro. A sensación de liberdade foi tal, que empuxaba a mirar ao lonxe, ó horizonte, alá onde nacen as utopías, din que son estas as que te fan andar para chegar a ese horizonte que sempre se afasta, hoxe por momentos tivémolo ben preto. Foi unha Ledicia de día e de camiñada".
• 13-02-2011.- Dez rillamillas. Chovendo. ¿Quén dixo medo? A auga non mata a naide. So molla. Ruta circular: Inicio e final en Banga. Baixada escabrosa. Polo monte. Agachándonos para pasar debaixo das árbores. Arrastras ás veces. Outras veces esbarando e sentando o cu no chan. Logo serpenteamos pola gran muralla china de Cabanelas. Fermoso sendeiro entre paredes. Cofeando as viñas. E vendo fermosa a paisaxe deitada baixo a choiva. Con dificultades varias seguimos baixando. Pero sempre ledos e vivos... ¡todos vivos chegamos ata o río Arenteiro, beira de Pazos!. Baixamos pegados ó río, vendo a espida muller de pedra. XXX. Pasamos rozando a medioescachada ponte dos franceses... e collemos logo un camiño á esquerda, por terras para nos virxinais e descoñecidas... Fermosos lugares, pola beleza intrínsica, e pola sorpresa... Transitamos longo tempo por terras de conversa e ledicia, bailando baixo a choiva, entre carballos, muros de vellas viñas abandoadas fai centos de anos, e pensamentos recén sementados... Medio llaneando. Ata que chegou o momento de volver a subir... E velaí que agardábamos unha subida dura e dificil... e non foi tal. Un fermoso e levadeiro camiño, limpo de silvas e toxos, conduciunos ó mirador de Banga, onde renaceron os novos viñedos, prantados fai pouco, en socalcos de nova factura... Alí paramos para ver e mirar o Ribeiro. Admirando a paisaxe de sempre. Color, vexetación, e casas sementadas... E tamén a gran pirámide dominando o territorio cos seus socalcos feitos non fai moitos anos...
  ¡Qué pasada de andaina! ¡E xa levamos duas seguidas para enmarcar!... Debémosllas ó noso guía. ¡Grazas Xano!.
  Foi certo que deu tempo a volver para comer na casa. Que a andaina foi corta pero intensa. Que "de interese todo". E que poidemos observar "a evolución do cultivo da vide".
  Conta Marcos no foro: "Como di o amigo e compañeiro Juan na páxina de Galicias: "Caminar es besar la tierra con los pies".
  Hoxe tiven esa sensación por eses camiños entre muros antigos, cheos de musgo, e a veces esbaradizos, e que decir desa baixada por infinidade de escaleiras, en fin, "Caminar es..."
  Saúdos".
  Fotos.
  
• 30-01-2011.- O Domingo 30 de xaneiro fixemos andaina por Meavia (comarca de Tabeirós-Terra de Montes). ¡Qué chulada de ruta!... Nove rillamillas percorremos ledos aldeas, lameiros, carballeiras, camiños, pistas e carreiros... Guiados por una vichiño amarelo chamado GPS. Andivemos 19 kilómetros. Unha sorpresa estupenda. Fotos.
  Contan as crónicas:
  O Cronista: "Alto Umia, ruta dos cruceiros descabezados. En principio a cousa pintaba como habitualmente, puntualidade para saír escasa, sobre as 09:40, algún con gana de vir (para puntuar no Botiñas) pero con outros compromisos ineludibles, un momento de dubida pero arranque o lugar previsto. Relax que a estrada non é un circuíto, parada en Soutelo de Montes para avituallarse (si nos descoidamos mandámonos no xamón e non hai andaina) chegada a Meavia sobre as 10:45 dia gris pero ánimos soleados, permiso para aparcar e comezo de un roteiro que prometía, de entrada algún can que se asustaba con nos e algún de nos que se asustaba cos cans, lameiro adiante, isto si que é distinto dos camiños que facemos normalmente, acabouse¡ chegou a concentración parcelaria, zaorra e tubos con formigón substituíndo antigas pontellas, pero o ánimo era soleado así que sen nubes chegamos ata os restos da capela de San Mauro enclavada nun fermoso recuncho, fotos e risas, chispa do soleado espírito, a partires de aquí non se sabe moi ben por que os datos do papel non coincidían cos do GPS, pode que o enclave tivese poderes para influír nos datos, non nos da electrónica senón nos do papel, pois a dereita empezou a ser esquerda e a esquerda dereita, a larga chegamos a conclusión que afectou o que manexaba o papel, pois cambiado de mans empezou a coincidir outra vez. Agora o frío quería escurecer o noso sol pero non era o dia seguían as risas, a capela de santa Lucia puxo diante dos nosos ollos un dos tramos mais fermosos da camiñada, a subida ó Outeiro Grande, por os carreiros dos cabalos salvaxes, fixemos cima e paramos pero pouco pois o aire bufaba con forza e nos tiñamos pouco peso que estabamos sen comer e xa eran horas, o GPS tamén quería comer, acordouse alguén das pilas? Aí¡ memoria de troitas, menos mal que un se acordou. Baixada ata un punto máis abrigoso concretamente ata as Pedras Brancas onde comemos e seguimos coas risas, con máis gana pois recuperabamos folgos, seguimos baixando ata toparnos outra vez coa parcelaria que nos levou ata Liripio, Pumares e Aldea Grande onde collemos un camiño empedrado que nos afastou das pistas por uns momentos, risas contos e camiñar cara atrás pois o GPS di que non imos como é debido, o papel non sabe non contesta, deixamos a comodidade da pista e metémonos entre silvas e toxos, xusto cando empeza a chover, pero un fermoso arco da vella nos acompaña pois hoxe temos o sol instalado con nos, volvemos o punto de inicio a vez que as vacas que a maña nos miraban atravesando os seus lameiros, volvían as súas cortes, hai que recollerse que mañá é dia solto.
  O máis curioso de todo é o xuntiño que camiñamos hoxe e o moito que rimos, seria por o GPS : Gana Pasalo Sensacional."
  Marcos: "Para describir lugares, feitos e anécdotas, está o cronista e os que saben contar todo o que pode dar unha xornada Rillamillas.
  Eu simplemente me limito a expresar "SENSACIÓS".
  E digo moi alto, e cheo de ledicia, e moi, moi orgulloso de compartir camiños, xantar tirado no medio dun camiño cheo de toxos ¡ou tojos!, rodeados de natureza, ¡VAYA XORNADA!, ¡QUE PENA QUE REMATOU!.
  SAÚDOS".
• 16-01-2011.- Andaina suave polos arredores do Carballiño. E logo comida no Derby que remata con entrega do premio Botiñas a Fina, que queda coroada como raíña dos rillamillas do ano 2010. Foi un día moi fermoso. Veleiquí algúns dos comentarios que se puxeron no foro:
  ""nunca me fixeran un homenaxe tan cariñoso", eso, ou algo parecido, dixo fina o día 16 de xaneiro do ano 2011, pola tarde, despois de comer, e despois de recibir o premio botiñas...
  E non lle faltaba razón, porque a verdade é que a entrega do botiñas deste ano foi moi emotiva, e moi cariñosa...
  E supoño que todo iso é porque Fina é unha persoa que se fai querer...
  Noraboa Fina, polo Botiñas, e por saber facerte querer..." (Juan)
  
  "Unha vez máis, había que estar alí para vivilo.
  Efectivamente, moi, moi emotiva a entrega "BOTIÑAS 2010". Sencillamente espectacular.
  Como xa dixen un día no foro, sen facer o ruído que facemos outros, Fina se gañou o afecto e o cariño de todos os que temos a sorte de compartir con ela eses roteiros.
  Non quero esquecerme de darlle os meus parabéns máis sinceros a eses dous terremotos incansables como son LUISA E XANO, por o que hoxe alí nos líaron.
  GRACIAS por todo o que nos fixestes vivir hoxe, e por o que nos facedes disfrutar en cada camiñada.
  SAÚDOS" (Marcos)
  
  "Agradecese que se agradeza, con idea de agradar se fai. E por suposto gracias os que participastes incluso con escaseza de durmir e vos desprazastes para estar na entrega do premio, como María e máis ti, foi unha deferencia para con Fina por suposto, pero tamén para os que organizan, aínda que alguén pense que non hai nada que organizar, vaia que as cousas saen por xeración espontánea.
  Gracias neno". (Xano)
  
  "Unha vez na casa,duchada, instalada no sofá,e coas gafas postas,púxenme a ver con calma o album,e a ler as viñetas,e as vosas dedicatorias, e entón sí que me emocionei de verdade.Y é que me fixestes sentir "reina por un dia",cousa que solo me pasara o dia que me caséi...aquela vez fora polo vestido,e agora polas preciosas "botiñas".
  Gracias polo tremendo esforzo da montaxe(Luisa) e polo cariño que notei sincero de todos vós.
  Unha aperta para todo.
  GRACIAS CON MAIUSCULAS". (Fina)
  
  "Que pasada o que acabo de leer, estas cousas son as que realmente nos fan persoas, as que tocan a alma, por as que merece a pena vivir.
  As graciñas chas temos que dar todos nos a ti, eres un exemplo a seguir, tranquila, constante, fiel, sufrida, disposta,sincera, alegre... Compañeira excepcional. E moi moi Loitadora.
  Esas botiñas estan nos mellores pes que poiederan soñar.
  Un abrazo moi grande". (Luisa)
  
  "Sempre me dixeron que era persoa de poucas palabras, e tamén é certo que non me gusta o "pelotilleo",pero isto que vou dicir é o que realmente sinto:
  Era unha cousa que xa a presentía,pero onte comprobei que as persoas que formades o rillamillas sodes persoas sas,coas vale a pena estar,e é que o día de onte foi un deses que compensan todos aqueles paus que a todos,a uns antes,outros despois,a uns máis a outros menos nos dá a vida.
  Así que,moita saúde e moita vida para o rillamillas,que se vaia xuntando máis xente con ganas de pasar un bo rato, e facerllo pasar ós demais,que é o que nos levamos deste mundo
  Luisa,es unha artista da fotografía.
  Unha vez máis,parabéns a Fina" (Luisa, pero non a fotógrafa)
  
  " A verdade é que sí, que o aire que se respirou onte en rillamillas enchía os pulmóns da alma...
  Cada un vive cada momento non só polo que hai fora senón tamén según o que está sentindo dentro nese intre... Por iso os mesmos momentos poden parecer fantásticos para un e triviais para o que está ó lado, comendo na mesma mesa... Pode ser...
  Pero eu teño para min que no día de onte a maioría dos rillamillas presentes nos sentimos moi ben... Respirábase xenerosidade... E iso fai medrar as herbas boas na alma de todo o mundo...
  E está moi ben que o digamos.
  Está moi ben que expresemos os nosos sentementos.
  Está moi ben que haxa, por exemplo, un home que diga que chorou cando leía un anaco dun relato do noso Camiño, do día que chegamos a Santiago...
  E está moi ben que digamos que admiramos a Fina pola enerxía e forza que desprende.
  E está moi ben que digamos o que nos gusta.
  Vivimos nun mundo no que moitas veces temos bergoña de expresar o que sentimos...
  E isto é malo. Pois por culpa dese silencio pérdense moitas enerxías...(Juan)
  
  E no tocante a andaina deste día contra o cronista: "Empezou outro ano RILLAMILLAS, máis tarde que os anteriores, por que? A saber, o que se acordou é que era a mellor data, pero parecía que o feito de ser un ano máis vellos quitábanos ansia por camiñar, empezouse deslabazadamente sen (coma sempre) facerlle caso a quen imaxinou o roteiro, por certo moi optimista pois si se chega a facer o roteiro como o pensou non se come nin as tres da tarde, claro que estamos empezando e vimos algo espesos do parón de Nadal, parouse a catar viño e licor, cousa que tamén sumou tempo, pero algo espesos si andábamos pois ata nos perdemos no PR-G79, camiño que temos feito unhas poucas de veces. Mais non houbo ningún problema para topalo e chegar a ponte do castro cavadoso que a pesares dos anos sigue sendo fermosa e manténdose bastante mellor que outras máis novas pero xa con moitas táboas podres. Vimos o que traballou o rio coa enchente dos últimos dias desfacendo un chisco o paseo e limpando moi ben as veiras para poder seguir o carreiro dos pescadores. Volveuse axiña pois a xente tiña ganas de celebrar o Botiñas e facer entrega do premio a Fina gañadora do 2010 con un so fallo en todo o ano. O acto foi estupendo, emotivo por momentos, e o que empezou coa televisión acabou de cine."

   

• 12-12-2010: OS RILLAMILLAS CHEGAN A SANTIAGO... Ver as fotos

  (Doce pés)

        Xa falta pouco para que den as doce horas do día 12 do mes 12 do ano 2010, cando seis rillamillas (que ven sendo doce pés, se as contas non fallan; e doce mans; e doce ollos; e doce orellas, e doce pernas e doce brazos...), entran en Santiago de Compostela. Nas pedras vellas vai retumbando fondo o eco dos doce pés que pisan con decición os derradeiros pasos que levan á Catedral.

       Fai un fermoso día. Nin chove nin neva. E o sol non agobia. Máis ben se sinte algo de fresco.

       A Cidade Vella está ateigada de xente. Hai longas colas, tanto para entrar na Catedral por Platerías, coma para pasar pola Porta Santa. Tamén hai que facer colas para recibir a Compostela.

       Unha rapaza entra na Catedral emocionada, case chorando. Pola súa cabeza dan voltas moitos recordos. Moitos momentos intensos vividos nos derradeiros anos. Aquel viaxe de ida e volta ás portas do inferno. E aquel retorno á vida, ó ceo, ó paraiso... A loita contra un lobo vestido de tebras... Un lobo despiadado e sen corazón. Que quixo comela. Pero que tivo que fuxir co rabo entre as pernas e cos dentes pechados cando ela lle mirou ós ollos decíndolle con firmeza: ¡vaite, que eu quero seguir vivindo!...

       Un home entra rumiando as lembranzas da súa xuventude. Cando, na porta da vida, sen nada que perder, colleu a quel barco que o levou a América. Con 18 anos. Catro cousas nunha bolsa. E un continente enteriro descoñecido e ateigado de soños ó outro lado do mar. E unha chegada traumática ó descubrir que os soños eran mentira. E que a realidade era a fame. Sen traballo. Sen cartos. Sen coñecer a naide. Pedir comida a descoñecidos. E pasar un tempo comendo so un plátano cada dia: unha punta pola mañán, o cacho do medio para xantar, e a outra punta para a cea. Sentindo un cabalo negro dando couces na barriga, por dentro... Notando como medraba debaixo da pel o burato negro da fame; da fame negra... ¡Qué tempos!.

       Unha mai entra co seu cativo de cinco anos. O neno chora de aburrimento. A nai lembra o día aquel no que se casou co pai do rapaz. Ese pai que logo se votou á bebida. E que despois desapareceu. Sen deixar rastro nen cartos. So este cativo que ainda non entende qué demos é isto da crise da que os grandes falan de seguido. Mentres el so se pregunta... por qué este ano os Reis traen menos xoguetes?.

        Entra tamén unha parella de velliños. Aparentan andar polos noventa anos. Van collidos do brazo, axudándose a camiñar. Unha moza míraos e sorri. Eles quedan tamén mirando para ela. ¿Cantos anos levan xuntos?. Hoxe fai setenta e cinco anos que nos casamos. ¿E ainda se queren? Cada vez mais. Agora xa non hai nada que poida estorbar o noso cariño. A moza pecha os ollos e pensa dentro da súa cabeciña: ¿Faría eu ben en divorciarme xa tres veces?...

       Duas rapazas xaponesas pasan beira dos vellos e fanlles unha foto. Eles non protestan. Xa son tan vellos que non teñen ningún medo de que naide lles poida roubar a alma cunha cámara... Os moitos anos ensináronlles a non creer en paparruchadas...

       O arcebispo de Santiago dalle comenzo á misa do peregrino. Un reloxo acaba de dar as DOCE, do día DOCE, do mes DOCE, do ano 2010.

       Un home ponse a rumiar un pensamento: din que estamos nun pais laico e anticlerical, pero eu nunca vira tanta xente facendo cola para entrar na misa...

       Siguen os cantos e os rezos. O aire da catedral nótase moi denso, ateigado de plegarias e pensamentos.

   

      Cando remata a misa os rillamillas xúntanse no Obradoiro. Luisa sementa, no medio e medio da praza, a idea de facer unha foto descalzos, escribindo en roxo de sangue en cada pé unha letra do noso nome: R I L L A M I L L A S . ¿Cantos pés hai na foto?. DOCE. Non podía ser doutra maneira. Doce foron os apóstolos. Un deles era Xudas. Por iso rillamillas ten só once letras, e no derradeiro dos doce pés non hai letra, pois nel queda, valeiro, o lugar deixado por Xudas...

   

  (Juan, sendo as DOCE horas da noite, dó día 12 do mes 12 do ano 2010)

• 28-11-2010: Seguimos no Camiño. Fotos. Conta o cronista: "Esta mañá, de camiño ó punto de inicio do roteiro gozamos dun branco manto que nos recordou o vello que vai este ano, pode que o verlle as canas ó 2010 fose o clic do interruptor das ideas para manternos sans e mozos, nada máis empezar en Loimil apareceu a socorrida aloe vera co seu amplo abano de aplicacións, e xa chegando á fonte dos carballiños tiñámola misturada con mel e bebidas espirituosas, man de santo para case todos os males, baixando cara Ponte Ulla iamos liberando os meridianos do corpo gracias ás técnicas chinas, o ioga axudou tamén para subir ummmmma boa costa ata Outeiro e pasada a capela do Santiaguiño empezamos a falar das posibles contraindicacións de algunha destas medicinas naturais como o caso da leite de soja, claro que, pasado Susana e xa cerca do remate, pensamos que si os efectos secundarios te amolan podes soltar adrenalina rompendo pratos, o resultado non é duradeiro pero é instantáneo, de todas maneiras, estando ó pe da capela de Santa Lucia xa preto do final, e vendo a beleza do lugar e o bo día que tivemos para camiñar chegamos á conclusión de que o realmente tonificante para os corpos é camiñar con RILLAMILLAS, e como o resto de medicinas tamén ten contraindicacións, o suor, pero este e xa de volta para Carballiño propuxemos combatelo con pedra lume.
  Saída especialmente dedicada o coidado espiritu-físico. Coidarse"
• 14-11-2010.- Magosto. Conta o cronista: "Pasou o San Martiño, e antes de que se nos fora máis lonxe, honrámolo en Leiro, co seu obrigatorio magosto. A cousa empezou algo tremente, pero que fartura! O Avia cheo e veloz atravesando o seu Ribeiro, fartura tamén de pedras como as que suxeitan o abandono de Barzamedelle ou as que enmarcan os carreiros por entre os viñedos.Vaia borracheira, borracheira de cores por entre as viñas do Ribeiro, máis visibles aínda por o brillo que lle aportaba a choiva incluso misturándose co bo do Lorezo para engadir máis colorido con un nítido arco iris mentres nos achegabamos o San Benito de Cuñas. Pasando o pe do monumento ó que hai que ter para dar o sulfato (pois o viño bébeo calquera) fómonos cara o Avia novamente aínda que algúns decidiron buscar biosbardos por a zona de Pazos Hermos, e iso que algunha xa sabe que só se atopan pola noite e mellor no mes de agosto alá por o San Lorenzo, trala excursión xuntáronse co resto para cruzar o rio por a ponte do Campión e entrar de cheo na estampa máis coñecida do Ribeiro, as viñas de Beade coroadas por a igrexa parroquial, houbo ata quen dixo que parecía un xardín, algo que puxeran alí para o noso deleite, vaia sorte! Mesmo como a que tivemos cando máis aumentou a choiva, estabamos xunto a igrexa de Vieite e nos acollemos nun galpón que xusto estaba alí e por un momento fixémoslle compañía a un vello furgón que fai as veces de tasca. Outra vez ó rio agora contra corrente, incluso por baixo da corrente por facer máis eléctrico o camiño, a fame xa facía forza, pero aínda nos agrupamos na Ponte para tratar de chegar xuntiños o xantar, conseguiuse a medias pois había quen quería ver a un tal Alonso.
  O magosto fíxose atendendo a historia, daquela baixaban as estacas de castaño e subían o viño, nos baixamos as castañas da montaña para tomalas co viño, e tamén con un churrasco en boa compañía.

  Pasámolo de colorín"

• 31-10-2010: Rillamillas. Camiño de santiago: "PER ASPERA AD ASTRA".
• 17-10-2010: Marcos, "o aprendiz de cronista", cóntanos deste xeito a etapa: "12 Rillamillas, saímos cara Sto. Domingo (non o do Caribe).
  Sen guía, nen GPS, so frechas de todo tipo indicando o camiño de Santiago.
  Eu que levaba tempo sen vir, atopeime con caras novas, sempre unha ledicia, e ausencias destacables.
  Algunha desas ausencias tivo que engancharse o móvil para guiarnos, porque houbo algunha que outra dúbida no percorrido.
  Esta vez os Rillamillas fomos algo desperdigados. Algunhos optaron por ir cara adiante o seu ritmo, e outros optamos por ir a cola de grupo, desfrutando das habilidades da nosa Relacións Públicas, fotógrafa, en fin, da nosa todoterreno.
  En Rillamillas, está visto que pode pasar de todo.
  Empezar en Ourense e acabar en Ferrol.Empezar en Sto. Domingo e atoparnos a catedral de Santiago no medio do camiño, ata viaxar a tempos pasados, moy antigos, e ter que empuxar un autobús.
  O seu propietario, unha persoa moi agradable por certo, nos permitiu subir a esa maravilla, e desfrutar dus intres incribles, repito, fíxonos soñar con tempos pasados.

  O tema dos KM, trouxo tela, móvil por aquí, móvil por allá, que faltan 2 KM para chegar a Taboada. Certo, falaban 2kM, máis outros 6KM. Son as cousas do directo.

  Chamada o croniguía, para que nos orientara un pouco, porque igual aparecíamos ide vos saber onde.

  Algúns optaron por ir comer coa familia, e outros optamos por comer de campo.
  Por certo, para as ausencias, iste improvisado cronista agasallounos con unha bica de Castro Caldelas, debía estar boa por as caras que puxeron.

  Resumindo,Rillamillas e unha caixa de sorpresas"

• 03-10-2010: De Cea a Santo Domingo, pasando por Oseira e Dozón. Fotos. Contan as crónicas que...
  
   Domingo. Día 3 de outubro de 2010. Empezou a chover ás duas da mañán. Bazaba con ganas. Coma se nas néboas se desatara de repente un baile de buratos. Contan que cairon en moitos momentos máis de noventa litros por metro cadrado. En non entendo disto. Pero o que vos aseguro é que choveu toda a noite arreo e sen parar.

       Pola mañán nove rillamillas acudiron á sua cita na estación de Autobuses. Todos ían coa esperanza de que non houbera ninguén mais e coa idea de volverse para a casa... Pero non foi así. Había nove. Claro que algún mandou unha mensaxe dicindo: "Non agardedes por min... Moita auga e poucas plumas". Queda por aclarar se é que os que foron tiñan máis plumas ou se soio lle tiñan menos medo á auga. Ás 9:30 da mañán chovía a cachón. Nas rúas a auga non entraba senón que saía das alcantarillas...

       "¿Suspendémola e deixámola para outro día?" Iso sería o razonable. Pero os rillamillas son de por sí teimudos. E tratándose do Camiño de Santiago ainda o son moito máis. "Non. Hai que ir".

       E alá fomos. Chegamos a Cea e aparcamos beira do bar Ferrol. Tomamos algo. Selamos. Puxemos as roupas de auga. E botamos a andar. Seguían bazan caldeiros do ceo sen parar.

       Pouco despois de sair de Cea empezamos a toparnos coas primeiras sorpresas. Contabamos con que iba caer auga do ceo sen parar durante todo o día. Pero o que non sabiamos é que os piores demos do inferno andiveran esa noite polo tramo do Camiño que vai de Cea a Oseira, convertindo os camiños en lagos non navegables. Un tras outro, tivemos que ir atravesando charcos inmensos, con auga pola rodilla en moitos casos. Aquilo era moito máis do que podiamos imaxinar. E ainda así seguimos. ¡Non quedaba outro remedio!.

       Puxémonos coma pitos. Entrounos a auga pola cabeza, polos brazos... e sobre todo polos pes. En Silvaboa topámonos coa carretera e dixemos: "Bendito sexa o asfalto!". Nunca antes se escoitara esta expresión na boca dun rillamillas.

       En Oseira topamos ó Padre Prior en persoa, na porta do Mosteiro. Foi coma unha aparición no medio da neboa mollada... Pero a sorpresa mais grande foi a de ver a María sentada nun banco, tamén na entrada do Mosteiro, dándolle de mamar ó neno. Esta imaxe resultoume verdadeiramente marabillosa. Nese mesmo intre veume á cabeza a imaxe da Virxe dándelle de Mamar ó neno que preside a Igrexa de de Santa María de Oseira. E lembreime tamén da historia de San Bernardo, fundador do Cister, de quen contan que se chegou a sentir tan querido e tan protexido pola Virxe María, que en algún momento percibiu como ésta lle daba leite do seu peito...

       Despois de Oseira empezamos a subir unha costa moi empinada, chea de pedras soltas molladas. No medio dela Pedro preguntou: "¿Esta é a que chaman a Costa da Morte?" Non houbo resposta.

       Baixamos por Vilarello. Pasamos por Outeiro de Coiras... e seguimos os camiños que nos levaron á Gouxa. Alí, nun pendello medio en ruinas, onde en tempos pasados era a feira, comemos como poidemos... Seguía chovendo a caldeiros...

       Un alma que conservaba ainda certo grao de raciocinio propuxo poñer alí mesmo o final da etapa... Pero outros dixeron que non, e fixemos unha votación. Por 5 a 4 gañaron os que querían seguir ata Santo Domingo. E así fixemos.

       Despois de pasar Dozón a forza do vento multiplicouse... e tivemos que pechar todos os paraguas para non voar... En moitos momentos era moi dificil camiñar... Pero os rillamillas son duros coma ferros, e non hai vento que os domee... E por iso chegamos, ¡todos vivos!, a Santo Domingo...

       E así rematou unha etapa épica. Das que lles contaremos ós nosos netos. E das que os nosos descendentes seguirán falando dentro de mil anos... se é que o mundo os dura... porque se sigue chovendo así ben seguro que vai a rematar afogando o Planeta...

      Por certo, hoxe entendemos moi ben aquilo que conta a Biblia do Diluvio Universal... Soio agardo que non siga chovendo así durante 40 días e 40 noites...
  
       E o cronista escribiu: …"Deixando atrás o Ferrol continuamos o xogo que neste caso consistiu nun quebracabezas, tratábase de xuntar as pezas máis enxoitas ou menos cheas de auga para darlle forma a un camiño que nos levase ata o mosteiro de Oseira lugar onde iamos conseguir outro selo, o máis interesante do día de hoxe, a solución foi complexa houbo que buscar pezas mesmo fora do taboleiro de xogo incluso empregando posturas máis propias do Twister que dos rompecocos, pero conseguiuse e chegamos a Oseira, algún cambio de camiseta escoar algún calcetín, esperamos por o cuño e fomos a por outro dos fitos importantes do dia, o pan de Cea, que o tiñamos ben ganado.Hidratación interior, que por fora xa íamos ben, pastas dos frades e andando que parece que vai escampar (canta ilusión hai).Costa arriba con intención de abandonar a provincia de Ourense pero antes unha ollada cara atrás para ver posiblemente as mellores vistas do mosteiro, xa nos límites de Ourense o vento puxo ós nosos pes castañas e noces para acompañar o camiño de entrada na provincia de Pontevedra. Unhas vellas verdes, perdón unhas vellas pedras verdes nos recibiron na feira da Gouxa onde comemos e onde xogamos a democracia facendo dous partidos o C.E. e o T.E. os Cordos Enxoitos propuxeron unha retirada digna pero non prosperou pois os Tolos Enchoupados acadaron a maioría e propuxeron seguir co pactado: chegar o alto de Santo Domingo. O vento que non, e nos que si, a choiva que non, e nos que si , Bidueiros, San Martiño, o Castro e o alto de Santo Domingo e aínda tiramos un pouco máis, por xenio que non quede, selo e conclusións na parrillada Alonso:

  1ª Si usades paraugas de publicidade collédeos con un anuncio grande, o único sitio que para a auga e onde esta a tinta da propaganda.

  2ª Non vale de nada ter coidado cos charcos e coa choiva para chegar enxoito o final do camiño si deixas o coche coa ventanilla aberta, os asentos collen moita auga e terminas mollando a parte que menos sol colle.

  P.D. A nos non nos dixeron de cativos que non andaramos a choiva?
  o anaco que levamos ata agora do Camiño Sanabres é ben fermoso
  E seguirá..."

• 19-09-2010: Camiño de Santiago. Vía da Prata: de Ourense a Cea. Conta o cronista: "Era o 19 de setembro, día da Saleta, e once RILLAMILLAS comezamos unha aventura o centro de Galicia, esta era a mellor data pois facía xusto un ano que fóramos o teito galego.
  Comezou o xogo coa busca do selo perdido, primeiro na contorna de San Francisco e continuando no interior da Catedral, ata que o máis veterano do grupo (a experiencia é importante) topouno na sacristía. Saímos as calles de un soleado Ourense para seguir os símbolos e sinais que nos ían encamiñar cara o noso destino, Santiago, alegres cruzamos a vella ponte sobre o pai Miño e antes de abandonar a urbe fixemos abasto de viandas para non pasar penurias no camiño, o menos por asuntos de fame, pois na costa de Cudeiro para ser o inicio e estar frescos parecía que faltaban folgos para subir por o seu fermoso empedrado. O camiño, alomenos esta etapa, é moi bonito e nesta época de tanto calor con máis sombras das esperadas aínda que con pouca auga, hai fontes como a do santo pero sen o liquido elemento, bebemos e comemos no campo da feira en Bouza o agarimo dos seus centenarios carballos, despois de oitocentos largos metros en busca de unha fresca cervexa. Non houbo sesta para nos aínda que si para un par de pelingrins a veira da ponte de Sobreira, sesta que respectamos observando en silencio o correr das escasas augas do Barbantiño, casas e cabaceiros abandonados recibíronos o entrar en terras de Cea, no pobo de Faramontaos, pobo que deixamos atrás para irnos adentrando en Viduedo por o barrio do palacio, pasamos xunto o peto das ánimas, por este camiño levan pasado moitas almas, e xa esta próxima a meta Cea nos agarda pero antes, en Casasnovas, xuntámonos coa variante do camiño que ven por Quintela. Tamén neste tramo atopámonos con unhas maiorquinas (para alguén canarias e que as vacacións quedan lonxe) que estaban facendo a mesma etapa que nos. E chegamos, pero estes RILLAGRINOS non tiveron mellor asunto que a pesares de ir a Santiago, rematar tomando unhas cervexas no Ferrol, estas cousas só acontecen no RILLAMILLAS, hai que vivilo! Continuará..." Fotos.
  
• 27 de xuño de 2010: fin de tempada na illa de Arousa. Fotos.
• 30-05-2010: Fermosa, moi fermosa, ruta polo concello de Boborás. Circular. Con paso polo ceo que se chama San Bartolomeu da Freixa. ¡Que sendeiro ó pé do río!!. Conta o cronista: "primavera, seica é a estación do ano que máis depresión provoca, para combatela din que andar é un bo antídoto, e como enche os camiños de herba os alérxicos sofren, pero a vez esconde as cobras para que non pasen medo algúns andaregos e as poidan ver nada máis que os observadores fotógrafos. Pois despois de un treito de asfalto para non romper drasticamente coas pateadas anteriores e atravesando a vella ponte de Brués collemos un camiño cheo de primavera que nos foi levando entre un amplo abanico de árbores ata San Bartolomeu da Freixa, pobo con apelido de solteira, e alí coñecemos a súa nai, unha fermosa fervenza no regato que baixa de Borraxas, despois de conversar continuamos camiño rio Viñao arriba por entre un monte de sobreiras ata chegar ó regato de Moreiras con máis auga da esperada e engadindo o punto de aventura que a xente esperaba, pes mollados decisións variadas para cruzalo, en definitiva, diversión. Agora comeza a subida pero non baixa a diversión o Molín nos espera e chegado á cima o xeodésico nos chama, que terán os vértices xeodésicos? moito gusta sacar alí a foto e subir a eles como si fose a conquista dun castelo. A subida foi lenta pero a baixada foi vertixinosa, poida que fose a fame, ou que para baixar tódolos santos axudan, pero a verdade é que xa había ganas de chegar a casa do Angel, pois sospeitabamos un bo trato despois do recibimento con zume a mañá antes de empezar a camiñar, pero aínda nos esperaba outro agasallo antes do xantar, o manancial de augas sulfurosas para descansar pes e articulacións varias. A comida abondosa, e os postres caseiros espectaculares remataron a xornada RILLAMILLAS para algúns, outros aínda foron ata San Bartolomeu guiados por Angel para rematar entre as fadas e as meigas boas de unha artesán afincada no pobo".
• 16-05-2010: Conta Marcos: "Dez Rillamillas acoden fieles a súa cita na estación de buses de o Carballiño. Dúas novas Rillas as que eu non coñecía. Sen nengunha idea preparada, ahí os dous veteráns do grupo, Bernardo e Sr.Francisco, deciden levarnos ata Pazos de Arenteiro. Sen rumbo fixo e craro, escomezamos a ruta. Eu coma son moi despistado, non recordo os nomes dos sitios. Primeiro por a veira do río Arenteiro, e logo por asfalto, con boas vistas, todo hay que dicilo, chegamos a Pazos de Arenteiro. E coma fallaron os fotógrafos profesionais, ahí xurdiu un novo maestro da fotografía, Bernardo.
  Fíxonos a foto de grupo, e algún malintencionado, pensaba para si mesmo, de por algún veciño para sumarlle o punto a biciperegrina. Continuamos por a veira do rio Avia, por un fermoso sendeiro, con algunha moi boa vista sobre o río, ¡que pedra máis ben esculpida sobre o río! deixémolo en ... Subimos por un fermoso sendeiro ata Cabanelas, creo que se chamaba. Algunhas pequenas diferencias sobre a opción do camiño a escoller, uns por chegar cedo a comer, outros por cansos, máis subidas, menos, máis ou menos Km., pero sempre aderezados do bo humor e o bo compañeirismo que sempre reina neste grupo.O comentario do día: a loita por o BOTIÑAS, penso que nunca unhas botiñas deron tanto que falar coma iste ano. Sumo, resto, clasificación, etc, etc. En resumo, fermoso día".
• 02-05-2010: Conta Marcos: "9 Rillamillas, 20 km. aprox. por os arredores do Carballiño. Parada na Romaría da Magdalena. ¿Fotos?, algunha saldrá a luz pública. Bromas e bo humor a esgalla, coma xa e habitual. E o máis importante do día, dúas novas fichaxes para Rillamillas, que nos acompañaron durante un bo treito de asfalto, ¡que bonito e o amor!, ou quizás estaban protexendo os seus pequechos, de todas formas, que bonita e agradable compañía, que pena que logo nos abandonaron. Rillamillas e unha caixa de sorpresas, e habrá algún que pida máis detalles. Saúdos compañeiros".
• 018-04-2010: Conta o cronista: "Nun lugar din que encantado comezou esta camiñata, na Pena da Sela, desde alí e seguindo o camiño cara o castro de Souteliño internámonos nun bosque de eucaliptos que nos deixou nun punto no que as pegadas desaparecían pero como case todos tiñamos lido o conto do Pulgarcito guiámonos por unhas faragullas, neste caso de coios brancos, que nos levaron o outro lado do castro pedroso onde topamos con un carreiro en baixada , pasamos por riba do camiño de ferro e trepando unhas vellas lousas entramos en Rivela , debaixo da súa parra recibíronnos algúns dos 101 (non dálmatas) cans que vimos en todo o roteiro, pero non hai pega, en RILLAMILLAS temos unha encantadora de cánidos, despois entramos no libro de la selva solo nos faltou topar con Mowgli, natureza a esgalla, cruzamos o Viñao por unha vella ponte para entrar en Barcia onde desconfiamos da fonte e non bebemos, por entre castiñeiros (foi Readegos unha zona de moita sona por as súas castañas) e a veira do rio chegamos a ponte do porco morto cruzando outra vez agora para o casar e enfiar por un carreiro ata a igrexa parroquial, non é Notre Dame pero algúns subiron o campanario por ver si estaba Cuasimodo, un fermoso campo de allos silvestres, que recendo, levounos outra vez o rio e aquí si que sacamos o neno que temos dentro e asoma algunha que outra vez nas nosas andainas, había que baixar axudados por unha corda media podre ata unha escada case podre que nos deixaba nunha levada a veira dunha presa desbordando auga nunha caída de uns 4 metros, paisaxe bucólico, nese intre ningún pasabamos dos dez anos. Rio abaixo esperando topar un trasno pois o lugar o pedía, chegamos a outra pontella que volvemos cruzar cambiando de parroquia e entrando en Pereiras, volta e como baixaramos de abondo tocounos subir unha costiña por o monte das chairas ata Prexigueiro sen problema pois subimos como vellos pero chegamos coma nenos, outra vez breas e por unha delas moi enlamada entramos nos Casares, os nenos empezaron a cansar e preguntaban : cando chegamos papa? Falta moito? Pero aínda quedaba pasar Valdesoiro para chegar outra vez o rio e agora a contra corrente ir ata o muíño de Orros e cambiar de marxe para ir a Saavedra, aquí si que bebemos da fonte e deixamos que os nenos encolleran as pernas, cruzando outra vez o ferrocarril un dos nenos pasou a ser home e houbo que levalo en coche (esperaba alí o Pepe) o resto quixo acabar esta aventura onde a comezou e da mesma maneira na Pena da Sela e andando.
  Unha saída infantil, para sacar o neno aventureiro que se leva dentro".
• 04-04-2010: Conta o cronista: "Pois unha vez máis saltámonos unha ruta cascabel, o certo é que deixouse para outro momento pois aínda que o día presentouse bo, os anteriores chovera de abondo e seguramente iamos topar moita lama e ademais dado que fallaron moitos RILLAMILLAS por ser Pascua, por ser Gloria, por estar de vacacións, por ter medo? Quixemos darlle a opción de facela a todos, menos os que teñan medo claro esta! O caso é que acordouse facer unha alternativa da que non vai haber fotos recentes pero pódense ver outras feitas nas mesmas zonas por as que levase pasando unhas cantas veces, parece aburrido o andar por os sitios de sempre pero ten unha vantaxe, que é a de poder observar cousas que non fariamos de ir por sitios novos, así, reparamos en que despois de tanto tempo séguese aplicando a construción do sur de España en Galicia e aplícanse as pasarelas de Doñana nas veiras do Arenteiro, tamén vimos que algúns non cumpren o da abstinencia, aínda que pódeselles perdoar xa que utilizan o color do alivio, propio destas datas. Notouse asemade o interese do guía por agradar a todos os presentes (poucos)coa súa elección de camiños, que non queres costas nin para riba nin para baixo, pois ó liso, que che gusta ver sitios curios e con historia pois as Caldas, balneario e casa grande, que che gusta pisar fora do piche, pois lameiro adiante. É de agradecerlle o seu interese, posiblemente fomos guiados por un psicólogo dos camiños ou tal vez por un padriño que nos agasallou con unha rosca do agrado de tódolos afillados".-
• 21-03-2010: A andaina da prehistoria. Concello de Mos. Dirixidos por Fina e Urce, os rillamillas seguen buscando camiños novos, no espacio e no tempo. Fotos aquí.
• 14-03-2010: Rillamillas participou nunha andaina organizada polo concello de Cenlle. No foro dos rillamillas Salo deixou esta fermosa crónica deste día:
  "Encontro Rillamillas-Caminhantes nunha xornada de andaina en Cenlle.

  Sol, 14-03-010.

  Hai un mes aproximadamente, Comba me dicía se nos animabamos a unha andaina de 20 km que organizaba o Concello de Cenlle, provincia de Ourense. Sabiamos que era ao día seguinte da pateada nómada pero consideramos que sería unha boa oportunidade para explorar un posible novo roteiro polo que levar ás tropas, así que decidimos que si, que iríamos, aínda sabendo que aquilo podería ser unha invasión de xente xunta camiñando e que os ritmos non fosen iguais aos nosos ritmos, pero en mente, explorar, comprobar se era un roteiro viable para nós.

  Así que ésta mañá erguínme as sete menos cuarto para recoller a Comba unha hora máis tarde, tiñamos que estar en Cenlle ás nove. De entrada, xa aprendimos que para outra vez que surxa acudir a un evento deste tipo, podemos chegar unha hora máis tarde tranquilamente, porque ao final, o roteiro empezou ás 10,20 da mañá.

  A nosa primeira sorpresa foi que ese roteiro tiña toda a pinta de ser unha competición sendeirista, e mesmo había xente que facía atletismo e que seguramente faría ese roteiro cómo entrenamento. O nome do roteiro " roteiro do río Avia ", a lonxitude, 19 km, aínda que ao final foron vinte. Eu non daba crédito!!, xamáis me vira nunha desas en que os sendeiristas ían competir, pero enseguida recoñecín esa sensación de competitividade por habela vivido moito nos meus tempos de corredora de atletismo, alí fervían as ganas de patear, e de correr, e de gañar. Había premios aos douscentos primeiros, e sorteos de bastón, fines de semana en casas ruráis, en balnearios, sesións de masaxes..... Pero iso era o de menos, eramos uns quinientos participantes e aí se palpaba moito nivel. Gustoume o ambiente, e dende o primeiro momento Comba e máis eu tiñamos decidido que xa que habería competición, competiríamos, queríamos chegar entre eses 200 primeiros, queríamos o noso premio e a pesares de que en principio iamos tomar ese roteiro con calma e aproveitando para estirar trás a pateada dura do día anterior, modificamos inmediatamente o talante. Eu lle dicía a Comba que estabamos a resonar co que o día ofertaba, que ofertaba competición?...., pois a vivila e a competir cómo jabatas!!!.

  Nestas miramos a unha parte dos Rillamillas, achegámonos a saudar a Xano e lle preguntei por Luisa, dixo que por aí andaba e que xa nos atoparíamos, eu non o tiña tan claro, alí había demasiada xente, pero cando as cousas están de ser....., atopámola e tamén estivemos un ratiño de charla. Preguntas por Zalo e polo club de Caminhantes, e saúdos para todos tamén. Aínda que éste día iamos a Cenlle por Nómadas o certo é que éstes amigos Rillamillas teñen un afecto grande a éste o noso club tamén, Caminhantes, e tanto Comba coma mín nos sentíamos nese momento representando ao noso club e aos nosos compañeiros; para Caminhantes Rillamillas tamén son do noso afecto e mesmo gustamos de compartir andainas, tanto en conxunto cómo de visitantes. Así que recollemos eses saúdos e compartimos informacións.

  Daba comenzo a andaina, cómo estabamos con Xano e éste non tiña aspecto de querer competir, alá fixemos caminiño con él, falando das nosas cousas, de camiños, de actitudes, do que se agocha detrás do día en que se fai realidade levar a unha tropa de xente camiño adiante. E mentras falabamos de todo iso iamos quedando cada vez máis atrás. Lle comentamos a Xano que nos extrañara comprobar que iso era unha competición, que nunca fixeramos unha competición tan clara entre sendeiristas, ao que él respostou algo así : " eu cada vez téchoche menos ganas de competir, a mín o que me gusta é camiñar, ao meu aire, e non estou para competicións ", digo que respostou algo así, aínda que non foran as palabras exactas entendemos perfectamente o que nos quixo transmitir. Iamos nestas cando apareceu no camiño Bina, outra coñecida do club de Caminhantes, e alí se quedou charlando e camiñando con Xano. Ésa era a nosa!!, as palabras de Xano eran moi respetables pero a nós entrounos o gusanillo da competencia, de comprobar de qué pasta estabamos feitas, da nosa resistencia, ritmo, velocidade. E empezamos a adiantar a vinte, e a outros vinte, e a máis tamén, recuperando o tempo no que iamos máis a modo; movemento e respiración, concentración, risas nas miradas cando éstas se atopaban, e camiño caminiño que percorrer. Pouco a pouco iamos deixando atrás a xente que se sumara a andaina por facer sólo un tramo, xente que se notaba que ía por dar un paseo, xente que non está afeita a patear, xente de todo tipo. O camiño era bonito, iamos comentando que apto para Nómadas, tal vez con algo de asfalto no medio pero pagaba a pena polos camiños bonitos que viñan despóis, ou os bosques autóctonos que permanecían, e o pequeno tramo de río que tamén tivemos oportunidade de máis que ver, intuir ao noso paso, que era ben rápido!!.

  Veña Comba!!!, dicía eu, que imos achegándonos a élite!!!......

  Sorpresa!!!. Quén nos adiantou cómo un bólido apresurado e vacilón????. O noso Xano máis outro Rillamillas, Marcos, e mentras pasaba a nosa altura, o simpático, jeje... non sabes tí onde te metes Xaniño!!!, nos espeta : " qué rapazas, parece que ides a bó ritmo.... ", con ese sorriso seu no que lle brillan os ollos. Lle respostamos que nos facía ilusión chegar entre os 200 primeiros, e o seu seguinte comentario foi o principio do que sería a partir dese momento, deixamos aparcado que iamos alí para ver un roteiro para Nómadas, para convertirnos en fieles Caminhantes con orgullo Caminhante. E que o noso compañeiro Rillamillas nos dixo : " pois tranquilas, que cando cheguemos nós vos regalamos o noso agasallo ". Tremendo pique que nos mandou!!!, con bó rollito eh?, un pique no bó sentido, nada de malos rollos. Pero....., un pique é un pique e aí se estaba a competir, Comba e máis eu con moitas ganas, e establecemos a nosa estratexia. Permanecer detrás deles e adiantar cando chegara o momento. Carallo caralliño coas poucas ganas de competición do Xano, corría coma unha lebre no monte perseguida polos cazadores!!!, ían escopeteados, adiantando un por un a quen tiñan diante, e nós, detrás!!, jajajajaja...., pasamolo moi ben, reimos moito, e fixéronnos suar cómo había tempo. Eu lle dixen a Comba : espera a ver cando se dean de conta de que imos detrás, aí vai a empezar o bó!!. E efectivamente, jaja, tan pronto Xano se percatou de que estabamos detrás deles, corre que te corre, mesmo había un que ía con eles que o levaba o vento, non era quen de seguilos e tiña que correr, moito nos rimos con iso.

  Chegou un momento no que lle dixen a Comba que ésa era a nosa, chegounos o momento de adiantar, pasamos diante deles e o Xano nos chamou tramposas, jajajajaja...., ao que lle respostamos : orgullo Caminhante!!, pero non está prohibido que saia tamén o orgullo Rillamillas. Despedímonos cómo os bós compañeiros saben facer, con ese respeto que nos temos, por haber compartido camiño xuntos, hoxe e antes de hoxe tamén, tanto en Rillamillas cómo en Caminhantes, pero qué queredes!!!, nós estabamos empeñadas hoxe en que o día nos agasallara cunha competición que non pediramos pero que aceptabamos, por qué non?, e nos estaba a sentar moi ben.

  Fixemos 20 km en tres horas trinta minutos, o noso ritmo de velocidade foi de 5,71 km por hora, casi ná!!, e a nosa satisfacción foi o mellor. Temos unha ruta nova para Nómadas que guiará Comba no seu momento e disfrutamos dun día especial, bonito, soleado e divertido.

  Na meta, empanada e tortilla, unha bica deliciosa que non parei de papar, chocolate quente, sentadas ao sol, mirando o panorama que estaba aí para nós, para deleitarnos coas vistas, desta vez non de natura exactamente, jeje, estabamos picaronas. Chegamos entre os 100 primeiros, e tendo en conta que moitos chegaron correndo non está nada mal para éstas dúas Nómadas-Caminhantes.

  Conversas con Luisa, ela sí que o tomou con calma, facendo as súas fotos, chegando cando quixo chegar, e promesa de envia-la crónica ao foro de Rillamillas, espero ser quen de facelo!!. Contentas de haber coincidido con eles, Xano moi amablemente se ofreceu a voltar a ensinarnos a ruta ou calquera outra, és un bó compañeiro Xano, e alegrámonos moito de haber compartido camiño, conversa e competición sana orgullo Rillamillas-Caminhantes. Efectivamente, aquí o que importa é o que se dí e o que se da e o que se recibe, as competicións non serven máis que para inflar un pouco aos egos, pero iso Comba e máis eu xa o sabemos e tampouco permitimos que os egos se inflen de máis.

  Bonita xornada. Regreso a Vigo, eu desfurricada, cunha ganas de sesión baño tranquilo que relaxara a miña musculatura, a aventura foiche simpática, pero gustame máis o que solemos facer polos camiños adiante, disfrutar tamén do camiño mentras fago pasos, o de hoxe foi unha simpática excepción que tamén ofreceu os seus alimentos, pero me sigo quedando cos pasos conscientes facendo camiño na terra.

  Domingo completo. Mañá xa será outro día.

  Salo"

• 07-03-2010: Andaina por Catasós, concello de Lalín. Fotos.
• 21-02-2010: Ruta Sr. Francisco: Carballiño, Puzo do Lago, As Neves, Varille, Portoégoas, O Penedo, Carballiño. Doce rillamillas, sin medo á auga, camiñaron contentos toda a mañá. Fotos aquí.
• 07-02-2010: Ruta das almiñas e do foxo do lobo, por Caritel, Pontecaldelas. Comentario e fotos.
• 24-01-2010: Conta o cronista: "Empezamos na mesa dos Bispos e acabamos na mesma mesa, para comer ben pero sen chegar a facelo como o clero, é posible que algún comese mellor, aínda que un pouco nervioso pola incerta viaxe de volta.
  Comezou o asunto frío alá pola parte baixa da dorsal galega, utilizando un símil humano, sentía fresco Galicia un pouco máis embaixo dos riles alí onde o lombo deixa de selo. Augas ao Ulla empezamos a camiñar baixando rápido como verdadeiros afluentes do Deza e tras pasar os muíños de auga tallada mantemos a dirección do rio da Trigueira, sempre á sombra do testeiro. A visión do Coco na serra do Candan non nos asustou pero á altura da Carballeira de María Diz cambiamos o rumbo para camiñar polo límite de provincias cunha intensa subida cara ao xeodésico Daquela no alto do couto Mastalo, o sol acompañounos toda a mañá pero aquí a calor xerouno un empinado corta lumes, curto, de apenas 300 metros, pero dunha inclinación apropiada para fotos panorámicas, ao lonxe Lalín, máis preto Soutelo de Montes, aos nosos pés a Ermida e á esquerda espéranos o couto das Antas para regresar ao inicio e remate da camiñata.

  Nos lo pasamos moi very well
  (hai que empezar a ser trilingües)"

• 10-01-2010: Andaina 10. Así a conta Luisa no foro:
  " Pois coma o ano pasado!!
  - A hora de sempre.
  - No sitio de sempre.
  - E a impuntualidade de sempre.
  Unha vez chegados todos os que fomos. SORPRESA!! TODOS DACORDO... nin protestas,nin alternativas,nin,nin...collemos os coches , e nos dispoñemos para ir a camiñar a Piñor de Cea. Pois quedamos en Cotelas con un moi bo coñecedor,amante e camiñante do seu pobo; o que nos fará de guía...
  Fran o noso guía de honor, nos di que temos duas alternativas, unha de 15 Km e outra de 10 Km. Como estamos con moitas gañas de camiñar decidimos facer a de 15Km, a cal se pode acortar...claro.!!
  BEEENNNN, empezamos a camiñar, camiños cheos de xelo, de pedras, de follas...Charlas,comentarios,chistes...Muiños,pontes,cabaceiros...Pobos (por certo en Villeriño están a extrear unha pista de patinaxe, na cal algunha rillamillas non poido resistirse a semellante tentación, e nos sorprendeu coas suas habilidades sobre o xelo...Como patiinaaaaa!!!! coma un autentico Anxo-eles...) ,fornos...XENTE...
  Ao final! 10 km camiñados.
  Despacio, aprendendo, observando, disfrutando...camiños de contos de fadas, rios amparados por muros de pedra, muiños pequenos "castelos" que na su época dourada non paraban de moer..FERMOSA TERRA DE PANADEIROS..
  Foi un grato pracer o poder disfrutar das explicacións,da compañia,do bo camiñar de FRAN...Grazas moita grazas por compartir o teu pobo con todos nos.
  A SORPRESAAAAAA!!...Centos de vagos blanquiñas nos viñeron a despedir.. e nos preguntaron por algunhos dos rillamillas que fallaron".
  
• Decembro de 2009: Un ano mais rematan as andainas dos rillamillas. Veleiquí algúns numeros que nos deixou o noso cronista no foro:
  
  90 persoas camiñaron en RILLAMILLAS en algunha das 21 saídas do ano 2009, o 43% só o fixo unha vez, e os 10 que o fixeron máis a miúdo foron:

  Francisco – 18
  Luciano – 17
  Luísa – 17
  Ángeles – 14
  Juan – 14
  Bernardo – 12
  Cándido – 12
  María – 11
  Moncho – 11
  Carolina – 10

  Respecto a datos históricos é complicado xa que RILLAMILLAS fai a súa primeira saída o 13/04/02 e non hai datos fiables, os datos que se conservan son dende a saída 104, Ons o 10/06/07 e segundo estos cóntanse 52 saídas sendo os dez (once) máis partícipes:

  Luciano – 44
  Luísa – 42
  Bernardo – 33
  Ángeles – 31
  Manolo – 28
  Paz – 28
  Moncho – 28
  María – 27
  Darío – 25
  Cándido e Juan - 22
  

• 13 de decembro de 2009.- Andaina. Carballiño, Moldes, Bouteiro, Sagra, Mesego, Carballiño. E logo comida no Maquía, con entrega do Premio Botiñas a DON FRANCISCO. Fotos.
• 29-11-2009: Conta o cronista: "Moita sabedoría xunta no sendeiro da moura, os máis vellos de RILLAMILLAS non fallaron, e non por que sexan menos demos que os que ficaron na cama senón porque saben moito e saben que o tempo sempre é bo para facer o que un quere, e como o que queriamos era ir a camiñar no concello de Arbo, arrincamos cara o condado por a nova estrada a carón do Miño acompañados por tres novidades na sección feminina, e menos mal pois senón estaría deserta. Catro de Orcellón e tres da cidade das burgas presentámonos en San Xoán onde fomos recibidos con choiva, cousa que se corrixiu nada máis por as botas nas pedras da ponte que cruza o rio Deva, fermoso e bravo a piques de morrer no pai Miño, rio arriba e máis arriba cara o coto da moura con unha subida forte, pero que fixemos mansamente e de parola, baixada outra vez deica San Xoán e volta rio arriba agora por a marxe esquerda entre un bosque de loureiro e carballo ata chegar a ponte de San Xoán, completando unha ruta corta pero non exenta de dificultades, iso si, moi fotoxénica unha mágoa a falla dos retratistas."
  Algunhas fotos(bastante malas)de telefono en:
  http://picasaweb.google.es/xanogon/SendeiroDaMoura#
  
• 15-11-2009.- Gran magosto rillamillas. Primeiro andaina. 9 rillamillas sen medo. Chovía. E chovía. As néboas estiveron toda a noite e toda a mañán furadas, vertendo auga a cachón. Camiñamos cara Cabanelas. Alí celebraban a festa do viño tinto. Cando chegamos un vento moi forte fixo abanear as casetas da festa. Tomamos un viño novo. Que este ano estaba bó. E reemprendemos o retorno cara a Vila de Carballiño. E antes de entrar na Vila, topamos xa a casa de Bernardo... Alí había un par de mesas grandes. Un montón de rillamillas que non puderan ir a camiñar... E tamén algúns outros (bós amigos, dito sea de paso) que se apuntan máis a comer que a patear... Cheiraba a cocido. E abofé que era verdade. Un bo cocido. Logo castañas asadas. Noces de aldea, con arrecendo de infancia. Bica de Castro Caldelas. Pan de Cea. Viño novo que trouxo Gonzalo. E non sei cantas cousas máis. E sobre todo conversa e amizade (que este é o condimento que fai que unha comida sexa de verdade boa). Comemos. Falamos. Cantamos. Bailamos. E hasta vimos algún ser de luz en algunha foto... Por certo, para comer estabamos trinta e sete persoas (sen contar os seres de luz, que nin comeron nin pagaron)... Ainda que o de pagar foi máis ben unha broma, pois tocamos a dez duros, digo dez euros, e ainda nos sobraron cartos... En resumo: que foi un bo día para rillamillas. Un día dos que nos fan comprender que rillamillas está mais vivo ca nunca...
  Fotos.
  Contan no foro:
  O cronista: "O 9 de novembro do 2003 fíxose o primeiro magosto RILLAMILLAS, quedou para a historia como o máis limpo, e aínda hoxe se fai mención do ben varrida que ficou a Saleta. O 28 /11/2004 (2+8+1+1+2+0+0+4 = 18 = 1+8 = 9) fixéronse uns chourizos o viño en Pol ata hoxe únicos no magosto oficial. O 20 de novembro 2005 (2+0+2+0+0+5 = 9) facíase o terceiro e inda que ese día non compartiu magosto con nos empezou unha RILLAMILLAS moi importante para a imaxe do grupo, tamén principiaba unha serie ininterrumpida de catro magostos en Vilar de rei no cuarto queimáronse algo (as castañas) e chegouse ó do 15 de novembro 200-9 e cantos estaban para camiñar na saída 153 (1+5+3 =9) a simboloxía non falla e alí estabamos, o número perfecto, o da vida para a especie humana, 9 espécimes cheos de vida camiñando-conversando sobre un asfalto hoxe necesario e incluso atractivo por mor do verniz de auga doce que o cubría, fomos debullando o treito que nos separaba da festa do viño novo de Cabanelas sen máis percances que algunha avaría de paraugas (un houbo que reciclalo, con dúbidas de contedor) chegamos con musica de gaiteiros e con aire, non do fol das gaitas, vento do gordo que case leva a carpa da festa (algún agarraba da cunca non fora ser que voase o tinto) despois da cata, este ano esta ben bo o viño, costa arriba cara O Carballiño, tendo conta dos raillistas que entrenaban a subida do vindeiro domingo, para gozar de un novo magosto RILLAMILLAS o 7, número máxico por excelencia, a mesa de Salomón mostraba os sete climas do mundo, hoxe só vimos un clima, choiva, a mesa foi a de Bernardo e mostraba moitas e variadas viandas das que demos conta trinta e sete comensales 3+7 = 10 a nota para os organizadores-traballadores-colaboradores que prepararon tan gran magosto".
  
  E Luisa: "Bueno,bueno,buenooooo...
  Que decir...IMPRESIONADA!!!.uffff difícil de expresar todo o que se me pasou por a cabeciña mentras leia a crónica...E volteina a leer, pois non daba crédito o que poñía. Como é posible tantas coincidencias numéricas.??.
  Como moitas veces teño dito, e non me cansarei de decir...Temos un cronista que é FANTÁSTICO,EXTRAORDINARIO,FORADO NORMAL...Ten un coquiño...Pedazo de ideas...Eres coma un manantial,do que non paran de nacer novas crónicas...
  O día....... chulísimo,pra os que lles gusta disfrutar da choiva, o vento,os contos...
  O cocido.... estupendo.
  As castañas. no seu punto.
  O viño...... riquísimo
  A compañia.. perfecta,amistade,campañerismo,chistes,risas...
  E todo isto aliñado co bo facer dos nosos anfitrions Bernardo e mais Pili que fixeron que iste magosto do 2009 sexa un magosto especial,inolvidable...Grazas, grazas e mil grazas.
  SAUDIÑA PARA TODOS".
  
• 1-11-2009: Contan que me contaron algo así, ou polo menos parecido: "Hoxe fumos cos Rillamillas. Estivo ben, polo reencontro, polas incorporacións recentes das que eu non sabía, porque se animarons dous pequenos, Lucía e Pablo, porque nos gusta camiñar, conversar...e mirar, aínda que pouco vimos, pola néboa e pola chuvia, que se converteu en diluvio cando estabamos aínda pola Pedriña. Veunos ben porque iamos un pouco despistados. Uns, coas setas, outros de parola...Acabamos como sopas. Subimos ata Corneda, polas terras de Astureses e baixamos como puidemos. Quedamos en confirmar canto antes se imos ó magosto, o quince. Faise na casa de Bernardo. Váiselle encargar a un conciñeiro..." (Pili).
  Por certo, dixéronme que había na andaina 16 rillamillas, máis ou menos. E que os tres primeiros da clasificación do "botiñas" non fallaron...
  
  E o cronista dixit: "Sempre nos quedará Corneda. O romanticismo foi o argumento recorrente para empezar a camiñar, e que mellor motivo para ó día de tódolos Santos, lembrando con amor o que se tivo ou púidose ter, de todos modos é ben sabido que os románticos sempre tiveron que loitar contra a incomprensión do mundo, como no caso desta saída na que ó principio houbo discusións algo acaloradas para decidir o rumbo, pero xa se sabe que amores rifados son os máis amados así que xuntámonos unha rondalla de 16 RILLAMILLAS e por esos camiños que enfían os concellos de O Carballiño, Boborás e O Irixo achegámonos o lugar elixido para desplegarnos como bos tunos (ou tunantes) e cantar unhos Clavelitos como nunca se oíran en Campeliños nin arredores, isto é verídico, pois as notas deberon ser tan ben dadas que a partir de entón empezou a chover por riba de nos como facía tempo que non ocorría e tivemos que pór ó abrigo as nosas cordas bocales cambiando de ritmo e escapando cara a casa onde chegamos algo esparexidos pero, o final o máis salientable desta romántica andaina non foi o tempo, nin as cancións, nin a variedade de frechas indicando o camiño ós rezagados “apañasetas” o verdadeiramente chamativo foi o triunfo do amor, do amor por camiñar."
  
  E os Ánxeles contestáronlle: " Non caera na conta do que empezou a chover , xusto despois de cantar "clavelitos" por un amor que un rillamillas deixara alá por "Campeliños"...E que non é xusto lembrar esas cousas despois de tanto tempo...A cousa tivo que contar...., para outra vez teremos que ensayar un pouco , porque así tan improvisado..."
  
  E segundo Luisa: "BUENISIMAAAA!!!!!!! De onde sacas tantas ideas? O motivo da choiva...Toda a razón do mundo e mais. Creo que as CRONIMAXENES reafirman o que ti ben nos contas".
  
  Para que logo non digan que o noso foro non está animado...!!!!
  
  E eu seguireime preguntando sempre: ¿Por qué cando chove moito... a xente que camiña é ainda máis feliz?
  
  
• 18-10-2009: O presidente, no foro, mandounos para Pereiro... pero logo non se presentou na saída, polo que por unanimidade decidimos non facerlle caso... (unha cousa é forear e outra camiñar; aínda que visto lo visto ós rillamillas dásenos mellor o de andar que o de forear... ¿ou non?).

  Estabamos 19 na bus statión do Carballiño, ás 9:30, coma sempre. Sen presidente, coma sempre. E sen guía, coma nunca. Convocamos urxentemente unha tormenta de ideas... e saíron varias rutas posibles, entre as que figuraba unha por Corneda, terra de mil amores... Pero ó final, non sei se por maioría ou por case-unanimidade, acabamos decidíndonos por ir a estrear a ruta nova do río Barbantiño, ó seu paso por Punxín.

  E a verdade é que valeu a pena. O camiño estaba noviño noviño, coma se o fixeran onte para nós... O río, algo-mollado coma sempre, sen moita auga, que tampouco hai que abusar... E o bosque autóctono tan fermoso e agarimoso coma sempre...

  Baixamos pola finca da antiga escola. Alí topamos árbores enormes, dos que se perden de vista alá no ceo... Logo cruzamos o río e collemos río arriba. Chegamos ós muíños, que estaban abertos. Vimos a fervenza. Pasamos debaixo das inmensas pontes da autovía e do AVE. AVE con maiúsculas, porque non é unha cousa calquera... paxariños hai moitos... pero este manda truco...

  E logo volvemos río abaixo, polo outro lado...

  E despois de camiñar tres horas a bo paso... acabamos rematando outra vez nos coches, para volver para a casa...

  En resumo, unha ruta circular, nova, do trinque, a estrear, por un lugar fermoso dende os tempos dos romanos, e incluso dende antes...
  E todo regado ca parola e cos sorrisos de dezanove rillamillas que convertemos un día soleado e fermoso nunha festa de amizade e de ledicia...
  Que se botamos algo de menos? Pois claro que si! ¡Faltábanos o noso guía e noso cronista, que non son dous senón un, pero UN, así, con maiúscula, coma o AVE!. Amigo Xano, ¡claro que te botamos en falta!...
  
  FOTOS

• 04-10-2009: Luciano, o noso guia, inventou un feixe de fermosos camiños, e foi enfiando uns cos outros, facendo unha fermosa tea de araña. Gustoume. Gustoume moito esta ruta. 14 rillamillas. Veleiquí algunhas fotos. Conta o cronista: "A min gústanme os camiños como o que nos achegou a Barro ou o que nos levou desde Cangues ata Esgueba, tamén me parece fermoso o que fixemos na parroquia de Astureses entre a Penela e a Gouxa por entre carballos e castiñeiros e tamén algún frutal (neste tempo pódese camiñar sen víveres) mesmo me gusta o campo a través como o que se fixo para achegarnos á Pena do Can e mirar os debuxos na pedra o que xa non me gusta tanto é o chapapote que hai ás veces sen moito tino aínda que te acerquen a lugares con certo encanto como o peto das ánimas en Madarnás que algún quería embelecer con un pendello-merendeiro con vistas, seica patrimonio non o permitiu, e tampouco é santo da miña devoción a zaorra que nos levou dende a Pena do Can ata Cangues menos mal que alí ó pe do cruceiro unha veciña sacou unha fonte de figos e me fixo cambiar o chip ¡vaia! para os puristas cambiar o programa que seica o chip segue sendo o mesmo, e pensei que eses camiños que a min non me gustan hoxe han ser os que gocen os RILLAMILLAS do futuro e seguramente que os que a min me gustan son os que non gustaban ós RILLAMILLAS do pasado.
  De todos os modos esta saída tiña como obxectivo resetear o persoal pois a saída montañeira puxera o listón moi alto (2127 m) e parece que o conseguiu.
  Por certo o do tempo e RILLAMILLAS empeza a ser lenda ¡ inda hai quen non o cree!

  Onde os RILLAS poñen a pegada
  O tempo é unha gozada".

   

• 20-09-2009: Os rillamillas chegan a Pena Trevinca. Fotos.
  Así se comenta no foro:
  O Cronista:
  "É curioso, e seria preciso un estudio cientifico para darlle calidade oficial, pero oficiosamente esta comprobado que cada vez que RILLAMILLAS fai unha saida un tanto especial (esta foino) os fados alianse para que todo agrome venturosamente. Xa o 19 chegado a Vilanova despois de unha pequena excursión sin saida ata Curras, o tempo sumouse á festa pois a néboa e a choiva imprimianlle un halo de misterio e invernía a un fermoso pobo de montaña, e non digamos ó Trisquel, encantador lugar que con aquela noite que facia fóra ainda era mais acolledor, e grandes anfitrions o Marcos e mais o Cholo que nos prepararon un condumio espléndido e temperaronos cara o dia seguinte con unhas infusións caseiras e mais un barómetro que decia que o domingo non chovia, e xa só choveulle a tres xogantis de cartas con pouca sorte (ou xogaron en contra de tres moi sortudos) o asunto é que o domingo con un tempo extraordinario, e despois dun bo almorzo, os 15 valentes mais 1 valente devoto da Saleta emprendemos camiño cara o Maluro guiados (moi ben) por Cholo, espectacular o bo facer deste home na montaña, a partir de aqui empezan a escasear as palabras ainda que se amontoan os adxectivos, ó principio o camiño por ser unha pista forestal parece pouca cousa pero o sol perlando o orballo das herbas fai del a entrada ao paraíso o resto do camiño é soberbio incluso a poalla que nos cae no crestón do lombo do Roncín contribúe a engrandecer o paisaxe co arco da vella, con vagar e paladeando tan sublime roteiro fomos entrando nos 2000m e deixando a un lado pena negra achegamonos ao teito galego 2127m ¡PENA TREVINCA! nunca RILLAMILLAS comeu a tanta altura e con tan boas vistas, plantamos a bandeira e vimos dende ali arriba como se aveciñava o outono mentras difrutabamos de un dia estival, pero tiñamos que baixar e fixemolo por entre un mundo de arandos en busca da lagoa da serpe, din que esta encantada e alguns mollaron a cabeza coa ilusión de que lle saia pelo, a subida ó Fial trocou para alguns o edén por o inferno mais xa quedaba pouco e había que acabar, a baixada ata a Ponte fixose duriña e houbo que botar man de algunha axuda milagreira, pero todos chegamos sans, ledos e cansos, a millor coroa para unha saida raíña".
  
  Juan:
  "Leín a crónica de seguido e sen respirar... e ainda así resultoume máis fácil que a baixada dende Trevinca... demo de pedras que bailaban debaixo dos pes facéndonos trastabillar de cando en cando, demo de dor de xionllos, demo de maniotas que ainda duran, demo de mil cousas... demo que sempre anda ruxindo para amargarlle a tarde a Deus... pero ó final o demo sempre perde... e gana o ceo, que o foi, Ceo de ledicia a andaina de Trevinca, terra de héroes antiguos, terra na que din que dormen os soños dourados nas noites de inverno, cando todo está escuro, e alí falan uns cos outros e xogan á brisca... ¿vistes algunha vez ós soños xogando á brisca?... Soños e anxos son poboadores habituais das montañas de Trevinca. Seres de luz que xogan ó escondite entre os cumios. Seres que alí viven dende fai millóns de anos, cando habitaban na alma dos glaciares que alí había... Por certo, algún di que viu, cando baixou a neboa pecha, a sombra da alma do glaciar maior... ¿creédelo?... Eu qué sei!... Outro, non vos minto, cando chegou de volta ó Trisquel, e viu que ainda estaba vivo... berrou: ¡Soy casi inmortal!...
  Por certo, que ainda non tiven tempo de decilo, A CRÓNICA DE LUCIANO é soberbia!!!!!."
  
  Bernardo:
  "O cronista vale máis do que pesa. Esta tan fraco que non lle pesan as ideas e describe con axilidade o que pasou. Non chegaría este foro para relatar as miudenzas deste senlleiro roteiro de Rillamillas. Todo saiu ben, ata o tempo estivo no seu punto: nin frio nin calor. Lástima dos que non foron. De tódolos xeitos somos un pouco arriscados. Se chega a lexionarse alguén alá no alto témola crúa. Non estaría demais pensar algo sobre o tema. Tamén se incrementaría a asistencia con un roteiro" de menor intensidade" para sendeiristas non avezados. O dito: todo saiu ben, en parte grazas a pericia de Cholo (na cociña e no monte). Voltaremos ó Triskel, campo base para seguir disfrutando das alturas de Trevinca."
  
  Luisa:
  "Maxistral,grandiosa,extraordinaria...O MILLOR DO MILLORCIÑO.
  Unha crónica que te fai voltar xusto o mesmo momento de cada acontecemento.Con cada palabra que leia notaba como se me estremecía a pel coa emoción de revivir tantos e tan bos momentos...
  Señor cronista é vostede fantástico,xenial, extraordinario... na labor que desempeña."
  
  Ángeles:
  "Despois de ver unha crónica tan aproximada o que foi a realidade alá por Pena Trevinca, non queda máis que aportar outro grao de area o fermosa que foi en todolos aspectos... e o ben que o pasamos...Satisfación tamén por formar parte dos dezasete aventureiros que deixamos alá as nosas firmas no teito de Galicia ( a ver si alguén sube a rescatarnos ). Non se pode tirar o tipo de molde da ruta....para mín perfecta.
  Saúdos para todos, Angeles"
  
  Juan:
  "O día 20-09-2009, ás 13:06 horas, os rillamillas chegamos por primeira vez ó teito de Galicia: PENA TREVINCA...
  Nunca estiveramos tan cerca do ceo...
  E a verdade é que se notaba... pois o mundo visto dende Trevinca vese que está ben feito: contaminación cero, eólicos cero, ruido cero, feismo cero... e moitas mais cousas...
  Pois ben, a pregunta é a seguinte:
  Tendo en conta que os rillamillas empezamos a andar o día 13 de abril de 2002 ¿canto tempo tardamos en chegar ó pico máis alto de Galicia?
  ...
  Por certo, a andaina de Trevinca foi excepcional dende moitos puntos de vista:
  - Día climatolóxicamente perfecto: fresco, soleado, con algún momento pequeniño de neboa pecha, con arcoiris, e cun ceo estupendo que nos acariciaba de seguido...
  - A paisaxe maxestuosa.
  - O guía: sabio, seguro, sereno, tranquilo, mestre no arte de andar, profesor nos saberes da montaña...
  - E os compañeiros de andaina: estupendos, coma sempre.
  Rillamillas, en Trevinca, acompasóu por un tempo o seu latido cos latidos do corazón do Universo."
  
  Luisa:
  "Sete anos, cinco meses e sete días.
  16 rillamillas. 1+6=7
  Son sete as maravillas do mundo.
  Sete as notas musicales.
  Sete os dias da semana.
  Sete as cores do arcoiris....
  Casualidade???
  Dise que non existe a casualidade, que todo ten unha razón,un sentido...
  O resultado un montón de pequenas cousas que se puxeron todas dacordo para que o finde fose perfecto, inolvidable...Algo que xamais se voltará a repetir. A DATA PERFECTA. "

  Roberto/Pilar:
  "Parabén!
  A nosa felicitación para aqueles que chegaron ao cumio de Galicia e tamén para todos os que forman parte dese grupo marabilloso.
  Alegrámonos moito,.... tanto coma se tivésemos estado convosco o pasado domingo.
  Deseguido, debedes pór outra meta máis alta.
  Bicos e abrazos para todas / todos"
  
  Zalo:
  "Súmome aos parabéns, non podía faltar Trevinca no Currículum de Rillamillas!"
  
  Fotos.
  
• 06-09-2009: II ANDAINA VILA DO CARBALLIÑO: saída as 9:30 da mañan no Pabellon de deportes Paco Chao. Distancia aproximada de 25Km. Dí o cronista: "Despois do descanso empezou a segunda parte con certa desgana, por que? moita calor a xente para a praia, xente a... por aí. O caso é que poucos RILLAMILLAS participaron na II andaina vila do Carballiño, 25 Km. ou un pouquiño máis, por zonas coñecidas pero non por iso menos fermosas e agradables para camiñar, que é o que nos gusta (non?) A propósito da organización podeselle dar un notable alto segundo o parecer dos que camiñaron, gustou moito o deseño da ruta, os avituallamentos ben situados e completos, o detalle que se deu foi un éxito, a xente do concello limpou moi ben os puntos complicados no tema da maleza, a sinalización perfecta, protección civil atenta e colaborando en todo momento, policía local igualmente...Os participantes reciben unha matricula de honor, polo menos en civismo, pois os que fomos por detrás recollendo as cintas de sinalización non tivemos que coller nin un só resto de lixo.
  As cousas non son como empezan, son como acaban e algunhas veces, ou sempre en caso de ser da organización, hai que estar ata o final para ver como termina, e sufrir ou gozar (como foi o caso) o resultado.
  Os RILLAMILLAS que puideron estar, e estiveron, pasarono JUAI". Máis comentarios no foro
• 13-08-2009: Andaina nocturna polo San Trocado. Conta o cronista: "A cousa pode que fose así, pero calquera dos que alí estivemos ha ter a sua propia idea. A cea por ser estival empezouse algo mais tarde do acordado pois a calor convidaba a estar fora. Malia todo ainda nos xuntamos un feixe de xente, unhos para andar, outros para andar pero en coche, e outros para andar pero en moto. O asunto é que se diu conta de tódalas cousiñas que caeron na mesa agás a vela do aniversario dunha amiga francesa que cumpria a maioría de idade (o menos segundo a nosa constitución).
  Formando unha comitiva noctámbula achegámonos o aparcadoiro da Cidá, onde se esperou por o Pepe, que como tódolos anos tocoulle levar o coche para a capela do Santo. Tamen nos topamos cos que non cearon (con nos) pero estaban para camiñar (entre nos). E ¡ala!, a empezar o III roteiro nocturno chuvia de estrelas polo medio do castro ata o seu cumio onde paramos para ver unha lua fermosa. Pode que volvamos ver luas fermosas, pero esa lua só se pudo ver ahi nese intre, con esa xente, con esa noite de calor africano, esa lua só a vimos os que alí estivemos. O roteiro continuou con un novo anaco de camiño (tres anos e tres novidades) e foinos levando cara a capela de San Trocado. Non é duro si se pensa en distancia ou en desnivel, pero sí estimula os sentidos pois a noite fai estar alerta, e mais no monte, fai estar coa orella guicha pois o renxer dun pau semella un risco, o tacto, que me pasou rozando a cara? cheirou a prea, o olfato tamen traballaba, a vista tratando de adaptarse ós focos e ás fugaces, e o gusto, menuda queimada que fixo o mestre Don Cándido con unha aguardente selecta acompañada con un conxuro non menos excelente feito por o Señor Bernardo, tamen se cantou, se cadra algo lento para o bo elixir que tiñamos tomado. Algúns voltamos o punto de inicio mentras outros guiados por a intrépida Luisa foron ós biosbardos e é que a nosa millor fotografa quixo enseñarlle a dous franceses a fauna aborixe da noite galega.
  O tema rematou entre sorrisos alá por as catro do amencer, e pode que se fagan mais roteiros nocturnos de chuvia de estrelas pero este foi único, non a volver outro igual, os que alí estivemos disfrutamolo.
  Unha xuntanza que perdurará para sempre entre a familia Rillamillas...As bagoas de San Lourenzo".

  E Luisa conta: "Bueno, bueno, bueno... Unha crónica CHAPEAU...Uffff certa, certa tan certa coma vida mesma. IRREPETIBLE!!!!
  Foi unha noite morna, xenial, máxica... Cun ceo totalmemto cheo de estrelas, estrelas serias, estrelas xoguetonas...
  E as mais chamativas!! as que todos buscábamos con moito atención..ESAS que se deixaban ver por segundiños, pero... que nos facían decir o unísono UNHA,UNHA,UNHA...
  FANTÁAAAAAASTICO.
  Unha noite galega da que disfrutamos a tope.
  Esto todo foi posible grazas a o noso cronista e mais guia, que uns días antes se molestou en facer o camiño el soiño con un calor matador.
  PD:Espero que os franceses volten a repetir para o ano vindeiro...E que non tenten cambiar de guia jejejejeje. Xa que lles amostrei os aboríxenes, unha vacaloura, un bixito esmagao, e cepas moitas cepas...
  Que como o pasamos?????
  MAXIACELTAESTELADAXENIAL....BEN BEN BEN."

   

• 28-06-2009: Magnífico día nas Illas Cíes: onde se xuntan, abrazan e confunden a Terra, o Mar e o Ceo. Rillamillas bateu todos os seus records: 69 camiñantes xuntos. E iso que algúns se deron de baixa a última hora porque pensaban que ía chover... non sabían que, como dixo Bernardo, "rillamillas sempre trae bo tempo"...
  Coma sempre, o noso mellor cronista, deixanos este sabroso relato: "¡Como sempre! Os metereólogos non dan unha, debesen preguntar a RILLAMILLAS onde van a pór a súa pegada para adaptar a predición, e tamén, como sempre, as saídas dos RILLAS saen malladas (incrible que aínda haxa quen dubide) como sempre, éxito de asistencia na benvida ao verán e fin da primeira parte da tempada, como sempre boa elección do destino, como sempre cada un camiñando ao seu aire, como sempre felices, como sempre algunha queixa, como sempre a “non organización” funcionando (con axuda de San Judas) como sempre, moitos dicindo que van a seguir en RILLAMILLAS ¡XA! Como sempre, cansos pero ledos por pasar un día máis, pero un gran día e distinto, como sempre…Non ¡Como nunca! O presi non falou ás multitudes, non agradeceu en público a asistencia non…Parecía non estar ¡botouse en falla!
  Como sempre, viraremos (aínda que non o paréza) o 6 de setembro cos 25 km. de Carballiño. ¡Como sempre! saúde". Fotos.
• 14-06-2009: Conta o cronista: "Comenzouse con serenidade o camiño pois era comodo e curto, máis unhas pingas de chuvia lembráronnos que ás veces as rutas pódense complicar, pero só foi un amago e fixemos cume no monte de Man de Moura con calma e acougo; xa descendido para a vertente do Maquiáns o asfalto acompañounos ata o lugar de Vilaverde ao que se accedeu tras cruzar unha fermosa zona de estrugas, charlouse con algúns veciños máis non souberon informarnos sobre a cova Man de Moura pero si nos deron explicacións sobre a rocha do gorila. Seguiuse polo campo de petanca dirixíndonos para o comezo da ruta dos muíños do Brull-Outeiro, verdadeira razón ou orixe desta saída RILLAMILLAS, bastante distinto con respecto ao 2005; por aquel entón dixérase de repetila en primavera e a verdade que todo esta en plena sazón e floración, escollemos o mellor domingo para camiñala, Corpus, e camiñamos sobre unha auténtica alfombra floral, claro que hai flores con espiñas, que llelo pregunten ao do pantalón curto; non obstante todo, río, muíños, flores, silvas, ortigas, pole, árbores caídos, indiana e seu machete, contribuíron a que o pasásemos MOOOOOI BEN".
• 06-06-2009: 10ª andaina de Muiños ou do Xurés. Non podía ser menos: os rillamillas estuvemos alí. E choveu. Vaia se choveu. Tanto que non nos quedou nin unha soia idea sen lavar. Aproveitamos ben a xornada de reflexión: mañán toca votar nas eleccións europeas... Fotos aquí.
• 31 de maio de 2009: ANDAINA - ROTEIRO SAUDABLE DO CONCELLO DO CARBALLIÑO, pola ruta dos Arrieiros. Uns 10 Km, lineal, Fonteantiga - Plaza Maior do Carballiño. Arredor de 150 camiñantes, dos cales, polo menos 20 eran rillamillas. Sol a barrer. Bo ambiente e ledicia. E ío final sorteo de premios: tocoulle ó Sr. Francisco, tocoulle a Manuel... e o primeiro premio tocoulle á Paz!. Que entre 150 dous premios, entre eles o "gordo" lle toquen a un mesmo matrimonio... é estatisticamente moi dificil... Eu ca vos hoxe mesmo xogaba á lotería... ¿Que nos conta o cronista desta pateada?... Veleiquí está: "Pateada saudable, a saber, segundo as caras poderíase interpretar o que algún sentía de saudable e de pateada. En xeral estivo aceptable, o día estupendo, parecía que nunca ía chegar o sol e chegou cunha morea de calor, ata o Carrás non desprendía o mal cheiro doutros días e o camiño esta empezando a ser un carreiro máis real e bonito coa súa vexetación pletórica recuperando o que lle roubou a zahorra, claro que non deixa de ser un punto de vista, outros (había unhos 150 pares de ollos) o verán máis bonito con zahorra, cunetas, pasamáns, sinais varias… e que o límpe algún organismo oficial. Polo que atinxe á parte non camiñable houbo que esperar un pouco dado a escaseza de autobúses pero o final foi redondo cunha fin de semana en Mondaríz para un par de RILLAMILLAS (merecédelo? Felicidades) así que ben esta o que ben acaba". Fotos aquí.
• 30 de maio de 2009: andaina de ALLARIZ, a andaina das andainas, a Reina, os 50 km de Allaríz, en 3 etapas, con avituallamentos, con centos de camiñantes, con historia, con carácter.... A clásica máis clásica de tódalas clásicas... Varios rillamillas estiveron alí (Francisco, Bernardo, Gonzalo, Luisa, Angeles...).
• 17-05-2009: Roteiro saudable do concello de Piñor. Nove rillamillas estivemos alí. Choveu. E non parou. Camiñamos por corredoiras cheas de bulleiro. Fermosas corredoiras nas que latexaba moi viva a alma da Galicia eterna. Fermosos sendeiros, entre balados, paredes e soños vellos... Respirando aire puro, arrecendo de carballos, e bicos de vellos dinosaurios... Camiños dos antergos, dos bisabós, camiños dos de sempre... dos que non se inventan... Valeu a pena. Fotos
  
• 03-05-2009: Ruta do día das mamis. Así nolo conta no foro unha delas:
  "Será casualidade??
  Pateada pola nosa casa... (tiran as raices).
  Maioria sección fiminista. (¿fiminista ou feminina?)
  Flores, flores, sendeiros perfumados que nos transportan ó manantial do que manamos.
  Unha camiñada onde se conxuntan as pontes do pasado coas pontes do presente.Donde as augas de dous ríos se atopan, se funden, se alean.
  Pateada sen esforzos, con tranquilidade, suave, sin riscos...pero con tenacidade.
  Unha cronista en vez dos cronistas.
  Unha alineación perfecta de circunstancias que nos guian hacia un mesmo camiño.
  CASUALIDADE!!!!!!
  Non será que foi un día especial??
  O DIA DAS MAMIS.
  E todo isto guiado por FRANCISCO, e seguido de 14 rillamillas, que o seguiron río arriba".
• 19-04-2009: Roteiro Horacio. Polo canón do Arnoia. Inventando lembranzas de camiños mortos fai mil anos. Subindo, escalando, furando coma as toupas por entre unha maraña de mimosas. Soio para dez rillamillas selectos. Forzas escollidas. Territorio da lexión. Xuntanza dos que fixeron a mili alá na dura África. Cando chegamos ó alto fixemos reconto da xente: dez vivos e ningunha baixa. Entón adicamonos a imaxinar un castro. Os fosos. As "murallas". As forxas. Os tesouros. Todo segredamente soterrado. Cuberto polas sombras escuras do tempo. Pechamos os ollos, e escoitamos o latido lento dos corazóns de celtas mortos fai dous mil anos. Baixamos logo ó pais dos mil pozos. E subimos á semiderruida Torre de Sande, logo de pasar por unha granxa de ovellas onde un rillamillas famento pediu un anaco de pan. E déronllo. Comemos ó pé da Torre, acariciados polo mesmo sol que nos cocera en África fai anos, soio que agora aquí o sol é máis garimoso. Retornamos logo coa morte a costas e volvemos a pasar polo lameiro da gadaña negra. Chegamos ós coches... e conducimos cara casa Horacio: o territorio do bo viño, das boas patacas cocidas, das costelas guisadas, e das conversas longas... Alí rematou unha andaina de mil anos.
  E o cronista díxo: "Soberbia a ruta, soberbias as fotos e soberbia a crónica do amigo Juan, especialmente atinado o de “selectos” tal como o viño do Sir Horacio, no que se pode oír o Iguazú, ulir un carballo milenario e saborear froitas vermellas a pouco que se utilicen os sentidos ou se escoite ao anfitrión como durante a mesma camiñada, canto se pode chegar a vivir.Rutas Horacio: ¡só para escollidos!"
  Fotos.
  
• 05-04-2009. Domingo de ramos. Ruta "sr.francisco" arredor de Carballiño. Dez rillamillas: os nove da foto e mais Juan que estaba detrás da cámara (prégase encarecidamente ó sr. Luciano que non se esqueza de contar a Juan, que este ano estáse aplicando un pouco máis ca o pasado... e ¡vaite tí a saber se non estará a fin de ano disputando o trofeo botiñas!). Capitaneados polo Sr Francisco. A ritmo lixeiro. Sin pausas. Camiñamos mais ou menos quince kilómetros. Carballiño, a Saleta, Ponterriza, Moldes, Bouteiro, Sagra, Mesego, Carballiño. Unha ruta circular, moi ben enfiada, de camiño en camiño, por terra, case sen carretera, e apenas sen obras... Un aplauso para Francisco. De verdade, unha ruta para repetir calquera día... Ah, por certo, botamos en falta a algúns, coma Luciano e Luisa, pero, ainda así, pasámolo moi ben...
  Así o comenta Bernardo:
  " Chegou Chato e Pablo (rillamillas máis junior) xa pasadas as 9.30, e o guía Francisco (rillamillas máis veterano), xa estaba inquedo e co sangue fervendolle para escomenzar a marcha. Escasa asistencia: faltas notorias (Luisa no Camiño, Luciano na cama, o Presi sabe deus...). Enfiou o guía con pé veloz polo parque, atravesamos o rio en dirección á Saleta. Non se despistar para non quedar descolgados. Saleta, Godás e polo camiño de Pazos ate Moldes. Bouteiro, Reguenga, Sagra, Mesego e xa polo Espiñedo ate o Cruce de Ribadavia onde despedimos a Francisco e o felicitamos pola puntualidade: 13.Km e remate ás 13.00. Non se pode pedir máis. Non houbo tempo nin de queixarse. Veremos as fotos de Juan, pero nolas imaxinamos xa. A primavera está reventona e foi o roteiro típico de Francisco: raudo, informal e de multiples recursos. Non hai ninguén na contorna que controle mellor os arredores do Carballiño.
  Fotos.
  
• 22-03-2009: Roteiro de Zobra. Monte do Coco. 23 camiñantes. Rillamillas e andaríns de Pontevedra. Fermoso. Conta o cronista:
  "Polas montes do Testeiro desenvolveuse a saída 140, un roteiro especialmente fermoso para conmemorar tan redondo número, sensacional o labor dos veciños de Santa Mariña de Zobra mantendo os camiños sen as barbaridades feitas noutros sitios nos que se abusou da zaorra ou outros materiais que nada teñen que ver co camiño que pretenden ensalzar, neste caso están sen maleza e coas rilleiras dos carros ou coas bostas das vacas tal como foi toda a súa vida, agás algún novo ponte de madeira para pasar por riba de magníficos rios de montaña cun auga xa difícil de ollar noutros sitios. A verdade que é un roteiro moi aconsellable para quen guste do sendeirismo, non para os que só queiran andar pois talvez é un pouco duro. No que fai a RILLAMILLAS dá gusto ver á xente nova con ganas de subir costas, de camiñar, de aventurarse en novos camiños, xa están na porta os novos RILLAMILLAS parece que isto vai continuar. Noutra orde de cousas colaboramos coa ciencia achegando un novo descubrimento: o home tortus, coetaneo do homo erectus, e que vimos na subida ao Coco, distínguese por levar a cabeza por diante do resto do corpo. Se o queredes estudar non tedes máis que ir camiñar polo roteiro de Zobra paga a pena".
  Fotos.
• 08-03-2009: Andaina do Barallete, por Nogueira de Ramuín. 29 persoas, procedentes de Pontevedra, Vigo, Portugal, Carballiño e outros lugares de Ourense... Os de sempre, os novos, os amigos de outros lugares... rillamillas estivo máis rillamillas ca nunca. E para rematar un bo xantar por dez euros e medio... ¿Quén da mais?
  Conta o cronista, moi ben contado: "O tratamento parece estar surtindo efecto na loita contra o abatimento, apatía, melancolía, procesos depresivos…A fórmula baséase no ben que senta camiñar e inclúe varias receitas, na de hoxe tomamos unha cápsula un tanto cumprida, difícil de tragar nun día gris, pero factible nun día primaveral como o que nos caeu en graza.
  Os doutores de turno tratáronnos cunha serie de estimulantes camiños por o concello de Nogueira de Ramuin e un complexo vitamínico constituído por fermosas vistas, petroglifos, petos de ánimas, igrexas, capelas, agraciados pobos, árbores centenarios e moita parola.
  Como en todo proceso adoita ter efectos secundarios, aínda que neste caso son á súa vez beneficiosos, a saber: compartir procedemento con vellos e novos pacientes-camiñantes e un cansazo físico que esperta o espírito. Seguindo o tratamento correctamente chegaremos tamén ao 23 aniversario, ou máis".
  Fotos de Juan.    Fotos de Chus.
• 22-02-2009: Conta o cronista: "Oito afoutos RILLAMILLAS camiñaron no domingo de entroido polo cuadrante sur do concello de Carballiño e aínda que poida parecer que pasaban do entroido, o certo é que case a metade estiveran de jarana a noite anterior e iban en comparsas pola tarde, pero como o de camiñar é nutritivo e do que se trataba era de pasear parolando nunha mañá asollada, alí estaban ao pé do guía, que este si, como bo profesional deitárase cedo para estar fresco e conducir a tropilla sen problemas reseñables, acaso algúns restos do klaus en forma de ramas, pedras en metade do camiño con non se sabe que fin e o Carrás que segue sendo un río de merda como dixo algún día unha compañeira (haber cando volve) despois de caer nun vadeo complicado. Ao final todos a pola cachucha que xa se acerca dona Coresma". Fotos L.
• 08-02-2009: Ruta pola Ribeira Sacra. Concellos de Chantada e Saviñao. Circular. 17 km de ledicia e fermosura. Arquitectura popular: bodegas na Ribeira, muíños. Aldeas fermosas. Igrexa de Diomondi (San Paio). Igrexa de Santo Estevo de Ribas de Miño. Presa de Belesar. Dificultade media (chégalle ben). 13 rillamillas, todos positivos.
  Juan comenta no foro: "A Ribeira Sacra é un deses lugares cargados de beleza e de enerxía positiva... un dos lugares nos que un sempre se sinte ben... un lugar no que é moi facil ser feliz...
  Hoxe o amigo Xano levounos por unha ruta fermosísima, polos concellos de Chantada e Saviñao, Miño abaixo, Miño arriba...
  Eu tiven a sensación de estar vendo as paisaxes mais fermosas de Galicia...
  Fomos de sorpresa en sorpresa. Viñas, socalcos, aldeas encantadas, e o Pai Miño ó fondo, deitado, transmitindo paz-serenidade-confianza...
  E de pronto apareceron sagradas e fermosas igrexas románicas, coma se estiveran saindo dun conto...
  Todo foi coma un soño fermoso...
  Pero foi tan real!!!" Fotos:   O grupo. A comida.    Concello de Saviñao.          Concello de Chantada. Fotos L.
• 25-02-2009: Cóntanos Ángeles que: "o domingo día 25 houbo 11 atrevidos que desafiaron ó temporal e puxeronse a camiñar cara o puzo do Lago. Esto é verídico...aunque non houbo fotografos que nos afirmen que foi así..bueno algunha foto de aficionado poida que apareza.
  A ruta salvo as aventuras de sortear piñeiros que atravesaban o camiño non tivo demasiada dificultade.
  Houbo unha nena de nove anos que hasta animou a súa avoa para vir, e tamén unha nova incorporación Geli...que cando rematou dixo quedar moi a gusto de camiñar con nos.
  Bueno o cronista oficial do rillamillas que si nos acompañou, pode igualmente facer a súa versión dos feitos, isto é solamente un comentario para que quede ahí..."Angeles.
  E o cronista dí así: "O día estaba máis para xogar ás cartas que para camiñar, non obstante alí estaban os suficientes para camiñar e para formar un pau de barálla incluído o 8, nova a estrear, como case os de todos os naipes ¿Que pau formarían? Tal vez o dos Bastos, porque hai que ser un pouco bruto para saír a camiñar coa que estaba caendo, ou o das Espadas por ser duros como o aceiro e non amedrentarse por unha tormentiña quizais o de Copas por ser uns campións que saen a camiñar e vencen o mal tempo.
  Acaso o de Ouros porque hai moito valor en saír a pasearse co que parecía ía caer. Pero non foi tan malo como dicían nin tan bo como nos gustaría e como sempre pasamolo moi bien, incluíndo algún punto de ruta cascabel nunha ruta señor Francisco, dando como resultado unha grata partida de cartas na que os triunfos pintaron RILLAMILLAS." Fotos.- Fotos (teléfono)en http://picasaweb.google.es/xanogon/PuzoLago#
• 11-01-2009.- O novo curso dos Rillamillas -ano 2009- inciouse o domingo dia 11 de xaneiro, cun roteiro a cabalo entre os Concellos de Piñor e o de San Cristovo de Cea. Ainda que ó final, o roteiro non pudo ser a cabalo, porque se presentaron máis rillamillas (16) que cabalos (0), e a ruta tivo que ser a pé, coma sempre, ainda que diferente, pois esta vez andivemos todo o tempo porriba da neve. A bronca levouna Darío, que fora o que quedara de traer os cabalos e apareceu sin eles. Se conoce que as arcas dos rillamillas andas "floxas" e non deron para mercar os equinos. Fotos. Fotos L.
• 28-12-2008: Andaina por Brues. Xantar. E entrega do premio Botiñas. Así nolo contan os que saben contar:
  Cronista: Publicidad
  -Rematou outro ano RILLAMILLAS
  -Pois si, ainda parece que foi onte cando estabamos correndo coma tolos polo camiño dos arrieiros
  -Bueno hai que decatarse tamen que chovia de contino, e ganas de camiñar habia, pero non de mollarse
  -Falando de mollarse, algunha bágoa si que nos humedeceu na seguinte andaina lembrandonos do amigo Pepe
  -Certo, pero pasamolo ben pola Martiña, fixo un dia de sol moi bo e canta xente nos xuntamos para ir ata Oseira
  -Si o, pero mais para comer en Cotelas
  -No Paraño tamen houbo un golpe de xente e un dia fermoso
  -Si, pero o de comer non foi o mesmo, menos mal que Maria trouxo unhas cuantas viandas
  -A baixada do final, por o cortalumes, moito me gustou
  -Gustar, gustar a min o que me gustou foi o porco celta en Beariz
  -Mira que eres larpeiro, pois eu recordo que ese dia choveu e o chan estaba esvaradío senon que llo pregunten a Luisa
  -Para consultas a do 9 de marzo
  -A, é verdade coincidiu coas eleccións e ó primeiro non tiñamos claro para onde ir, pero ahi estan a Pontarriza, Eixán, Fondo de Vila...moito que elixir
  -E tanto, mira que ata deu para facer a seguinte saida
  -Si con moito piche e pouca xente
  -Xente a que atopamos no Candán, todos aqueles de Vigo
  -Certamente, cando iamos por entre as tarabelas que unha delas parecia unha trécola do ruido que metia, daba medo
  -No, o que metia medo era o dia que nos veu cando fomos a Pena de Francia ¡canto choveu!
  -Moito, e cantos alecrins vimos cara o berce do Arenteiro
  -O Arenteiro tamen nos acompañou o dia catro de maio ¿recordas?
  -¡Home! era o dia da nai e tamen as flores saltaban a vista
  -Si, pero para vistas as de Coto Novelle
  -Desde logo, mereceu a pena subir todas aquelas costiñas e escoitar os chistes de sempre para ver o Ribeiro a vista de paxaro
  -E no Ribeiro seguimos na saida 123, ainda que ó nivel do Miño no encoro de Castrelo
  -Si, pero tamen subimos o mirador de Santa Marta para ollar cara Ribadavia e ver a desembocadura do Avia
  -Falando de rios, que fermoso é o Tea e que bonito é Mondaríz
  -Que raro que non fales de comida neste caso, mira que nos tratou ben Maria ¡sublime!
  -É que como na seguinte fomos en barco, non queria mesturar non me vaia marear
  -É verdade, Ons, que ben o pasamos, e ganou España a eurocopa
  -Despois veu o parón do verán
  -Xa o dito “nin no agosto andar nin no nadal pescar”
  -O sete de setembro volta ó camiño
  -Volta, volta O Carballiño 25 km na 1ª andaina da vila
  -O, e tamen fermosa a volta por a serra da Groba, cociñada o punto por Roberto e Pili
  -Ti e os fogóns, por certo tamen Fran e Oscar cociñaron unha xeitosa
  -A Cruz da Grade, e ademais incorporaron novos RILLAMILLAS
  -Si pero tantos como se xuntaron o dia 19 de outubro non ¿e?
  -Lembrome, 54 pares de pes no revuelto CAMINHANTES-RILLAMILLAS
  -Do que eu me lembro é dos chubasqueiros verdes de Berán
  -Camiño Xacobeo do Ribeiro, bonita camiñada rematada con magosto
  -Si pero o magosto “oficial” foi o de Vilarderei
  -Saimos algo queimados este ano, ainda que moito rimos
  -Bueno e na cuarta do Carballiño decidiuse o BOTIÑAS
  -Si,dirixida por o señor Francisco, faciache tempo que non viña
  -Igual que a neve ¡como a gozamos no Paraño!
  -Rematamos con un branco bautizo, e eso que xa ten aniños o neno
  -Xa ten algúns, xa, que boa idea a de darlle o premio BOTIÑAS a un dos pais da criatura
  -Pois si, e ven a descubrirnos o segredo do bo camiñar da gañadora do premio botiñas ¡un gran corazón!
  -Hui canto pasteleo, para o ano hai que presentar mais competencia
  -Si, e celebralo outra vez, si é posible, donde o Angel, moi ben nos tratou e moi ben o pasamos
  -Estou de acordo, é Nadal, feliz ano novo
  -Feliz ano novo.
  
  Luisa: Pero ???!!!!
  De donde sacas tantas ideas???
  A verdade que cada vez me gusta mais leer as crónicas...SON XENIALES!!!!!
  Todo un ano... de extenso nada de nada.
  Que bonita e orixinal forma de recordarnos todas as vivenzas de un ano,os altercados,as risas,as mollas,os contos,as paparotas...A amizade en xeneral.
  Todas, e cada unha perfectamente representada.
  Que sigamos por moitos anos co mismo humor e ganas de pásalo ben.
  QUE O 2009 NOS TRAIGA FELICIDADE E MOITAS, MOITAS GAÑAS DE CAMIÑAR.
  FELIZ ANINOVO RILLAMILLAS!!!!!
  
  Darío: Rematou o ano 2008 dos RILLMILLAS,cun roteiro extraordinario, onte, que transcurriu polo entorno de Bruès (Boboràs) e que tivo coma colofòn unha suculenta comida de confraternidade - a cargo de Angel e a sùa señora nunha estupenda casa vivenda vacacional- que serviu coma marco da entrega do Iº PREMIO "BOTIÑAS" , que nesta a sùa primeira ediciòn tivo coma gañadora à nosa compañeira e amiga Luisa Lorenzo , pero que nun xesto de altruista xenerosidade cedeu iste galardon ò noso amigo e compañeiro Bernardo, coma recoñecemento a sùa fidelidade ò colectivo dende o seu inicio. Tamen houbo un recoñecemento a o noso compañeiro e colega Luciano que mantivo unha dura pugna ata o final coa gañadora na desputa desta distinciòn.
  Pois ata aqui o 2008,
  Grazas a todos
  Felices Festas e Feliz Aninovo
  Saùde a tòdolos rillamillas
  Ata o ano 2009!
  Fotos L
• 14-12-2008: Roteiro Padre Sarmiento e épica nívea dos rillamillas. Conta o cronista que: "Custounos chegar pero volvemos axiña, e é que a pesar do agradable do paseo e da gran oratoria de Carlos contando lendas, recitando poemas... E aínda que el se acendía con recordos aos xestores políticos, nós arrefriabámonos con tantas paradas nunha mañá un pouco xélida, no entanto a ruta do Pai Sarmiento merece a visita.
  ¿Volta para casa? Non, saímos a camiñar e como a oportunidade pintábanos de cor branca no Paraño alí que nos baixamos para facer uns sete quilómetros por neve, sensacional, ata tivemos intres de sol e loita de bólas níveas, encantador percorrido gozando dunha sedutora paisaxe e divertíndonos co renxer do branco meteoro baixo as nosas botas. Ao final tivemos un opíparo banquete para celebrar o níveo bautizo RILLAMILLAS e así prolongar o goce de tan branca xornada.
  ¡Vivan os sete padriños!" Fotos L.
• 30-11-2008: Andaina polos arredores do Carballiño. Así nolo conta Luisa: "Cando ia cara a estación de autobuses, atopeime cun coñecido que me dixo: "Pero ti estas tola!!! Vas a camiñar???" Pegoume a risa e contesteille: "Pois teras razón!!!!".
  ISO MESMO ÍA PENSANDO EU, E PREGUNTÁNDOME SE APARECERÍA ALGUEN.
  Despois dunha longa noite de choiva, e das boas predicións meteorolóxicas que nos "adiviñou" o noso amigo o home do tempo...
  Pero segundo baixaba, para a miña sorpresa, estaba a chegar alguén mais, e logo outro mais, outro mais... Ata que nos xuntamos SEIS "TOLIÑOS"...ufff non estou soia!!!!
  Hai un dito que ten moita razón (a mal tempo boa cara). É totalmemte verdade.!
  Comenzamos a camiñada, fixemos o tramo novo que abriron a pé de río dende a Garda Civil ata o Muiño das Lousas, logo collemos un cacho do camiño dos arrieros. Por certo, !houbo un tramiño, en que un raiño de sol nos acompañou nos nosos andares!...Que como resultou?...XENIALLLLL coma sempre, e o tempo portouse excepcionalmente ben connosco.
  Foi unha maña chea de boas cousas, soio había que porlle boa cara.
  Votaredes en falta a crónica do noso cronista. (a falta de pan...) é o que hai.
  Pero quíxolle dar ventaxa ao seu rival e deixou caer unha porta enriba dun pe...Por tanto non poido sair a camiñar. Faille ben as curas para poder voltar pronto. Fotos.
• 16-11-2008: Andaina por Cenlle. ¡Canto rimos!. Camiñamos despacio. Paramos para facer fotos. E rimos moito. Moito. Logo houbo cocido e magosto. Para andar estabamos 18. Para comer... moitos máis. ¿Será que comer é mais facil que andar?...
       Conta o cronista: "Hai unha lenda sobre a camiñada-magosto de RILLAMILLAS que fala dunha dureza extrema con fortes subidas e extenuantes distancias, conta á súa vez que existe unha boa organización cunha formulación clara onde os horarios respéctanse ao segundo e en todos os cruces a dirección a seguir está ben definida, din que apenas queda tempo para mirar o que bordea ao carreiro que doutra banda é diferente cada vez, coméntase que é un geto, un circulo pechado no que sempre esta a mesma xente aburrida e con pouca graza pero con ganas para comer o que din gran cocido. Ata aquí parte do mito, a historia real é que a andada foi suave como un algodón de azucre, a distancia como a dun corredor de calquera dos Pazos vistos, a organización democrática a moreas, decidía cada cruzamento en asemblea e sen importar nada o tempo nin o meteorolóxico nin o do reloxo, houbo manga ancha para fotografiar e mirar entre a néboa, e algún camiño repetido, poucos iso si, unha amiga primeriza, seguramente volve, e sobre todo falamos e rimos en cantidade, sen as présas doutras veces sabendo que nos esperaba un magosto-cocido… suculento para algúns, e para outros…Ás veces as lendas sobreviven á historia real".
       E hai moitas cousas que non conta o cronista... e que tamén sucederon... ¿Ou soñeinas eu? ¿Ou é que non se poden contar?... ¡Demos, cánto rimos!
  Fotos.        Fotos L.
• 02-11-2008.- Conta o cronista: "O primeiro domingo de novembro xuntou unha morea de xente na esplanada do balneario de Beran coa intención de reclamar un titulo para un camiño.De todos os xeitos coido que o obxectivo real era pasalo ben, por que sinceramente, os camiños non necesitan reivindicacións, necesitan ser camiñados, especialmente nesta zona do Ribeiro onde entre fermosas paisaxes acumúlase unha rica e interesante historia gravada na pedra e na memoria de xentes como Pablo e Eduardo que nos levaron por Camiños Reais, e fóseno ou non, o certo é que alí están, polo tanto existen realmente e son dignos de conservar e necesariamente usar para gozar dunhas paraxes deliciosas e duns pobos notables como Berán, Lebosende ou o conxunto de Pazos de Arenteiro ao que nos achegamos logo de pasar polo abandonado Viñoá, por si só suficiente motivo para facer esta travesía. Tras repor forzas cunha grata comida nunha das casas restauradas no barrio da igrexa de Pazos de Arenteiro, continuouse camiño ata Móldes onde un magosto esperaba aos valentes que decidiron facer a subida e completar así o programa previsto.
  Se é un camiño Xacobeo, haberá que chegar a Santiago de Compostela ¿para cando a seguinte etapa? Nesta pasámolo moi bien". Fotos de Luisa.
• 19-10-2008.- Rillamillas e Caminhantes xuntos. Aquí temos un estupendo comentario de Zalo. Fotos.
• Domingo 05-10-2008: Andaina. A senda de Vilatuxe. Inicio no Alto da Cruz da Grada. Camiñando por pistas forestais dos concellos de Irixo e Lalín. Qué nos conta o cronista?. Esto: "Nunha mañá de climatoloxía estupenda botámonos a camiñar pola demarcación ente as provincias de Ourense e Pontevedra, nos límites dos concellos de Irixo e Lalín. Empezamos e acabamos en Cruz da Grade, durante unhas tres horas percorremos un monte aínda libre de aeroxeradores, unha illa entre tanto parque eólico que se vía desde a cima dos Agüeiros (creo que libre por pouco tempo) continuamos por Pena Queixeira e baixamos a Ermida da Asunción e continuando polo Campo dos Lobos cruzar o Val da Costa acercándonos a Bustelo, aldea da provincia de Pontevedra que deixamos á nosa esquerda para, subindo polo coto dá Moura, achegarnos con calma ao comezo e final desta preciosa pateada organizada polo amigo Fran, xa un veterano RILLAMILLAS, e axudado por Oscar (camiñando para veterano). Parece que o grupo esta crecendo e renovando, de feito dos 15 camiñantes 3 eran novas incorporacións incluíndo un RILLAMILLAS xa de terceira xeración, non hai que esquecer como se pasa nas saídas RILLAMILLAS ¿lembrades? Pois eso: MOI BIEN MOI BIEN". Fotos de Luisa.
• DOMINGO 21-09-2008: Andaina pola Serra da Grova. 20 persoas. Isto era o que estaba previsto: "Percorrido: 17,100 quilómetros. Desnivel máximo: 319 metros
  Puntos de interes:
  • Chan da Lagoa: Km. 0, altitude: 335 mts.
  • Monte Facho: Km. 3,160, altitude: 428 mts.
  • A Groba: Km. 8,725, 654 mts.
  • Chan da Lagoa: Km. 17,100, 335 mts.
  Aprovisionamento de auga: existe unha fonta na saída e outra na metade da ruta. Este carreiro circular discorre pola redondeada montaña que está por riba de Baiona. Nesta andaina, á parte do moi coñecido Sendeiro das Greas, que percorre os montes e vales do municipio de Vigo e da súa Mancomunidade, coincidiremos con algún tramo do P.R.G. 62 – Sendeiro dos Petroglifos, que vén de Baiona e, despois de percorrer estos montes volve ao mesmo lugar.
  A ruta permite visualizar a franxa costeira que alcanza Baiona e A Guarda, desde a Serra da Groba ata o Monte Tecla; as Illas Cíes, coa pouco coñecida vertente Oeste da illa Sur; a Bahía de Baiona, con Praia América e Monteferro; e, tamén, a ría de Vigo.
  Se o día está despexado observarase a Costa da Vela, dende Cabo Home atá as Rías de Aldán e Pontevedra.
  A ruta está considerada de baixa dificultade.
  É unha proposta feita por Roberto e parécenos interesante para a nosa saída 128"
  
  E isto foi o que resultou, según nos conta o cronista: "Preparación dun Serra dá Groba:
  Cóllase o derradeiro día da estación estival, aderécese cun tempo cálido e asollado, macérese un pouco afastado da zona habitual de cocción, engádanse vinte areas de sal, vértanse unhas pingas de fermosas paisaxes, unhas relas de bos camiños, un chisco de grandes vistas e condiméntese ao gusto con ganas dedisfrutar. Pasado un bo anaco, sírvase acompañado de ansia por camiñar.
  Este prato foi preparado con mestría e agarimo polos cociñeiros Roberto e Pilar, saíndolles tan exquisito e abundante que ata se compartiu cun par de veciñas.
  NOTA.- aínda que resulte pesado, é básico maceralo afastado da zona habitual de cocción para acadar novos e sorprendentes sabores.
  Bo proveito".
  
  Vos me diredes qué vos gusta máis. Fotos de Luisa.
  
• 7 de septembro 2008. 1ª Andaina Vila do Carballiño.
• 8 de agosto de 2008: Andaina nocturna. Conta o cronista: "O outro día, bo, na noitiña houbo a dicir dos astrónomos unha alienación de planetas, pois ben, si houbo alguén que ollase para o castro de san Cibrao ou mesmo para o san Trocado e mais si viu os corenta comensais da cea de Laias, chegaría a conclusión de que non eran planetas ¡eran satélites! Pois nunha noite moi clara viuse como daban voltas ata estabilizar a súa órbita o redor dunha luz mais forte que ben puidera ser un planeta, facendo un estudio detido dos sons que se oían pódeselle chamar a este planeta o planeta queimada, aínda que ben mirado puidera ser un sistema parecido o solar, con unhos 20 planetas orbitando o redor dunha estrela de luz amarelo-azulada; pero si o observador é paciente verá que unha vez extinguida a luz os posibles planetas volven a moverse de forma errática, incluso mais que antes, móvense no espacio por outra órbita e entre fermosas estrelas fugaces que os acompañan ata o mais fondo da Cida onde se esvaecen, mentres o lonxe escoitase o canto do paxaro Ulu-lu chamando a súa femia nunha noite máxica para esta extraordinaria “Bágoas de San Lourenzo” " Fotos.
• 20 de xullo de 2008: Conta o cronista: "Como era unha extraordinaria non se buscaron novos camiños, así e todo, e mais ser unhos camiños moi pisados por nos, parecéronnos descoñecidos ofrecéndonos unhas estampas ben distintas das que tiñamos mirado, e como os carreiros levábannos polo Ribeiro falamos de beber viño, e bebelo nas cuncas de pedra meténdolle a uña do polgar para que non escorregase, cousa seica pouco hixiénica a dicir de Sanidade e retiradas por mor da saúde, e entre leria e leria chegamos ó comedor, bebemos por vaso de vidro que é moito mais limpo, e tomamos o café nun pocillo de cartón cheo de propaganda ¡cousa hixiénica,chico! E como a cousa estaba de saúde, camiñar é boísimo que imos dicir nos, comer ben é macanudo e fixémolo. Pois fomos rematar a piscina do Cándido, e sentounos de perilla por que xa sabedes que a auga é saúde, sobre todo si esta quieta e morna, como foi o caso". Fotos de Luisa
• 29 de xuño de 2008: Bus. Barco. Illa de ONS. Sol. Bandeiras de España. Un día fermoso, que rematou con España gañando a Eurocopa. Cronista dixit: "Volvemos a illa de Ons para ver como evolucionou despois da nosa colonización alá por o 10 de xuño do 2007 e a verdade que vai parecido a como vai o vello continente, aumentando o cemento e as comodidades ¿? O dia foi perfecto a organización sobresaínte e a pesares de ser moitos os que camiñaron por a mañá e poucos os da tarde o sistema foi RILLAMILLAS nas dúas veces, uns corren mais que outros, pero chegamos todos o mesmo sitio e gozando cada un a súa maneira. Houbo baño e un regreso sosegado no mar e un pouco alborotado en terra, as novas xeracións de andaregos querían ver o balón-pe, o futuro pódenos traer algún tirano, todo rematou ben, chegamos para ver o final da primeira parte toda a segunda e o que lle colga, e ganaron os roxos.
  Apetecíame rematar co estribillo dunha canción dos vellos Tequila, que volven soar, aquel que di: que el tiempo no nos cambie, pero igual non nos viña mal algunha pincelada.
  Ata setembro". Fotos aquí. Fotos de Luisa.
• 22 de xuño de 2008: Roteiro A SENDA DE OURO, organizada pola cruz bermella do Carballiño.
• 15 de xuño de 2008: Andaina por Mondaríz. María invitou a churrasco. Xenerosidade. Graciñas. Fotos
• 8 de xuño de 2008: Andaina do día do deporte. CONVOCA: Concello do Carballiño. ORGANIZA: Luciano. DIRECTOR DE ORATORIA: Darío.
       Nais, pais, nenos, nenas, mozos e mozas... un pouco de todo. 45 persoas tomamos a saída na Estación de Autobuses ás dez da mañán. O concellal de deportes, Manolo Dacal, estaba alí para regalarnos camisetas, panos, gorras, unha botelliña de auga... Darío explicounos por qué estabamos alí... e Luciano púxose en cabeza para dirixir a marcha. Parque. Mesego. ¿Seara?. Pena Cobertoira. Pontarriza. Godás. Carballiño. Unha fermosa camiñata por sendeiros inéditos, vírxenes, alfondrados de sombras e follas de carballos, entre fentos e flores, entre silencios e conversas... Na Pontarriza (de "ponte terriza" =de táboas cubertas de terra, como nos explicou Bernardo) visitamos o museo etnolóxico. Pero antes de entrar no pobo xa poidemos ver ó aire libre unha leira sementada de botellas de plástico penduradas no aire, unha das máximas expresións da idiosincrasia imaxinaria da terra galega.
       En todo momento Darío foi cerrando a marcha, coidando de que ninguén se perdese, labor que fixo coa súa acostumada eficacia.
       Chegamos á Carballiño á unha e media, con británica puntualidade, para saborear uns pinchos ofrecidos polo Concello. Fotos aquí.
• 1 de xuño de 2008: Cóntanos o cronista: "Tiña o ano 2004 un mes de vida cando nos achegamos por primeira vez aos camiños da parroquia de San Paio, tal foi o agrado da experiencia que no outono dese ano repetimos visita. Catro anos máis tarde volvemos para comprobar que nos seguen gustando, ata co aspecto de selva que están adquirindo algúns dos tramos, especialmente no monte de Santa Marta. Como novidade esta vez subimos ao mirador que hai na cima do monte para gozar das vistas sobre a Foz e Ribadavia mentres tomabamos con calma un refrixerio. En resumo, nunha mañá atoldada pero calorosa, 9 amigos camiñamos amodo os 10km da ruta, algún traía encima 50km do día anterior, así que mellor con calma que tampouco esta RILLAMILLAS para perder partidarios. ¿Que como o pasamos? Virvos á próxima e verédelo.
  P.D. a próxima é a saída 125 e será en Mondaríz Balneario".
• 18-05-2008: Roteiro polo Coto de Novelle. Así nolo conta o cronista: "Só un dos que subimos ao coto fai cinco anos presentouse en Santa Maria de Castrelo, tres RILLAMILLAS que aquel afastado 30 – 03 - 2003 non estiveron e un servidor fixemos de recibidores a unha nova incorporación e a 6 visitantes, entre todos e a un ritmo tranquilo e divertido (o dos chistes, haber si empeza a cambialos ¡que xa é hora!) fomos tomando altura sen pausa ata alcanzar Coto Novelle onde, esta vez si, gozamos das vistas e dos tentempiés, logo dun intre distendido comezamos o descenso, si a subida ten miolo a baixada tamén ten faragulla, ata escaleiras no Rial, de volta en Castrelo comprobamos a diferenza de maduración das cereixas en só 600m. de diferenza de altitude, en Reigoso non valían pero en Padreiro si (houbo catadores) Camiñada bonita e entretida, a pesar de que ao principio algunha mociña bocexou nada máis pór o pé en terra, pasouno, pasámonolo moi bién". Fotos.
• 04 de maio de 2008: Luisa cóntao así: "Primeiro domingo de maio. Oito rillamillas dispostos a facer unha camiñada corta e rapidiña... polos arredores do Orcellón. Entre pisada e pisada, contos e mais contos...
        O Penedo: flores,flores e mais flores... Un cacho da ruta dos Arrieiros: mais contos, risas e flores.
       Lebozas: aparecen moi finas, tímidas, discretas, mansiñas unhas Gotiñas, que nos serven para refrescar, e mais para facernos mais ierresistibles as flores.
       Recordos, lembranzas...volta a mais tenra infancia.
       Bouteiro: pisadas mais meudiñas... flores, flores, día de flores, e volta por Miomas entre flores, risas, lembranzas....Ó fin 18Km recollendo flores para todas as MAMÁS". Fotos.
• 20 de abril de 2008: Conta o cronista: "Recibiunos a Pena de Francia con chuvascos intermitentes (os do tempo cada vez atinan mellor) e nada máis pór os pés no chan empezamos a subir cara ao punto geodésico, nunha mañá gris, que o foi menos grazas ao amarelo dos alecrins que enmarcaban o carreiro cara ao berce do Arenteiro, lugar que acadamos logo de cruzar os pobos de Roiriz, Pallota e Cabana, todos eles envolvidos no característico cheiro dos produtores de boa carne. Tras pór o goretex a proba polo Val das Eguas chegamos de volta á capela da Pena de Francia cando a choiva deixou de ser intermitente para chover a fío, pero xa estaba andado o camiño, e gozado pois a andada foi fermosa" Fotos.
• 6 de abril de 2008: Ruta pola serra do Candán, concello de Forcarei. Saida dende o Mosteiro de Aciveiro. Ruta circular. Primeiro subir e logo baixar. Día de sol. Xa facía tempo que non sentía correr o suor polas costas camiñando cos rillamillas. Arriba os eólicos daban voltas e voltas sen parar. Un deles tiña un "rodamiento" aveirado e facía un ruido inapropiado. Vacas leiteiras polo camiño. Prados e prados verdes. Xa cerca do alto vimos que viñan en dirección contraria un grande exército de sendeiristas. Preparámonos para a batalla. Estabamos dispostos a loitar. Pero ó final todo se resolveu nun amistoso diálogo. "¿Así que vos sodes os famosos rillamillas?". "Sí. E vos?". "Somos de Vigo". E todo quedou nun encontro amizoso. No exército dos rillamillas camiñamos no día de hoxe 18. E como diría o noso cronista, pasámolo ben, moi ben. Fotos por aquí.
• Camiño de Santiago dos rillamillas. Fotos de Luisa. Fotos do I tramo.
• 23 de marzo de 2008: Ruta de pascua: Así nos conta o cronista o que pasou: "¡Só tres camiñantes! fixémoslle a pascua á boa media de asistencias que levaba RILLAMILLAS nos últimos tempos. Poida que o frío da mañá, o ter que comprar ovos a última hora (hai moito padriño descoidado) as vacacións en Rapa Nui, as procesións...O asunto é que tres andaregos entre conto e conto completaron unha camiñada de moito asfalto entre os concellos de Boborás e Carballiño, pasárono ben e santas pascuas".
• 9 de marzo de 2008: ruta circular por cerca de Carballiño. Con asistencia de 13 ou 14 rillamillas. Así o conta o cronista: "Día frío, pero a porcentaxe de participación foi alta, 43´75 % de participación feminina e 56´25 % masculina. A pesar de non ter as ideas claras empezamos a camiñar con todas as nosas forzas, chegando ao primeiro punto dubidoso do camiño e tras empregar cabeza e corazón decantámonos pola opción de centro, seguindo este camiño levounos a outras paraxes conflitivas pero dado que en Galicia todos os recunchos e carreiros son bos optamos por Galicia decide o que nos achegou o punto de inicio onde tomamos unhas cervexas para celebrar que todos saímos gañadores nunha camiñada moi democrática". Fotos de Luisa aquí.
• 2 de marzo de 2008.- Ruta por Castrelo de Miño. Conta o cronsta: "Primeira extraordinaria do ano 2008, fomos para facer bulto(e fixemolo porque ainda eramos ben deles) nunha competición acuatica no Ribeiro, cousa curiosa esta de que o viño sempre este en sitios nos que abonda a auga.De paso,ou millor, a pasos fixemos unhos fermosos seis kilometros , visitamos unha bodega de cubas vellas, que non cheas, e ceibamos un pardau preso nunha rede que tapaba un alcouve, achegamonos a beira do encoro cando ós primeiros regatistas, asemade que iles acadamos o Club Náutico de Castrelo onde aplaudimos ós deportistas, e saido o sol nosoutros marchamos (os pinchos pasaban a tarde)eso si, denantes fomos degustar o viño de J.Ramón, recen trasegado, asi e todo estaba ben bo.
  Alguns ainda tiñamos gana de andar e despois de xantar fomos por a outra beira do Miño, entre Barbantes e Laias.
  P.D. esta non conta para BOTIÑAS". Fotos de Castrelo de Miño. Fotos de Luisa aquí.
• 24 de febreiro 2008. Roteiro por Beariz. O cronista cóntao así:
  "Porque non o valía Verín
  Optamos por facer unha
  Ruta en Beariz
  Conducidos por Bernardo
  Onde non estaba seco
  Camiñamos en mollado
  Empuxando contra o dente
  Limpamos moi ben os pratos
  Todos ficamos fartos
  Aproveite. Vémonos na siguiente".
  Fotos aquí.-
• 10-02-2008.- Andaina polo Paraño. Así o conta o cronista: "Como subiu todo! É incrible o costa arriba que se poñen algunhas cousas, mesmo algúns sitios como os camiños do Paraño, subiu todo tanto que ata a participación nas camiñadas RILLAMILLAS esta en máximos históricos. Onte corentantos, hoxe trintantos. Poida que a todo isto axudase o día, especialmente belo, pero é de supor que o bo facer e a acollida RILLAMILLAS tamén ten parte nesta ampliación de clientes. É tal a boa marcha (cada vez máis rápido) do produto, que están xurdindo ideas moi interesantes para optimizar as ofertas, tal é así que acabamos cunha forte baixada, posibilitada polos beneficios acumulados durante toda a mañá, aire limpo do Testeiro, bocadillos caseiros de Maria e preciosa ruta a dicir dos accionistas, que felicitaron ao promotor alimentando igualmente o seu espírito.
  ¡Hai que manter a cota de mercado!" Fotos aquí
• 27-01-2008: 43 rillamillas camiñaron polo Camiño de Santiago, de Cea a Oseira, lembrando ó amigo Pepe Castro. Familiares e amigos de Pepe sumáronse cos rillamillas habituais... convertendo esta andaina na máis "multitudinaria" de toda a historia dos rillamillas. Fixo un bo día. Despois da andaina seguiu unha comida en Cotelas, onde 52 persoas compartiron mesa, mantel e sentementos. Un día emotivo e fermoso.
  
       O noso cronista cóntao deste xeito: "¿Memoria? Hoxe, día primaveral a pesar de estar en pleno inverno, saímos a camiñar unha especie de lexión romana, e aínda que hai moito RILLAMILLAS, o habitual é que sexamos unha guerrilla de galos. A ruta que pretendía ser relaxada e suave foino algo menos do esperado. Como é costume en RILLAMILLAS, a velocidade de cruceiro, sensacional: 14 Km. en 3 horas. E iso que o guía tiña unha lene coxeira...A organización que frecuentemente é... non é, neste día foi insuperable. A comida, que parecía ía ha ser triste polo feito de recordar a un amigo que xa non está, volveuse alegre como el era, o que me fai pensar que o non velo non implica que non estivese alí con todos nós, é máis, creo que cada quince días está na estación de autobuses para ir coa guerrilla ata onde faga falta. E é que as aparencias ás veces engánannos".
  
       Pilar Abraldes viuno así: "RILLA MILLAS, RILLA Millas, Rilla Millas…Ás doce e cuarto do mediodía deste domingo, vintesete de xaneiro, coroaron os novecentos sesenta metros da Serra da Martiñá os corenta e tres Rillamillas que subiron, subiron, dende Cea, e tocaron un dos ceos de Galicia.
        E aló, ben alto, cada quen contemplou o amplo e despexado horizonte desta atalaia que é a Martiñá. E máis dun lembrou ó Rillamillas ausente, que, vixiante, empurrou e deu alento.
        Camiñaron a presa polas carballeiras do tramo do Camiño de Santiago, entre a agua, a lama e a bosta; pegadas, sons e cheiros da Galicia da infancia dos que imos cumprindo anos. Ascenderon lixeiros, coa vista sempre na Martiña. E baixaron cáseque correndo, por atallos algúns, con Oseira como meta, obxectivo e premio, todo nun. Oseira, emociona sempre. Polo norte, polo sur, polo leste e polo oeste, por onde chegaron os Rillamillas.
        Compartiron xantar en Cotelas, compartiron sensacións, compartiron recordos.
        RILLA MILLAS, RILLA Millas, Rilla Millas… no contorno enteiro escoitouse esta voz, que o eco levou ata O Carballiño e ata Pepe Castro.
       Para quen escribe, queda este día, na súa memoria íntima, como o da primeira ascensión á Martiñá. Tan preto, tan lonxe. Pagou a pena".
  
       "... a beleza e a amizade son eternas..." (Bernardo) .
  
  Está claro que esta andaina foi especial.
  Fotos.                          Fotos de Luisa.
  
• 13-01-2008: 18 rillamillas, arrieiros, paragüeiros. Ruta dos arrieiros. Chovía. Por iso nos convertimos en paragüeiros. Camiños novos. Demasiado novos. Ainda que as follas do outono os cubriron, facéndoos mais suaves e levadeiros. O noso cronista cóntao así: "Volvemos, e para empezar saímos da estacioooooooooooooooooon de autobusessssssssssss ¡corre! chegamos ao Penedooooooooooo pasamos Cornedooooooooooo ¡non pares! tocamos Corval ¡UF! Logo dunha visitilla ao lagar e ao Pazo salimooooooooooos cara a Sagra, Trigas, Covela, Varón ¡rápido! Fixemos frechas para os rezzzzzzzzzzzzagados ¡marcha! subimos cara a Sona alcanzamos outra vez o Peneeeeeeeeeeeedo camiñamos polo centro de Carballiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiño e desbandada. 12 Km. Para dezaoito andaregos nunha mañá chuviosa, pero apenas nos mollamos: non lle demos tempo ás pingas de choiva.
  E como o pasamos? Pois depresa". Foto.         Fotos de Luisa.
• 16-12-2007: 12 rillamillas rillamillearon tempo e tempo. Longa andaina dos apóstolos. O cronista cóntao así: "Desde un punto de vista obxectivo, creo que ao guía desta camiñada deulle un ataque de ansiedade por ver tan próximo o fin de ano e saber que era a última ruta da tempada. O medo a un futuro incerto empúxouno a levarnos por todos os camiños posibles, non vaia ocorrer que non volvamos camiñalos. E isto converteu o paseo final, ruta 113, nunha xornada maratoniana de 20km, nunha circular que tocou o concello de Irixo á altura de Cangues, e que por Valfrio e Dornelas achegounos á parroquia de santa Uxia de Lobas, onde grazas á amabilidade da señora Celia visitamos a igrexa do mosteiro, explicándonos ademais como se fixo a I festa do ovo fritido no destro de devandito cenobio.
       Aconteceu tamén o primeiro accidente nunha ruta RILLAMILLAS e todo debido ao escaso mantemento que se fai das instalacións municipais no rural, por sorte todo quedou nun susto e unha ferida desinfectada co alcol que levaba un dos asistentes, o do cheiro xa é mais difícil de quitar sen unha boa ducha e unha lavadora, e é que o río non estaba para baños, nalgún punto xeado en toda a superficie. E seguindo pola súa marxe esquerda, baixamos ata Arcos, onde vimos o mural sobre o pulpo; e como se achegaban as tres da tarde corremos con ansia para chegar polo menos á segunda quenda do comedor.
  Isto así foi ¿o 2008? Quen o sa?". Fotos.
• 02-12-2007: Conta o cronista: "Fomos 31, camiñamos dirección Saleta e volvemos pola Pontarriza. Día seco e soleado. Hai centos de retratos. Pasámolo...".
• 18-11-2007.- Ruta circular por Ribadavia. 17 rillamillas, máis ou menos. Así a conta o cronista: "Agora que están de moda os cursos de perfeccionamento e reciclaxe, non estaría de máis facer un en RILLAMILLAS. Hai quen esquece que as condicións do tempo non nos baixan da burra de camiñar. ¡mira que terlle medo a néboa do Ribeiro!. O dito: hai que facer cursos.
  O caso é que houbo acordo e fomos para Ribadavia. Chegados á Veronza non había nin pinga de brétema e sí un fermoso día soleado. Así que a camiñar. Ó principio ruta urbana, incluso con escaleiras, cousa fina para quentar os xeonllos. Despois de furar por un carreiro enmarcado por valados, saímos a un mundo de costas que subimos a fume de carozo pasando sen pausa por Franqueirán e coroando o Man de Moura sen parar ata entrar no concello de Melón por A Ibia e rousando cara Ribadavia por a vella N120, zona esta de moito piche e mais lixo. Baixamos por un camiño a Francelos onde ó fin paramos a carón da ermida de san Xes. Outra vez en marcha para cruzar a vía con medo ó paxaro (AVE) e por a beira do Miño subimos ata a desembocadura do Avia seguindo por a súa banda e decatándonos de que era un ruta refrescante xa entrando en san Francisco, 10 cm. de xeo no chan e carambos de metro, chegamos de volta á Veronza.
  Remate en Barbantes, onde Cándido e Pili nos serviron un lacón con grelos e moitas máis viandas. Se alguén se marchou con fame foi por que quixo. Incluso se fixo un magosto tradicional, con frouma (nin tixolas, nin bidóns) lume e castañas sen picar.
  P.D. pena de conducir, a augardente era un pracer censurable". Fotos aquí
  
• 04-11-2007: Magosto rillamillas 2007. O bó tempo e o cheiro das castañas animóu á parroquia e xuntouse na festa máis xente ca nunca. 31 persoas estaban na línea de saída dunha andaina que percorreu os vellos camiños de terra de Cenlle, por entre viñas, por entre hortas, por entre mimosas... Fermosa senda... Un pouco de niebla pola mañanciña... E un pouco de sol despois... Pero temperatura moi agradable en todo momento.... Estaban os habituais... algúns primeirizos... xente de caminhantes de Vigo... Ó remate da andaina o amigo Soto improvisou un ximnasio e púxonos a todos a facer estiramentos... Todos os corpos e unha boa parte das almas agradeceron a sesión de ximnasia...
       Logo, para a comida, empezou a chegar xente e xente. Rillamillas xubilados. Familiares e amigos de rillamillas... Ata chegar a máis de sesenta persoas. Nunca se xuntaran tantos... O noso Presidente, Darío, emocionouse e empezou a decirnos "unhas palabras"... Logo o xantar: cocido,castañas, postre, café... Un forte aplauso para o noso amigo Pepe Castro... E logo guitarra, música, e festa... Todo en boa harmonía... Un día para lembrar...
       Pilar, que sabe andar e mirar, viuno así: "E a Vilar de Rei fóron os Rillamillas o primeiro domingo deste mes de novembro. Adentráronse polas terras de Cenlle que van dar onde o Miño discorre por unha das máis fermosas paixases do seu tránsito cara o Océano. Camiñaron, os Rillamillas, entre viñas dun Ribeiro que, aínda deixado a monte, emborracha màis aínda os sentidos neste outono de luces, cores, e calores. E así, gañados polo hedonismo de andar, foron quen os Rillamillas de facer altos no camiño. Vilar de Rei, A Lama, Ervededo-avituallamento privilexiado sobre o Miño-A Pena... fotografías incesantes para as retinas.

       Algo máis de trinta Rillamillas camiñaron a paso decidido. Á cabeza, os máis novos, que xa collen o relevo. As fadas, que non meigas, Lucila e Elena. Os correosos Pablo e Pablo Marino. E os serios, Lucas e Raúl, cada un ó seu. Houbo incorporacións amigas e queridas. Benvidas sexan e por moito tempo. Animou o anuncio do Magosto. Sentou, á mesa dos veciños de Vilar de Rei, á parentela menos correosa. Cocido, viño do Ribeiro, postres da casa, licores, castañas e, cómo non, as voces da terra, que tamén as dá o Ribeiro.

       Contan as crónicas que o noso cronista esperaba o desafío a propòsito da andaina dos Rillamillas polos seus dominios...

       A propósito. Os recén chegados somos, se cadra, algo pesados. Pero está ben eso de andar e mirar" .      Fotos aquí.

   

   

   

• 21-10-2007: Ruta dos callos. Cada ves está mais claro que "os rillamillas" é un grupo primeiramente gastronómico... e que ademáis, de cando en cando, se adican a camiñar... Hoxe, sen ir mais lonxe, o arrecendo dos callos que chegaba dende Corzos... atraeu ós feligreses e na parroquia rillamillas xuntaronse ata 22 persoas. Camiñaron. Perdéronse. Agatuñaron por unha cloaca para atravesar por debaixo da autopista... e finalmente chegaron, ¡todos vivos!, a Corzos. Alí agardaban os callos... Sete dos 22 foron xantar á casa, pero os outros 15 comeron e beberon en boa sintonía... Tal como estaba previsto... a paparota multiplicou o número de rillamillas...
  O cronista cóntao así: "Camiño de regreso, é a definición mais apropiada para a camiñada do 21 de outubro de 2007. Ao principio eramos un grupo de xubilados, vendo as obras do AVE e a autovia, fomos rexuvenecendo á vez que nos metiamos por unhas hortas buscando un camiño que resultou ser o mesmo que deixaramos uns metros antes, logo dun refrixerio na bonita casa da promotora da ruta (Angeles) sentímonos como adolescentes, e xa pasado Fontaiñas pasamos a ser nenos, rebeldes e aventureiros, saltando valos e coándonos por tubaxes cara a un destino incerto, logo de rirnos un intre e arrastrar as nádegas polos terrapléns, chegamos a Corzos onde a maioría quedou a gozar dos callos preparados por Paz e Manolo, máis dun co bandullo cheo durmiuse como un bendito bebe. Unha auténtica regresión ata a máis tenra infancia. Mimiños". Fotos aquí.
• 07-10-2007: Ruta por Beariz. Pili, a nosa mellor periodista, cóntanolo así: "…E mentres os valerosos Rillamillas do Camiño entraban, o domingo, na vella Iruña... os Rillamillas da Xirazga ascendían os cumios da Terra de Montes de Beariz. Tiñan ante sí as Terras de Montes do outro lado, Soutelo e a Lama. Deixaran detrás e ben abaixo Correa, Alén... con Doade e Beariz ó fondo, entre as brumas do outono, e o Faro de Avión e Pena Corneira, vixiantes dos camiñantes. Emprendían, sen sobresaltos, a baixada cara Santo Domingo, coa sensación de liberdade que propician os horizontes sen fin da montaña, A Serra, por onde centos de cabalos andan libres.
       Deixaron constancia do seu paso pola ermida e a mámoa de Santo Domingo, traspasaron as cancelas coas que as poucas xentes que quedan en Ricobanca se protexen dos animais. Lembrou Rodiño, camiñante xubilado de Fenosa, as veces nas que, na oficina do Carballiño, recibían o temido aviso de que alá, na Serra de Beariz, quedaran sen luz. A duras penas chegaban. Eran outros tempos, nos que os veciños se valían do muíño, agora restaurado, onde a ponte medieval. Os Rillamillas, toparon alí descanso o domingo. E de presa, de presa, chegaron ata a Portela da Cruz, nos límites de Pontevedra con Ourense Toparon os máis persistentes o camiño de volta a Correa. Seguiron outros ata Doade. “Non hai atallo sen traballo”, lembrou alguén.
       Moi boas sensacións està deixando a temporada ós Rillamillas recén incorporados. Xa somos máis. E seremos máis. O domingo, vinteún do mes que andamos, toca ruta por Garabás. A unha novata, Ánxeles, correspóndelle a honra de organizala, con Corzos como punto de partida e regreso. Hai callos de premio. Xa arrecenden...
       Por certo, os máis pequenos din que os temos olvidados. A ver se facemos algo."
  
• 04-10-2007: 7 rillamillas van nunha furgoneta Mercedes rumbo a Saint JEAN DE PIED DE PORT (FRANCIA) para darlle principio ó Camiño de Santiago. Dez días mais tarde chegan a Santo Domingo da Calzada, onde rematan por esta vez, e volven para a casa, coa idea de volver ó Camiño no mes de marzo, para seguir movendo os pes e o corazón de cara Santiago.
• 29-09-2007: Hoxe a familia rillamillas está triste, moi triste. Morreu Pepe Castro. Un bo amigo, moi ben querido na familia rillamillas. Como homenaxe e como pequena mostra de cariño para él e para toda a súa familia, poño aquí algúns dos comentarios que foron escritos no noso foro:
  "Rillamillas, hoy inicio nuestro mejor escalador de subidas, y buen amigo, CASTRO, su subida mas larga, en su caminata definitiva, tened confianza en que una vez más va a salirse con la suya para conseguir llegar a la meta, como otras muchas veces lo hizo, nuestro mejor recuerdo para EL, y nuestro acompañamiento una vez mas, CASTRO, los rillamillas estamos a TU lado, en esta nueva andaina, esperamos que alla donde llegues dejes bien alto a los Rillamillas. CASTRO, estamos todos contigo y con Tu familia...".
  
  "Sempre coa teima de non parar "veña camiñade que nos arrefriamos, non vos paredes". E segues, agora dáseche por comezar antes que ninguén a única ruta que temos programada no noso calendario, aínda que sen data definida.
  Chao, compañeiro Pepe, ata a próxima."
  
  "Un domingo que non tocaba roteiro foisenos o amigo Pepe Castro. Saiu só e colleu o camiño das estrelas sin esperar por ninguén. O próximo verán, alá polo San Lourenzo ,subiremos outra vez ó San Trocado para esculcar o ceo por se apareces detrás dalgunha. Sempre camiñarás connosco polas corredoiras e faremos un brindis polo amigo despois dos ágapes dos rillamillas. Algún día camiñaremos xuntos outra vez polos roteiros da eternidade".
  
• 23-09-2007: Ruta por Piñor. Así a conta o noso cronista: "¡Que ben nolo pasamos andando! E que bo tempo fai este mes de setembro. Para exemplo este domingo: sobre as 10 da mañá un tempo buenísimo para camiñar cunha ducia de amigos, ás 11:30 aproximadamente, fixo un tempo estupendo para perderse (axudados polo mantemento da ruta e polos matices RILLAMILLAS) pasadas as 13:30 o tempo era ideal para irse a comer logo duns fermosos 14 Km. A tarde trouxo un tempo variable; bo para a sesta, bo para o cafeciño, bo para...
  PD.Ruta moi recomendable, aínda que, necesita un mellor mantemento". Fotos
• 09-09-2007: Andaina por terras de Silleda, que o cronista conta así: "Cada comezo de curso é unha ledicia, atopámonos outra vez cos nosos amigos con outros novos e con algún repetidor, pero tamén unha magua, xa que o verán pasou, somos máis maiores, e o desempeño ha realizar máis esixente, o primeiro día foi duro, bastante duro, a calor do verán aínda axexa e os corpos piden rebumbio e non laboura. Neste primeiro día déullenos ha saber o horario do curso coas materias máis importantes: Coñecemento do medio (espectacular neste caso) e Gastronomía, posiblemente o prato forte do día. De todas as maneiras e a pesar da cantidade de CARNE posta no espeto cumprimos como bos alumnos, empezando o curso cunha ruta moi lucida.
  Pero ollo non nos durmamos nos loureiros" Fotos.
• 10-agosto-2007: Andaina nocturna extraordinaria, que o noso cronista conta así: "Xa somos maiores, saímos de noite e deitámonos tarde. RILLAMILLAS medra a pasos axigantados e para mostra a II extraordinaria feita o día 10 de agosto de 2007, unha nocturna cun poder de convocatoria abafador, 28 comensais na cea ao aire libre organizada no mesón Lembranza de San Amaro, e 24 asistentes á camiñada nocturna, certo que fallou xente notable de RILLAMILLAS motivos? Ha saber, pero estaban outros non menos importantes como Luisa e familia, achegando todo o necesario para facer unha gran queimada, incluíndo un portátil co conxuro e fotos de distintas andainas para facerlle a boca auga a mais dun.
  A ruta elixida consistía en saír do aparcadoiro do castro de Sanciprian de Las (a Cida) cruzar o castro de oeste a este pola calzada central, baixar cara a Ourantes e subir polo camiño do santo ata a capela do monte San Trocado, observar as Perseidas, queimada e volta ao comezo pola pista asfaltada. Dado a hora de inicio 01:00 acordamos repartir o grupo (estilo familia real) para que sempre quede alguén en caso de emboscada; 13 andaregos seguimos o plan previsto mentres outros 11 subiron doutra banda.
  San Lorenzo non nos obsequiou con gran cantidade de estrelas fugaces pero si cunha noite cálida e doce (especialmente a queimada). A festa do Lago foi o broche a unha xornada inusitada.
  P.D. tomamos nota do do chocolate con churros (grazas Zalo por achegar ideas) .Coa venia".
  E LUISA respostoulle así ó cronista: "Anda o conto estes días de que no Castro de San Cibrao se avistaron unhas sospeitosas luceciñas a altas horas da noite. Que se mobían dunha forma moi rara,andaban dun lado para outro, en círculos, da diante para tras...Parecía que non sabían para donde tiñan que ir!..parecían confusas!!. Pero de repentente!Seica se avistou umha luz máis grande, máis luminosa ca todas as demais,fixo que todas se puxeran a fila e a camiñar. Contan que sabía do camiño...contan que é o seu lugar. Esta luz guiou a todas as demais por entre casiñas redondas,entre sendeiros de pedras nos que poideron percibir as falas,as risas,os bicos,os cheiros...dos nosos ancestros. Camiñaron entre o poblado sen presa,con gañas,sen medo, con forza...percibindo,sentindo... Estas luceciñas din que foron camiñando ata o monte que se chama Santrocadro. Ali cóntase que asentaron e que se viron ata o amencer, logo desapareceron,e non quedou nin rastro!! Solo o que se conta,o que vai de boca en boca. Hai quen di que era a Santa Compaña!!! Hai quen dí que non ía á busca de ningunha ánima escarriada. Din,que só ían ver as bágoas de San Lorenzo.
  O agradecemento a Xano,o noso guía,que foi quen fixo posible este noso camiño, e tamén a Zalo e mais María que non dubidaron en acompañarnos a pesar das distancias.
  XA FALTA MENOS PARA O NOVO CURSO...APLICARSE" .
  Finalmente ZALO apuntalou o tema con este breve e sabroso comentario: "Coa ilusión que algúns lle poñedes á cousa esta non haberá camiño que se vos resista. Nin de día nin de noite. Apertas a todos". Fotos
• 25-xullo-2007: Andamillas por Oseira. Así o conta Pili, a nosa periodista:
       "Mércores, vintecinco de xullo. Día fermoso. Segunda andamillas familiar. O noso destino, Oseira. Madrugamos. Ás nove e media, na estación de autobuses. Alí estamos Ánxeles, Xabier, Lucía, Lorena, José Luis, Belén, José Antonio, Mariam, Luisa, Rita, Rubén, Pablo, Rául e Pili. Catorce. Estupendo. Collemos os coches e tiramos para Cea Ó carón das piscinas, está o punto de partida da nosa tirada, pola Vía da Prata, Camiño de Santiago.
       Pouco antes das dez e media, emprendemos a ruta. O ceo está sorprendentemente azul. Pisamos a lama formada tralas chuvias recentes. As carballeiras do camiño dannos a sombra agradecida. A Martiñá, a serra, vainos guiando. A auga fresca dos manantiais destas terras altas sacia a sede dos rillamillas.
        Pastan as vacas da montaña nos prados. Xunto a elas, as ovellas. Falámolles ós nenos da importancia do noso medio. Cánto mal fan os incendios. E os muíños, os aeroxeneradores desa enerxía eólica que nos invade. Xa non se libra a Madanela.
        O camiño propicia relaciòns. Qué lle pregunten a Xabier…
       Á altura de Pieles, temos as nosas dúbidas. Fáltannos Juan e Marcelo, que, por dúas veces, inspeccionaron a ruta. Luisa e Rubén experiencia e memoria, deciden ben. Mantémonos à marxe da estrada e volvemos atrás no tempo. Cruzamos Ventela, unha aldea totalmente abandonada. Marcharon as sùas xentes. Deixaron as casas os enseres. “A terra quere pobo”, di Xosé Luis Barreiro Rivas.
       Oseira anúnciase. Bordeamos o antigo muro do mosteiro que se nos aparece; de súpeto. Emociana sempre.
       É a unha da tarde. Qué ben se portaron, unha vez máis, os pequenos rillamillas. Agora, os camiñantes teñen sede e fame. Arrecenden os pementos da señora Conchita, da Casa Escudo. Xantamos na área recreativa, o pé do Arenteiro. É un ambiente agradable. Compartimos mesa e mantel -Ánxeles, estás en todo- e as claudias, do Regueiro, en Mariñamansa, na capital, e de San Clodio, no Ribeiro. Saben todas.
        Temos presa. Quedamos en que repetiremos cos Rillamillas que faltan. Espérannos o mosteiro, o museo Liste e a fervenza que tanto lle gusta a Luisa.
        Juan, non te libras. Estiveches con nos ó comezo, durante e ó remate do camiño". Fotos de Luisa
  
• Saída especial os días 13-14-15 de xullo de 2007. Rutas pola costa. Base de operacións en Beluso (Bueu). O cronista cóntao así: "A extraordinaria": "Excepcional, non polo feito de pasalo moi ben, que iso en RILLAMILLAS é o habitual, se non por ser unha saída extraordinaria, fóra de calendario e con moitas novidades, por iso é polo que máis que unha crónica isto sexa unha historia do acontecido. En primeiro lugar a hospitalidade e preparación para o fin de semana por parte de Manolo e Paz raiando a perfección, a camaradería e bo ambiente na xornada do sábado que foi unha especie de exercicios de convivencia, con ruta pola costa (aquí podemos indicar o único fallo de todo o fin de semana, darnos a volta sen parar a tomar unhas cañas -pregunten a Zalo-) Na sobremesa chegou o noso gran Presidente integrándose no grupo. Pola tarde praia e montaxe de tendas, aquí incorporouse Pepe e fóronse tres amigos de Vigo que tiñan compromisos para o domingo. A noite trouxo charla, queimada (cun conxuro memorable) cambios de parella e coa noite avanzada choiva moita choiva, pero as tendas responderon ben, de feito Darío non se mollou nada! aínda que estivo a punto. O domingo amenceu sombrío, pero tras un opíparo almorzo fómonos a facer outra ruta, neste caso de interior por fermosos camiños e o tempo mellorou de tal xeito que rematamos comendo unha fenomenal paella a beiras do mar, finalizando o día na praia da Tulla. A grandes liñas esta foi a historia da primeira extraordinaria RILLAMILLAS que se podería catalogar como fin de semana de PAN e CIRCO é dicir ben comidos e ben divertidos". Fotos.
• 23 de xuño de 2007: Rotundo éxito do I andamillas infantil, xuvenil e familiar. Unha idea: xuntarnos para convivir. Unha data: 23 de xuño ás 9:30. Un lugar: o de sempre, estación de autobuses do Carballiño. Unha ruta: a mellor que temos na comarca, a que vai de Carballiño a Pazos de Arenteiro. Unha organización xenial: ningunha organización visible. Un detalle esencial: non chove, fai un día fermoso. ¿Aparecerán os camiñantes na hora e lugar marcado? ¿Seremos tres, seremos cinco....?... E chega o momento. Yeni foi a primeira en aparecer. Logo foron vindo outros. No Muiño das Lousas sumáronse dous mais. E en Godás outros dous. ¡Éramos mais de vinte camiñantes!. Alucinante. Rosa, Lucía, Rosi, Juanpe, Jeny, Pili, Raul, Pablo, Rita, Rubén, Virginia, Pedro, Gemma, Marce, Sara, Iria, Bea, Rita, Elisa, Juan, Carmen, María... Non sei se se me esquece algún... Rita e Rubén foron dous pilares fundamentales para a organización da andaina. Rita púxose na cabeza e dirixiu con temple e maestría. Rubén iba na cola coidando de que naide se quedase descolgado. Polo medio andaba Marcelo que tamén axudaba en todo o que facía falla. Todos os participantes colaboraron e todo foi perfecto. Ou case todo. Pois, por poñer algún pero, podemos deixar constancia de que no tramo entre o Muiño das Lousas e a Ponte de Godás estaba o camiño sen limpar, cheo de ortigas, silvas e outras herbas de mal vivir que nos puxeron as pernas todas acribilladas... Pero os nenos e nenas aguantaron o tipo coma campeóns. En Moldes paramos para comer un tente en pé. En Cabanelas bebemos e refrescámonos nas varias fontes que alí hai. E en Pazos xantamos os nosos bocatas, bebemos, e incluso tomamos xelados... Logo viñeronnos a buscar en coches... E todo resultou perfecto. Un día redondo. Ver fotos.
• 17 de xuño de 2007: remate da tempada con andaina e comida na casa de turismo rural de Figueiredo (San Amaro). 18 rillamillas. Ben. Así o conta o cronista: "Exame de final de curso. 12 alumnos avantaxados presentáronse á última proba para examinarse de Física: ¡aprobado! todos en bastante boa forma, Meteorología: un aprobado raspado,tiñamos o dia pouco despexado, Gastronomía: Cum laudem, aos churrascos e cocidos do ano súmanse os patés (e tamén alumnos de novo ingreso). Logo de facer a media ímonos de vacacións cun aprobado alto.
  Despedímonos ata o 9 de Setembro do 2007 con intención de regresar aos camiños, para descubrir e aprender novas cousas, que moitas quedan, pois se di de Galicia que cada árbore ten unha lenda, cada pedra garda un tesouro e cada casa é un mundo. E de Galicia, Carballiño é". Fotos de Luisa.
• 10 de xuño de 2007: Roteiro pola illa de Ons. Así o conta o cronista: "Abriuse a época dos grandes descubrimentos, iniciándose co coñecemento da illa de Ons a cargo de RILLAMILLAS Orcellonenses e Ribeiroenses. O equipo dirixido con decisión e aptitude polo gran capitán tomou terra en Punta dás Dornas o 10 de Xuño do ano 2007. O descubrimento abriu novas rutas e foi de suma importancia na orde socio ambiental dado a facilidade para comunicarse e tratar cos nativos, incluíndo encontros con animais salvaxes, algún destes ata lles acompañou mentres facían o recoñecemento, que se prolongou durante bastante tempo para tomar notas fotográficas dos distintos miradoiros, pozos, fontes, praias... E sorprendidos pola natureza atopada allende os mares o grupo emprendeu o regreso cunha mar embravecida, con ondas que nalgún momento pasaron sobre as súas cabezas, pero o azar quixo que todo chegase a bo porto, sendo este o de Bueu e coincidindo coa festividade do Corpus o que axudou a propagar a noticia do descubrimento, mentres a unidade, venturosa, pensaba en acometer novas empresas". Fotos de Luisa aquí.
• 3 de xuño 2007: Os rillamillas participamos na andaina de Esgos e na andaina de Muiños ou do Xurés. En ámbalas dúas con éxito. Por certo, que as crónicas contan que a primeira muller en rematar a andaina do Xurés este ano foi unha rillamillas (Luisa). Fotos da andaina de Esgos.
• 27 maio 2007: ¿Houbo andaina?
• 26 de maio 2007: Andaina de Allariz: 50 km. Alí estivemos, entre outros, os rillamillas (Bernardo, Ignacio, Luisa, Gonzalo e Juan). Botamos de menos a outros, como por exemplo ó sr. Francisco. Foron varios os camiñantes que nos preguntaron por él. Todos rematamos os 50 km da proba, sen problemas. Este ano non fixo calor, a diferencia do que ocurrira no ano pasado. Por eso todo foi mais doado. Bernardo recibiu como agasallo unha camiseta da Andaina na que ía gravado o seu nome. Esto soio llo deron ós grande heroes que facían por décima vez a proba, é dicir a aqueles que estaban xa na 1ª andaina de Allariz, fai dez anos, e que non faltaron a ningunha das que despois se foron celebrando. Constancia. Perseverancia ... Gonzalo fixo a súa 5ª andaina.
  Connosco camiñou tamén Roberto, igual que o fixera na rota dos Carboeiros. Tamén nos topamos con xente do grupo dos caminhantes de Vigo, como Iovana. O cal foi unha grata sorpresa. E falamos con outra moita xente. Se os tivera que nomear aquí un por un ... non me chegaría esta folla... Aquí están algunhas fotos.
• 19 de maio de 2007: I CAMIÑADA DE MONTAÑA. Rota dos Carboeiros. 50 kilómetros. Saida ás 9:15 da maña na área recreativa do Torrón, en Castrelo do Val. PRIMEIRA ETAPA: 22 km, con remate en Campobecerros. SEGUNDA ETAPA: 21 km con remate en Castrelo do Val. TERCEIRA ETAPA: 7 km, circular, con remate en Castrelo do Val. Entre os soios 17 que heroicamente rematamos a proba contábanse tres rillamillas. Fotos e crónica aquí.
• 13-05-2007: Contra o cronista que ... "Concello de San Cibrao das viñas, parroquia de San Miguel de Soutopenedo, 13 de Maio. 3 Persoas distintas camiñamos simultáneamente como un ser único: o trillamillas; e fixémolo partindo da Boutureira, empezando pola ruta C, completando a B (Boutureira outra vez) tomando para rematar a ruta A, e como bos RILLAMILLAS ao revés da sinalización, o que nos complicou algo o seguir esta última ruta. Os camiños leváronnos polos pobos de Outeiro Calvo, Laxe e Rego onde vimos os seus pazos; achegáronnos á capela de san Roque e ao río Barbadás para ver os seus muíños. Todo iso adobado cun bo tempo que nos deu auga, sol, vento nas costas e na cara. Como un auténtico tripartito (o momento manda) rematamos os 13 Km. e puxémonos de acordo en que o pasamos pipa despexando corpo e ánima". Veleiquí a raza e a coraxe incomparable dos rillamillas... heroes. Por iso iste grupo é inmortal... E sobrevive en calesquera circunstancias... adaptándose ó que faga falla... Fotos de Luisa
• 29-04-2007: 14 rillamillas buscaron (e toparon) ouro nas Médulas. Así o conta o cronista: "¿Medo ás Médulas? ¡ca! Como as pebidas de ouro, escasos pero brillantes ¡que bén o pasámos!". Fotos de Luisa. Fotos de Diz.
• 15-04-07: Ruta por Paraños. Debeu ser apaixoante. Así a conta o noso cronista: "Carballiño 15 de abril 2007. Un grupo de once avezados exploradores tomamos camiño cara ao leste da provincia de Pontevedra, seguindo ao gran Bernardo entramos en terra de montes onde, logo de parlamentar coas xentes de Paraños, empezamos unha ruta que, pola beira do río Xabriña e con marcha filarmónica levounos ata un prado de difícil saída, baste dicir que alí estaban os restos do esqueleto dunha vaca incapaz de saír, pero conducidos polos guías locais (desbrozadores ocasionais) Karina, Cris, a amiga Tea... E con Sendín á cabeza saímos por un paso aberto nas silveiras. Cruzados unhos casales con cobras e petos de ánimas, chegamos á Lamosa onde vimos varias eiras para o traballo da cera, aquí xunto ao santuario da Virxe dos libramentos, o grupo separouse para, mentres uns facían xestións oficiais outros visitaban un lagar da cera (lagar curioso e lugar precioso). Reagrupados en Paraños, comemos xunto ao río Xabriña, sentíndonos como auténticos Marco Polos pola ruta da “cera”". Fotos
• 01-04-2007: Ruta por Partovia. Camiño dos arrieiros. O cronista relátaa así: "Fixemos unha ruta tipo cadeneta (varias circulares unidas) enlazando fermosos camiños por o val do Carras, usando incluso o campo a través e vendo parte da futura ruta dos arrieiros, é triste que tapen con zaorra as relleiras feitas por os carros dos arrieiros nun camiño que leva o seu nome, por o demais 13 andaregos (falten ou veñan levamos un tempo que sempre somos 13) pasámolo ben guiados por os amigos Tato e Dario neste 1 de Abril, Domingo de Ramos".
• 18-03-2007: Unha fermosa ruta polo concello de Cotobade. Sol radiante. 10 rillamillas. Tres guias magníficos. Camiño. Muiño. Mulas amigas. Vacas pacendo pacíficamente. Lameiros verdes verdes. Unha subida "pindia". Fermosas vistas dende o alto. Baixada relaxante. Apoteósica explicación de Chato acerca da formación dos petroglifos. Dudas acerca de se faciamos outro cacho da andaina. Decisión afirmativa. Baixada sobre auga de cara o río Lerez. Auga limpa no río: sorpresa. Limpia cristalina. Subida longa polo camiño de volta. Chegamos ós coches pasadas as duas: cansos, pero contentos. E logo unha comida. Tarta de cumpleanos para Marga. Grata sorpresa. Risas. Un día para non esquecer. Fotos aquí
• 04-03-2007: Estupenda ruta polo concello de Vilamarín. Disfrutamos do río Barbantiño. Fotos aquí.
• 18-02-2007: Por fin fíxose a ruta, mantendo así a sagrada tradicción dos rillamillas de sair cada 15 días, pase o que pase. Este é o sabroso comentario que o noso cronista fai dese roteiro: Malia o entroido e o bulir para evitar a loita vulpécula, 5 amiguiños acudimos a cita para camiñar o PR-G4 Camiño Real de San Pedro de Rocas. 42’ de desprazamento por cortesía de Chato e postos no punto de partida, para, por un camiño que ningún coñeciamos pero moi ben sinalizado (felicitar o concello de Esgos- ou a quen corresponda- por o seu mantemento) e de unha grande bonitura, achegarnos o mosteiro de San Pedro de Rocas, case metade do percorrido, onde fixemos un alto para que a compañeira Marga nos iluminase co seu capital-cultural a igrexa do cenobio. Despois desta precisa parada seguimos subindo cara Quintas do Monte, onde xa notamos o aire entroideiro que nos recordou que no grupo habia trouleiros o que nos fixo baixar mais a presa cara Esgos para que chegaran a tempo ás súas comparsas e poder facer o desfile da tarde, rematando unha xornada de gran valor.
  O RILLAMILLAS existe ¡xente de pouca fe!" Fotos aquí
• 04-02-2007: A ruta coméntaa así no foro "Cerraportelos": "Ali estábamos 10 rillamillas na parrillada de saida,para un roteioro corto. Rodas novas,frenos revisados,motores a relentí... Todo a punto! Cando se ia a dar a saida. PLAFF!!!! Un rillamillas tubo un pequeno roce con outros. Que si se facía trampa,que si había que respetar as datas, que si tiñamos que ver ben os semáforos, que si había que ter conta nos cruces... Esto fixo que se nos retrasara un pouco a saida. Chegados a un acordo dispuxémonos a facer o roteiro, por certo, un roteiro moi desexado por un dos rillamillas mais veteranos, o roteiro a Corneda. Fomos por a Gouxiña,pasamos por Souteliño todo moi normal e tranquilo ata que chegamos a Campeliños donde un dos compañeiros resultou ser moi coñocido na zona. ¿A que se debería?. Pillin,pillin... Iste rotiro decidímolo bautizar co nome de "O roteiro da ex de Mon..." Ó final resultou mais longo do previsto. Pero coma sempre pasá molo moi ben, moi ben, moi bennnnnnnnnnnn..
  BIKIÑOS E A SEGUIR PREPARANDO OS MOTORES"    Fotos de Luisa.    Fotos de José Antonio.-
• 21-01-2007: O noso cronista comentou así a ruta: Tal cual se dixo así se fixo. Coches na parrillada dos Hermida, e andando cara Soutelo pero pasada a Mesa dos Bispos torceuse cara o Marcofan e por pistas llanas e con moita parsimonia (non parecíamos o RILLAMILLAS) seguimos con sosego pasando por a Chancela (mámoa) e pasando o petroglifo( ou reseña de unha morte dos anos 50 séculoXX- según o amigo Diz ruta do 6 – 11 – 05) e o río Magros, encaramos a costa ata o portelo da Fenteira (808 m.) onde fixemos un alto o pe do ídolo alí existente, que data da época dos vigilantes dos incendios DC. Camiño de Sonelle botamoslle salsa RILLAMILLAS (toxos, camiños sin salida, ríos de auga fría…) que é o que nos gusta, e chegando a Sonelle o cheiro a comida e a hora fixonos coller trote RILLAMILLAS por eso nin paramos a falar con unha veciña que se alegraba de ver xente por o barrio é que ainda nos quedaba algo para completar os 18Km da camiñata. ¿Xa sabedes como o pasamos? Pois eso.
• 07-01-2007: Primeira ruta do ano. Así a comenta o cronista no foro: "A ruta de hoxe inda que fora de tempo tivo unha atmosfera navideña, primeiro consenso (¿) entre os quince presentes cando se acordou cambiar a ruta prevista, incluindo cambios sobre a marcha (en Moldes acordouse ir a Groba e de aquí a Nonás). Non nos amolou a chuviñada de toda a mañá, nin siquera desorientarnos nun lameiro entre Boborás e Almuzara, nin o malestar do corpo despois de un tempo parado, mesmo nos recibiron con foguetes en Astureses, tamen nos acercamos a Fondo de Vila a ver un presebe con idea de montar un posible Belén. Fomos tan buenos que os Reis Magos nos deixaron un agasallo en forma de visita e compañía de catro amigos do Club de Caminhantes de Vigo. Pasamolo divino". E Zalo, un cos caminhantes de Vigo, deixou este fermoso comentario: "Fantabulástico día o que pasamos hoxe convosco!!. Grazas por acoller a estes camihantes descarriados e nos pasear polas vosas terras e polas vosas tabernas. Non sabemos de maneira mellor de pasar un domingo. Isto non pasa en Alemania!!. Haberá mais días. Apertas para todos!!" Fotos de Luisa E aquí tedes un fantástico RELATO desta ruta, escrito por Zalo.
• 17-12-2006: ruta por terras de Beariz. Fotos de Luisa
• 03-12-2006: Foi unha ruta invernal. Cóntanolo o cronista: "Alguen dixo: hai que mollarse. Pois eso fixemos pese ós nove paraugas. Acordouse suspender a parva na casa do amigo Tesouro o que causou a retirada de algun dos presentes, os que nos agarramos o pau do paraugas fixemos unha camiñata corta e rápida para poñernos pronto o acolleito.Pasamolo coma sempre pero mais humedos".
• 19-11-2006.- Ruta do viño novo. Así a conta o cronista: "Empezamos con auga, terminamos con viño, e nada de chuvia por o camiño. Incríble ¿verdade? Pois esto non e nada, houbo mais sorpresas como a de facer unhos tres kilómetros totalmente novos incluindo unhos 400m por carreiros de xabaril que nos deixaron o pe do Puzo dos Fumes e todo esto malia camiñar por unha ruta clásica do RILLAMILLAS (Moldes vainos nomear fillos adoptivos) A propósito moi perigosos os tramos de madeira no Puzo dos Fumes que estaba espectacular por o caudal do rio, e o viño de Cabanelas vale para escribir unha novela ¡canta tinta! Só fomos cinco e pasamolo, si señoras-es, moi ben". Fotos de Luisa
• 05-11-2006: Andaina por Cenlle e Magosto. Este foi o comentario do cronista: "Moi ben o equipo técnico que fixo o montaxe das fotos que nos acompañaron mentras comiamos, moi acertadas as rutas escollidas: unha urbanita, outra sen camiños e unha mais fora de Galiza, para que se vise todo o que abarca o RILLAMILLAS ¡excelente! Por certo nas fotos de grupo de final de magosto (05 - 11 - 06) vense caras de cansancio ¿que foi? por moito RILLAR ou por as MILLAS feitas". Fotos.
• 22-10-2006: Estaba previsto un roteiro pero tivo que suspenderse porque chovía e chovía sen parar, coma se o ceo estivera roto. O Cronista cónato deste xeito: "Según as miñas fontes a ruta do 22 - 10 - 06 presentaronse 5 RILLAMILLAS (valentes) un deles con tanta ansia que foi media hora antes, e vendo que ainda non habia ninguen e escampara aproveitou para facer unha camiñata por a zona do mutis pisando parte do foro. Os outros catro chegaron a sua hora e despois de escoitar o presi e facer unhos minutos de cortesía por si viña alguen mais, marcharon por a parte das Pingueiradas , Arroida e Bategada para chegados a Augas de arriba voltar para casa completando unha pequena ruta pola zona de Ningurestan ¿pasarono? seica unha choiva de ledicia".
• 8-10-2006: 14 rillamillas saímos das termas da Chavasqueira (Ourense), subimos a Velle, cruzamos pola presa, baixamos a Outariz, cruzamos a pasarela, e volvemos a subir ata chegar de novo á Chavasqueira. 16 km arredor do río Miño. Unha boa andaina, na que non pasamos frío. Destacar a participación da rillamillas mais nova (debe andar polos 8 anos) e dun dos rillamillas máis vellos (Francisco, que xa pasa dos 70). No medio estábamos tódolos restantes. Fotos de Ourense.
• Domingo día 24 de setembro de 2006: Roteiro de Carballiño a Corneda, ida e volta. 16 km. Choveu. E logo volveu chover. E non parou de chover. A auga non enrugou ós 13 rillamillas que, parachoivas en ristre, seguimos os pasos raudos e veloces do Sr. Francisco... ata que nos perdemos de vista... e logo volvemos por onde millor nos pareceu. Un día mollado ... pero fermoso. Fotos aquí.
• Día 16 de xullo do 2006: Peche do curso 2005-2006. A tempada foi longa. As notas boas. O cronista comentou o peche deste xeito: "Hoxe xuntamonos, entre os que fomos andar, os RILLAMILLAS xubilados, os que viñeron xantar, e os futuros RILLAMILLAS, mais de 12 e menos de 20 almas para fextexar o peche do curso e de paso ensalzar a organización RILLAMILLAS que é (por suposto das millores) do tipo goma, moi elástica, pois deu para camiñar, para celebrar un cumpleanos, para bañarnos, para falar, para cantar (cancións de culto no grupo: camino verde, una piedra en el camino….). En fin, unha xornada chea, rematada cerca das 23 “o clo”. E esto acabou pero como escribiu o poeta: “¿que me espera a la vuelta del camino? Una fuente, un castillo, tal vez que continua el camino”. Que non e pouco. Vémonos en setembro para pasalo como acostumbramos, efectivamente, MOI BEN". Fotos do peche da tempada aquí.
• Día 25 de xuño de 2006: Soio catro rillamillas se presentaron na saída. Pero foi coma sempre unha ruta fermosa. E os catro andantes cabaleiros/as pasárono moi ben. O cronista comentouno no foro deste xeito: "4 RILLAMILLAS disfrutamos do palleiro, porque mais que andar fomos calcar na herba, e entre feixe e feixe gozamos dunha mañá serena, a única brisa que notamos foi a que xeraban as bolboretas movendose en gran cantidade o noso lado. Tamen tivemos tempo de falar da maneira correcta de abrir unha lata de sardiñas das abre facil: agarrar forte coa izquierda e tirar coa direita, agarrar forte coa direita e tirar coa izquierda, tirar coa anilla e usar un abrelatas...e como quitar as manchas de aceite posteriores (o debate quedou aberto). Xa sabedes como o pasamos os RILLAMILLAS: moi ben". E unha rillamillas envioume por mail este comentario: "A ruto levouna Xano e fomos hacia Longoseiros, Enfesta, Eixan... pasamos por fondo de Cima de Vila... Levounos por un tramo a pe de rio que é moi bonito, ensinounos o porquiño de pedra e falamos de moitos temas (moi interesantes por certo). Vimos moitas mariposas, e hasta atopamos a cáscara dun ovo dalgun paxariño. Foi unha maña moi tranquiliña. Por certo seica era a última andaina da temporada, pero xa falamos de organizar outra para rematar a tempada xa que faltou moita xente, e non se pode rematar así". Fotos de Luisa.
• Día 11 de xuño de 2006: cinco rillamillas fixeron unha ruta por terras de Carballiño e Moldes. E outros catro rillamillas fomos á andaina da serra do Xurés.
• Día 4 de Xuño de 2006: éxito rotundo dos rillamillas na 3ª andaina Cidade de Ourense, de 42 km. Fixo un día de sol e calor. Soio remataron a proba 121 dos máis de 400 participantes. Os rillamillas cumpliron os seus obxetivos. Ignacio, Suso e mais Juan chegaron ata o final dos 42 longos km da andaina. Foto
• 28 de maio de 2006: Os rillamillas estabamos convocados coma sempre ás 9:30 na estación de autobuses para facer unha nova andaina. E sucedeu un feito inédito, pero que ennoblece ós rillamillas e que nos enche de orgullo: soio apareceu a persoa que estaba encargada de guiar esa ruta. Naide mais. A pesar diso, o feito de que o guia non fallase, ainda que lle custou ir e que tiña moitas outras cousas que facer, é algo moi de agradecer. E outra cousa alucinante é que, seguindo a filosofía rillamillas, a ruta fíxose igual, pois a ruta mantense cada quince días vaia mais xente ou menos... O guia e cronista camiñou en compañía da súa amiga soidade, e cónstame que a súa muller non sentiu celos... E contounos a etapa no foro con estas sabrosas palabras: "Este Domingo pasado fixose unha ruta aprobeitando cachos de rutas marcadas por ós concellos de Carballiño e Boboras, e outras marcadas por RILLAMILLAS (montes do moucho) unindos con camiños, carreteras e incluso o ferrocarril, dando lugar a unha circular de mais ou menos 12 Km, pasando por Longoseiros, Gódas de Arriba, Enfesta, Eixan, Montes de Franza, Medela, Vilar e volta a Carballiño (RUTA DE moitas RUTAS). Pero si por algo pasa a historia é por ser unha das rutas de menos afluencia de persoas: un servidor e a amiga Soledad.Vese que a falta dos pesos pesados (defendendo o pabellón en Allariz) e o moito calor ¡acobardou! os RILLAMILLAS. E andivemos un chisco e oimos o son do camiño (a compañeira é realmente silenciosa, ainda que moitas veces moi agradable) e vimos sitios curiosos coma unha pena que mesmo parecía o traseiro dun porco, e pasamolo moi BEN eu e a amante inoportuna (sig. SABINA)"
• DIA 27 de maio 2006: 5 rillamillas (Francisco, Bernardo, Luisa, Gonzalo e Juan) participamos na andaina de Allaríz: 50 km en doce horas. A primeira etapa, de 16 km, foi fermosa e levadeira. Pero a segunda, de 22 km, fíxose larga, moi larga. O calor empezou a apretar. A subida que hai despois do Rexo presentouse cando levabamos máis de 20 km nas pernas, cando os reloxos marcaban as 14:30 horas e cando os termómetros falaban de 37ºC... Todo esto xunto fixo que esa longa subisa se puxese moi costa arriba. A posterior baixada camiño de Allariz, pasando por Aguasantas, tamén se fixo longa. En troques, a derradeira etapa, de 12 km, resultou moito mais levadeira.
       O calor fixo mella na xente. E dos setecentos e pico que empezaron soio rematamos cento e pico. Pero o pabellón dos rillamillas quedou moi alta, pois completamos a proba o oitenta por cento dos rillamillas que a empezamos. Foto
• 14-05-2006: Ruta polo río Arenteiro, subindo pola marxen esquerda e baixando pola orela dereita. 16 km, máis ou menos. Moi bo día para camiñar. Fotos de Juan. Fotos de Luisa.
• 30-04-2006: Roteiro Lago de Sanabria. Dificil, pero fantástico. Unha andaina das que crean aficción. O Parque Natural do Lago de Sanabria foi creado en 1978, anque está protexido dende 1946 como Sitio Natural de Interés Nacional. As súas 22.345 Ha. engloban unha paisaxe dominada polas serras Segundera e Cabrera, e foi modelada pola acción dos glaciares da Era Cuaternaria. Dende Pena Trevinca (2.124m) desprendianse varias linguas de glaciares de impresionante tamaño que , o retroceder polo quentamento do planeta, deixaron ó descuberto profundos vals en forma de U, numerosas morrenas e un importante conxunto de máis de trinta lagoas.
  Fotos de Juan. Fotos de Luisa.
• 16 abril 2006: Ruta do románico. Xano, o noso mellor cronista, comentouna así: "Dia de retorno, non houbo moito tráfico nos camiños, sólo nos topamos 6 RILLAMILLAS que fixemos o viaxe sin revesés pese a que o tempo deixou as vías algo humedas. Circulamos con fluidez agás pequenas retenciós en Astureses (na iglesia, esplicaciós do guía) e Xubencos (iglesia e ovellas na calzada). O regreso por Moldes, Pontarriza e Godás deixounos a porta do Carballiño, onde para evitar atascos algún tomou desvios alternativos, chegando todos sin problemas para o xantar.
  P.D. non vimos matrículas foraneas, os 6 OU".
  Fotos de Luisa.
• 02 de abril de 2006: Andaina polo Irixo. CIRCULAR DE ALEMPARE, que o noso cronista comentou no foro de xeito maxistral, con estas palabras: "Ruta case que toda na parroquia de Loureiro (Irixo), por camiños neste tempo, pero vendo ós de outrora gracias a paixón do guieiro que nos falou dunha época na que nos pobos non había randieiras, pero si rapaces que usaban as penas coma esvaradoiros, caso da Pena da Vella que tiña de todo, mesmo retrete. Movémonos entre prados nos que pacían vacas e hoxe hai bosques, vimos como fumegaban as carboeiras onde as uces dan flores, pasamos por un abastecemento de auga o Carballiño (que non chegou a ser) e hoxe son muiños e pontillón abandonados, voltamos a Alemparte, pobo cheo de xente gracias as minas das Grobas,e agora 8 veciños, e de acordo con algun dos 16 RILLAMILLAS presentes, a ruta podese catalogar de SEMI-HORACIO (camiños, cortalumes, lendas e final con viandas na casa do anfitrión) ¿E pasamolo? efectivamente, moi ben.".
  Fotos de Luisa.
• 19 de marzo de 2006: Catro rillamillas e un guia fixemos o fermoso roteiro de Xirazga.
  Fotos de Juan.

  ROTEIRO DE XIRAZGA
  Inicio/Fin: Xirazga.
  Lonxitude: 15 Km,
  Duración aproximada: 7 horas.
  Desnivel: 260 m,
  Dificultade: alta.
  Núcleos de poboación: Xirazga, Ricovanca, Doade.

       Conenza o roteíro a carón da Igrexa parroquial onde tamén se atopa un fermoso cruceiro do escultor Cerviño.
       Iniciamos o roleiro por unha písla asfaltada en díreccíon o lugar de Alén, a 600 metros. Dende Alén collemos unha pista de terra en dirección á paraxe de O Casteliño, a 900 metros.
       Dende O Casteliño seguimos pola mesma pista duranle uns 4.000 metros, ata a ermida de Santo Domingo, onde ademáis da ermida temos unha área recreativa, un cruceiro, unha mámoa e os restos dunha cista megalítica.
       Dende a ermida de Santo Domingo collemos unha pista en dirección W. que tras 1200 metros de recorrido nos levará ata a paraxe de a Serra onde se localizan minas de estaño.
        Dende as minas collemos unha pista de terra durante uns 2.000 metros ata a aldea de Ricovanca, onde poderemos visitar a súa ponte medieval, por onde pasa o camiño Breeiro, que comunicaba Ribadavia con Santiago de Compostela. Na aldea tamén se conserva un muiño e un forno comunal.
       Dende Ricovanca seguímo-la estrada que se superpón ó mentado camiño Breeiro, e a uns 1.400 metros atopamos a paraxe da Portela da Cruz, onde un túmulo megalítico serve de linde entre as provincias de Ourense e Pontevedra.
       Dende este túmulo seguimos por pista de terra en dirección E. durante 2.000 metros ata a estrada de Brues-Pontecaldelas, a cal seguiremos ata a aldea de Doade, a 1.100 metros. En Doade podemos ver o único peto de ánimas do concello e a capela da virxe do Carme.
       Dende Doade collemos un camiño tradiccional en dirección N-E, a 350 metros atopamos a paraxe do Batán, cun pontillón e varios muiños.
       Dende o Batán seguimos por outro camiño tradicción en dirección N-W. ata outro muiño a 300 metros. Seguimos o camiño durante uns 800 metros antes de chegar á aldea de Xirazga, non sen antes visitar outro muiño.

   

   

  Ver mapa do roteiro

• 05-03-2006: Ruta por terras de Boborás que o noso magnífico cronista comentou no foro con estas verbas: "Algúns RILLAMILLAS acudimos o concello de Boboras para facer unha camiñata por as parroquias de Brués, Xurenzás, Xendive e Moreiras, vendo minas de ouro, grandes hórreos, pombales, casas grandes e pequenas, igrexas e mámoas, tendo como eixo o rio Viñao(un dos mais bonitos da provincia).Ruta de suor e sangue, primeiro por que algún abrigouse de mais pensando no frio(e non fixo tanto) e por os 12Km do camiño que se convertiron en 16Km, e sangue (NON, non houbo accidentes) sangue nova xa que incorporouse outro socio que despois de aturar o trote RILLAMILLAS cumpliu coa graduación(incluido bonete) o final da ruta. En resumo 11 andaregos para facer 16Km nunha mañán estupenda e ¿pasamolo? Efectivamente, BEN" . E Luisa fixo fotos, que estou desexando ver, e que moi pronto serán colgadas na web. Fotos de Luisa
• 19-02-2006: Nova ruta, que o cronista, comentou no foro deste xeito: "16 fieles acudimos o acto programado por os RILLAMILLAS para este domingo, e frente a tanta devoción o tempo permitiunos camiñar sin vento e case sin chuvia, fixemos unha pasada rápida polo Carballiño, baixamos Flores, e cruzando un cheo Carrás, fomos cara Dacón por Señorin, despois por cerca do ferrocarril fomos deica o puzo do golf ou o campo do Lago, e despois de deixar a Paz e compañia no camiño, fomos dirección Agro de Quinta, onde visitamos uns muiños no alto Carrás, e por a via de servicio da carretera ¿de Cea? ¿de Ribadavia? camiñamos e chegamos outra vez a casa da Paz, onde ela e algún mais nos confortaron con un grande XANTAR.¿que como o pasamos? eso, a fartar. P.D. os callos estaban para pecar (de vicio)". E contan as malas lenguas que comendo callos había moitos máis dos 16 que foron camiñar. Hai quen fala de 40 comecallos. Fotos de Luisa
• 05-02-2006: Ruta por terras de Astariz. Este foi o comentario que o cronista puxo no foro: "¡Vaia! ¡vaia! cacho ruta rutera todo por o monte ren por a carretera. Completa a mais non poder: agatuñamos por penedos, arrastrámonos por baixo de rochas, vadeamos o rio Fragoso, movémonos por unha fortaleza castrexa perdida nunha selva de carballizos, loureiros e sobreiras. Demos 21 opinións (fomos a camiñar 21 RILLAMILLAS) sobre un morteiro xigante, bebemos na fonte santa e na bodega do anfitrión. En definitiva unha ruta Horacio 100 por 100: bo camiño (algún había) e millor viño". Outras versións contan que foi unha ruta "Quetzal". Camiñando por sendeiros que existiron en tempos remotos e dos que agora soio queda o recordo envolto nun mar de toxos e silvas. Ruta orixinal, sorprendente, pero fermosa. Unha ruta na que os asistentes o pasaron moi ben. Das que crean aficción..
        E María Luisa enviou este comentario: "5 de xaneiro 2206.Roteiro de uns 9km, non moi longo pero moi, moi intenso. Escomenzamos en Astariz, 22 intrépidos rillamillas con Horacio o fronte quen nos guiou e instroiu. Resultou unha camiñata moi interesante, con to do tipo de accidentes xeográficos (e algun que outro persoal). Arrastrámonos coma serpes, fixemos escalada, cruzamos un rio, andivemos por sendeiros e non sendeiros para logo subir ó coto, onde se di que hubo un poboado castrexo. Tamén vimos todo tipo de vexetacion, aquelo parecía unha auténtica selva. Logo fomos a fonte santa, onde algunhos catamos a auga que por certo e moi fresquiña. Despois de tantas emocións voltamos para o pobo, onde Horacio con moita amabilidade nos convidou a un viño. En fin,pasámolo coma cativos. Dámoslle as graciñas a Horacio por aturarnos". Ver fotos
• 22 de xaneiro de 2006. Este é o comentario da ruta que fixo Luisa: "Andaina circular de uns 11Km, dia soleado, frio e con algo de neboa.¡Marabilloso,explendio! para ós dezasete rillamillas que saimos do Castro de San Cibrán de Lás, onde estivemos a ver o antigo poboado celta, "culturizándonos". Logo fomos por un lado de Ourantes, pasamos por Xinzo, onde por certo había matanza (case levamos os porcos non poidemos, por peso, non pola idea). Saindo do pobo collemos un camiño forestal que nos levou ata o S.Trocado, donde hai moi boas vistas. Frescos coma rosas voltamos o punto de saida. DIA REDONDO". Fotos de Luisa
       E este é o comentario que fixo Diz: "A saída foi da área de servizos do Castro de San Cibrán, para comezar ascendendo deica ó cuimio do castro e votarlle unha ollada ós traballos que están a facer alí, como é o caso da reconstrución da muralla oeste. Logo de atravesar a estrada comezamos a baixar deica chegar ó pobo de Xinzo, onde andaban unhos veciños a dar conta de un par de marraos e xa comezaran o despiece. Baixo a "batuta" de Gonzalo seguimos a baixar ata o nivel da néboa por medio de bosque de piñeiros e abundante monte baixo, todo por a vertente de Laias. O regreso foi unha boa ascensión ó cumio do San Trocado, con parada na ermida e algúns valentes que inda chegaron a sobir a punta do "geodésico" para otear na lontananza, pese a que a abondosa néboa non permitía ver o cauce do Miño. Ó remate a traveso do Castro de San Cibran, esta vez por a cara leste, para ver o resto das obras de restauración que están a facer, inda que o centro de interpretación se atope parado, seica que por mor de que o proxecto non é o máis axeitado para o entorno do castro. Algúns inda acertaron a degustar o "polbo a feira" no Lembranza de San Amaro, para poñerlle un bo remate gastronómico á xornada"
       E aquí tedes outra crónica da mesma ruta: "Vexo as cronicas de Luisa e de Diz e coido que fixen unha ruta distinta da que fixeron eles,todo vai tal como din eles o principio, o medio, pero o meu final foi diferente, pois si, empezamos no castro (a Cidá),pero rematamos nun sitio con moitas pedras ben postas, que tras razonar e pensar que si: Celtas, Iberos, Celtiberos, Godos, Visigodos, Romanos, Unos e Outros chegamos a conclusion que aquelo foi unha viña en socalcos, e para tornar o xabarin fixeronlle un valadiño o arredor.Asi que comenzamos no Castro e rematamos nunha viña traballada (de aquela) en bancales. Porcerto as fotos son moi feitiñas". Esta é a crónica que Xano nos puxo no foro.
• 08 de xaneiro de 2006. Ruta circular saíndo de Carballiño, río abaixo ata A Ponterriza, pasando logo por Moldes e por Paradela, baixando a Castro Cavadoso, subindo a Banga, e volvendo logo para Carballiño. Arredor de 16 km. Mañan alegre e fresca. Estupenda para camiñar. 11 rillamillas. Ledos coma sempre. Unha fermosa camiñata. Fotos aquí. Máis fotos aquí.
• 18 decembro 2005: Roteiro marabilloso pola Serra do Candan. 12 km. Circular. Dificultade media. Nas proximidades de Forcarei. Visita ó mosteiro de Acibeiro. Comida ó rematar a ruta. Día despexado e soleado. Fresco. Alegre. Magnífico. Fotos aquí.
• 4 decembro 2005: Rua dos Muiños, pola beira do río Brull, pasando pola Barcia, seguindo logo ata a Vilaverde e voltando pola montaña, polo interior. Ruta serrucho (de sube e baixa), fermosa, excitánte, mollada... Chovía e paraba. Nin frío nin calor. O río Brull pletórico de auga e paisaxe. Muiños, presas, penedos, xigantescos ovos de avestruces dinosáuricas... Vexetación, paisaxe e xente. Os camiñantes ledos. Foi unha fermosa mañán. Unha ruta das que crean aficción. E quedamos con ganas de volver a facela na primavera. O percorrido foi de 10 km máis ou menos. Aquí pódense ver algunhas fotos. E aquí algunhas das fotos que fixo M.Luisa.
• 20 novembro 2005: Magosto rillamillas. Fixemos pola mañan o Roteiro da Freixa. 18 km con grandes costas. Algúns chegaron coma se nada pero outros chegaron reventados. Pero o bó chegou despois da camiñata: xantar-magosto (cocido estupento) no local social de Vilar de Rei. Aquí hai algunhas fotos da camiñata. As fotos do cocido non se poñen para non dar envexa.
• 6-11-2005: Ruta por terras do Paraño, O Regueiro, A Fenteira... José Luis Diz anunciounola así: "Esta é a rota prevista para o domingo, por terras do Regueiro e da Fenteira. A saída do Bar Melchor camiño de asfalto durante unhos 500 mts., a estrada vai para As Ventelas, segue e máis adiante a da dereita sobe ó alto de Marcofán, pero seguemos por o llano. Entramos no piñeiral, e saen camiños por a dereita e por a esquerda, nos seguimos por o llano ata saír do piñeiral, que comeza a baixar deica ó regato que ven de Regueiro e vai a Magros. Por a dereita ven una pista que baixa de Marcofán e outra lévanos deica Magros, pero non collelas. Seguimos baixando deica ó regato, o camiño fai unha gran ese e antes da ponte vese á dereita a parede do miniencoro que hai alí abaixo, e nunha laxa hai como se fora unha lápida sepulcral comemorando un morto alí nos anos 50. Pasamos o regato e comeza a subida deica a caseta de incendios da Fenteira, que unha vez pasada teremos que baixar por a pista da dereita antes de entrar na estrada de asfalto. Baixamos como un km. e na bifurcación hemos de coller a esquerda, xa que por a dereita imos a Feás e máis a estrada de Feás-Beariz. Imos baixando-llaneando por baixo da torreta da Fenteira, un camiño ancho bordeado de eucaliptos pero con auga das escorrantías da parte alta do monte. Chegando a ver o bar do Paraño, temos que coller á esquerda e sobir por a pista de Becoña-Paraño para rematar na explanada do bar, (Se queren facer alpinismo poden acortar o trazado por un cortalumes empinadísimo por baixo do bar do Paraño, pero xa sabedes, "non hai atallo sin traballo"). O total do recorrido é de 16 km., a maior parte llano-baixada, e tan só dúas subidas: O pasar a ponte do regato que ven do Regueiro e no tramo final na pista de Becoña, que sobe ó bar do Paraño. Que vos aproveite!!!." Mapa da ruta. Fotos de Pilar. Fotos de José Luis Diz
       Despois de feita, José Luis Diz describiu a ruta así: "En total 14 "rillamillas" afrontaron a rota do domingo día 6 por as terras de Marcofán e A Fenteira para rematar no Paraño.
  As labores de retirada dos piñeiros do monte perxudicaron un pouco o percorrido xa que o camiño enlamado facía un tanto difícil o camiñar con bo paso.
  Fíxose con ritmo alto, xa que a maior parte do traxecto era llanear, e tan só dúas baixadas: ó regato de Magros e máis á Campa da Fenteira.
  As costas tamén foron contadas, inda que con un bo desnivel, a subida á torre de incendios da Fenteira e maís a subida ó bar do Paraño.
  Como novidade, que na baixada da Fenteira e na subida ó Paraño xa chegou alá o progreso, e o alfalto deixouse ver nunhos recunchos onde fai tres anos esta era unha rota totalmente de terra.
  O remate, no bar do Paraño unhos e outros no bar do Melchor, deron boa conta de sendos cocidos; ...os menos tomaron camiño de O Carballiño para xantar nas súas casas.
  O día de sol axudou en todo tempo na rota e gozamos de maxestuosos paisaxes da zona baixa de Magros e Beariz, de Feás e Becoña, do Suido e da Pena Corneira entre brétemas, e máis do encanto da montaña do Paraño. Todo elo co verde escuro do manto vexetal do monte autóctono desta zona. Para repetir na primavera e comparar as cores!". Fotos de José Luis Diz
• 23-10-2005: Roteiro pola parroquia de Partovia. Visitando as covas das Adegas. Senderismo. Escalada. Espeleoloxía. Fixemos un pouco de todo nunha fermosa mañán. Ó redor de 20 camiñantes. Fotos
• 09-10-2005: Roteiro circular por cerca do Carballiño, de 10 a 13 km. Fotos
• 2-10-2005: Participamos na ruta de Penacorneira, organizada pola asociación de veciños de Partovia. 17 camiñantes. Algúns deles viñeron dende Xinzo. Fotos aquí.
• 25-09-2005: Primeira ruta internacional dos rillamillas por terras de Portugal. Saímos as 8:30 da estación de buses. 9 rillamillas. Deixamos un coche en Valença e levamos os outros dous a cerca de Monçao. Fixemos o roteiro: Ecopista Monçao-Valença. Terreo totalmente chan que discurre pola antigua liña de ferrocarril de vía estreita. Chegamos cedo e demos unha volta por uns fermosos camiños en Valença ata que nos pareceu hora de xantar. En total andivemos mais ou menos 15 km. Comemos churrasco, carne richada, arroz, patatas, e outras cousas que xa non me lembro de cómo se chamaban. Estaba todo moi rico. Foi no Restaurante O Cabanas. Despois de comer algúns viñemonos xa para a casa e outros valentes volveron pola parte de España camiñando cara Monçao. Como anécdota contar que en Valença topamos un chino que ía camiñando e que nos preguntou se aquelo era España, e cando lle dixemos que non, que era Portugal, preguntounos por ónde se ía a España. ¡Supoño que non viría andando dende China!!!. Fotos aquí. Máis fotos de Portugal aquí.
• 11-09-2005: Ruta corta, circular, por cerca de Carballiño. 10 km. 5 rillamillas. Un comenzo suave para recomenzar sen traumas as nosas fermosas andainas
• Domingo, 26 de xuño de 2005. Andaina de Carballiño á Madalena, rematando con currascada. Andiveron dez, máis ou menos. Pero para comer estabamos cerca de trinta. Foi un día marabilloso. O churrasco estaba moi rico. ¿Quén o cociñaría?. A sombra dos carballos daba fresco. A xente estaba contenta. Estivemos na gloria. ¿Queredes velo? Fotos aquí. E con esto rematou a temporada, por este ano. En setembro retomaremos as andainas. Esta derradeira etapa cóntase así no foro: "A ruta deste domingo levounos deica a Madanela, pasando por Veiga, a Costiña, Madarnás, a Esgueba, Pena das Avespas, Ramil (pobo deshabitado onde vimos unha lerme de medio kilo negra coma o medo), Pico da Peniza - fixemos un alto para osixenar e mirar as fermosas vistas- e xa baixando cara a Madanela a compañeira Rosa levounos a ver a Casiña da Moura, un abrigo natural cheo de enerxias, coido que positivas, por que sentarse ali en silencio e mirar o Val do Arenteiro reconforta grandemente. Xa no santuario da Madanela fixemos o xantar de peche da tempada, donde se achegaron os que non diron madrugado para camiñar e os lesionados(o final da tempada foi duro) ¿A comida? a fartar: viño do Ribeiro, auga da Madanela, doces de Juan (salirolle moi bos), o dia bárbaro, a compañia cojo-(algun)-nuda ¿que como o pasamos? pois si, BEN". Xa vedes que o comentario é fantástico, como son sempre os do "cronista".
• Domingo, 5 de xuño de 2005. Participamos na 6ª andaina da Serra do Xurés. O Andainas puxo este comentario no foro: "Sorprendente!!!, FRANCAMENTE SORPRENDENTE!!!. Foron 17 km, de morte, pero ao remate déronse conta deles do mellor xeito posible, non sin certo esforzo e suando arreo a camiseta, pero quedou o pavillón alto, sobre todo por parte dos nosos rillamilas "punteiros", que nada máis sair xa puxeron toda a "carne no asador" e enfiaron a senda dende Cela deica Alvite, logo a Salgueiro (onde xa non vive naide, pese a que a Consellería de Medio Ambiente está a rehabilitar o pobo), para rematar no centro de interpretación da serra do Pisco, a menos de medio kilometro da fronteira con Portugal. A pesar de sair con casi unha hora de retraso, os punteiros xa estaban no alto do Pisco as 12,30 e os que máis tarde chegamos, fixémolo perto das 14,30. Pero con todo cando chegam,osúltimos a xantar ao camping de Muiños inda quedaba galufo de arreo e viño para acompañar. Polo demáis, bastante ben a organización a cargo de o concello de Muiños xunto con Redonet deportes, e coa colaboración da Xunta, Protección Civil, e máis... A meta atopábase a 17 km. da saida que arrincaba de 700 metros de altitude para rematar nos 1.300 do alto de Pisco, con costas empinadas que chegaban a sobrepasar o 20 por cento de empinación, con tan soio catro curtos tramos de baixada, suficintes para reporse da subida. Mal o tramo final do Pisco, porque é moi ladeiro e con risco de torcedura ao par de que é estreito. Quedamos emplazados para a do ano próximo, pois está é proba de campións, onde o importante é saber ir con tino, dosificar o esforzo, e cabilar que o importante é chegar ao remate sin importar o tempo que se tardee". Fotos de Juan Rúa. Fotos de José Luis Diz.
• Domingo, 29 de maio de 2005. Participamos na andaina de Ourense.
• Domingo, 15 de maio de 2005. Ruta: Carballiño, Godás de Arriba, Saleta, Batalláns, Esgueva, Madarnás, Carballiño. Pouco mais de dez km. Choveu algo de pouco en pouco. Mañán fresca. E soio tres rillamillas. Pero a ruta non se suspendeu.
• Domingo, 1 de maio de 2005. Ruta cascabel. Carballiño, Muiño das Lousas, Godás, Enfesta, Saleta, Ponte Veiga, Carballiño. 10 km. Caeron unhas pingadas de cando en cando. Pero non chegou a chover de verdade. Unha boa mañán para camiñar. Chegamos cedo á casa. Fotos.
• Domingo, 17 de abril de 2005, ruta pola zona de Garabás, concello de Maside. Preciosa solaina en Varon de Seoane, Capela de San Pantaleón en Faquín, petroglifo en Bolo de Senda, Igrexa e pinturas medievais en Louredo, fonte santa en San Facundo, fermosos camiños... ¿Que cómo o pasamos?... pois sí, BEN. Por certo a ruta non a fixo Norberto foi feita e conducida por XANO (O cronista).
• Domingo, 03 de abril de 2005, ruta por Cenlle. Da ruta case naide se acorda ... pero contan as crónicas que rematou cun espectacular COCIDO en Vila de Rei. 25 camiñantes. Pero para o cocido eran cerca de 40. E seica estaba rico rico. Está claro que ós rillamillas lles gusta mais papear que camiñar. Ainda que o de camiñar tampouco se lles da nada mal.
• Domingo, 20 de marzo de 2005, ruta polos arredores do Carballiño.
• Domingo, 6 de marzo de 2005: ruta polo río Barbantiño. No foro pódense ver fermosos comentarios como estes:
        O cronista: "Pois eso,posiblemente unha das rutas mais fermosas da nosa zona, basta decir que o adxectivo mais usado, polos RILLAMILLAS da andaina, foi bonita e os seus sinónimos, por certo é unha ruta tan completa que incluso fomos testigos de un fenómeno meteorolóxico moi estrano nos últimos tempos,¡CHOVEO!pero so deica a ponte Sobreira deseguida o dia se virou luminoso e morno e pasamolo ¿? si señor,¡BEN!"
        O andainas: "A ruta do Barbantiño do domingo 6 de marzo do 2005 foi todo un reto á climatoloxía. Dezeseis rillamillas toman a inicitiva dende o "Restaurante Testas" de Cea cando comeza a chover, e cando chegamos á Ponte Sobreira xa escampou. O primeiro tramo do río, dende o Testas ata Ponte Mandrás e totalmente llano, comeza a baixada eiquí e sen grandes desniveis, para cambear de marxe do río e chegar por fin a Ponte San Fiz,-terceiro dos pontes medievais que ten esta ruta-, e logo de pasar por baixo do tunel da vía chegamos a minicentral do Barbantiño -que tanta tinta fixo correr nos periodicos fai unhos anos-. Como variante seguimos por a nova senda da marxe esquerda deica á Fervenza, con vistas espectaculares cara ó sur,para rematar con visita dende parte alta e máis a os muiños restaurados. Observamos a caida da auga dende o fondo e máis aproveitamos para darlle un repouso ao corpo. Seguimos deica á piscifactoría e dende alí deica á ponte de Viñao, onde se cumpliu o recorrido en menos de tres horas e con un sol que se deixaba notar. Observacións á ruta se comentou que este recorrido podería ser bo de facelo dende a Fervenza ó Testas, xa que ó ter as subidas no primeiro tramo, fai descansado o resto do camiño". Fotos aquí.
• Domingo, 20 de febreiro de 2005, ruta de Carballiño-Puzo do Lago-Carballiño. Bastante asfalto. Moitos chegaron cansos. Pero contentos. No foro rillamillas o cronista puxo este fermoso comentario: "Pois a ruta do dia de hoxe non foi cascabel a pesar dos avisos, foi mais ben unha ruta cascaPES - bastante asfalto e pouca escalada- Si ben teño que recoñecer que a ruta, como o 105 % das rutas RILLAMILLAS, aportounos satisfación, cansancio(+-17Km) e coñecer estilos artisticos novos (o BLOQUERESCO)gracias a compañeira Marga que aportou o sua sapiencia a falta do erudito Dario que hoxe non nos acompañou , en definitiba BEN, coma sempre". Recoñezo que a alusión ó estilo "bloqueresco" é xenial.
• Domingo, 6 de febreiro de 2005: ruta de Carballiño a Seoane ida e volta, con visita ó centro de recuperación da fauna de Outeiro (Seoane).
• Domingo, día 23 de xaneiro de 2005, arredor de 20 rillamillas subimos de Leiro a Penacorneira, pasando por Lebosende e Paredes. Logo "intendencias chato, sa" ofreceunos unha abundante churrascada. E logo baixamos andando ata Leiro, a toda máquina. Foi un día moi fermoso. Aquí hai algunhas fotos.
• Domingo, día 9 de xaneiro de 2005, dirixidos por Norberto fixemos unha ruta "cascabel" dende Carballiño a Zafra, ida e volta, con estupendas empanadas en Vila Lara (tamén coñecida como casa Tesouro). 17 rillamillas. 17 km. Dificultade: tres cascabeles. Volvemos para comer. Pincha aquí para saber o que é unha "ruta cascabel".   Fotos e descripción detallada da ruta aquí.
• Día 12 de decembro de 2004, ruta pola serra do Suido, dende a Portela ó pobo da Edreira, ida e volta. 15 km. 18 rillamillas. Mañán fresca e soleada. Aire puro. E, como sempre, bó ambente. Fotos aquí.
• Día 28 de novembro de 2004, fermosa ruta que rematou en Pol de Piteira onde celebramos o magosto. Asistiu moita xente. Todo estuvo moi ben.
• Día 14 de novembro de 2004, ruta do viño tinto de Cabanelas, da que Xano deixou no foro este magnífico comentario: "Dia increiblemente bo para calquera cousa, incluido camiñar, algo que decidimos facer 13 RILLAMILLAS durante 14km por os concellos de Carballiño e Boboras, misturando algo de varias rutas (Montes do moucho,Xubencos,ruta señor Francisco,Pazos de Arenteiro..) e como o dia estaba como dixen antes,bo para calquera cousa, 6 RILLAMILLAS deixamos de RILLAR para ROER o pulpo e a carne o caldeiro en Cabanelas, tamen viño novo para recuperar liquidos,¡pero sin abusar! que a volta foi en coches.
  P.D. esperemos que para a ruta da ESCOBA o tempo sexa parecido e topemos a frouma enxoita. "
• Día 31 de octubre de 2004, ruta por Vilarderei (concello de Cenlle). 14 rillamillas. Mañán fresca e soleada, fermosa, ideal para camiñar. Comida para rematar. Fotos aquí.
• Día 17 de octubre de 2004: fermosa ruta pola Martiñá. E logo xantar en Cotelas.
• Día 3 de octubre de 2004, ruta circular (con algo de zig-zag) de Ventosela a Ventosela, pasando por San Paio .... Esta ruta xa a fixemos o 25-01-2004. Daquela fomos 17 e pasámolo ben. E o 3-10-2004 -¡casualidade!- volvemos a ir 17 e tamén o pasamos ben. Buscamos o pobo -hoxe abandonado- de Santa Marta ... e case que o atopamos .... se non fora polos fentos ... Fotos. Fotos da parroquia de Ventosela. Mapa da ruta e fotos de Ribadavia.
• DOMINGO, 19 de Setembro de 2004: 10 rillamillas. Esta ruta foi comentada no foro polo andainas deste xeito: "A saida deica a Saleta tivo un claro horario de festa e saliuse as 10,30 a.m. da estación de autobuses. Variouse o itinerario no ultimo momento por mor de facelo máis suave xa que se incorporaron ó grupo varios que o facían por primeira vez e non era do caso darlles unha "mallouca" de entrada. Recorrido pola beira esquerda do Arenteiro dende o Balneario, Avenida do Arenteiro e Muiño das Lousas, para pasar á outra marxe e por baixo da ponte de Godás chegamos a Pontarriza, onde xa os operarios de Patrimonio da Xunta remataron as obras de consolidación da ponte. Sendeiro deica a Moldes e de seguido por a estrada a Nonás, Xesteira e cruzamos a N-541 deica Rodas e a igrexa de Xuvencos. A través do eucaliptal do Riande subimos o alto dese outeiro que hai por tras da eirexa e dende alí, por o cortafogos deica a canteira da Saleta, para sair nas ultimas casas de Fondo de Vila, perto da casa do "ferreiro do helicoptero", parada na fonte a recuperar foles para a derradeira subida deica a Saleta. Chegamos cando a procesión remataba e o compás da banda de música fixemos acto de presencia na carballeira. O primeiro foi buscar acougo e máis ás pulpeiras, para dar conta de unhas racións de polbo, pan de Cea e viño tinto do Ribeiro, e ...que vos aproveite!!!!!! ". Foto de J.L. Diz.
• DOMINGO, 12 de Setembro de 2004: participamos na ruta que organiza SAPOCONCHO, dende Carballiño a Pazos de Arenteiro. Fermoso día. Aquí podedes ver algunhas fotos e comentarios.
• DOMINGO, 5 de Setembro de 2004: Ruta circular (Abelaira-Abelaira) polo concello de Irixo, por cerca do parque eólico do testeiro. Xano, o noso millor cronista, comentouna así no foro: "decirvos que foi unha maña recomendable para camiñar , sobre todo por sitios tan bonitos como o alto de Parteme, a solaina do raposo (abrigo natural con vistas sobre Navás), pena negra (844mts) ,o val do camba pasando por o seu nacemento; e bordeando o curro de Parada de laviote voltamos a salida; total 13 km un por cada un dos RILLAMILLAS que estubemos na presentación do novo curso .Ó millor algo fuerte para empezar pero estuvo animada".
• DOMINGO, 4-7-2004.- Ruta polo Concello de Cenlle. Arredor de 10 km. Un grupo de rillamillas pasearon con calma charlando amigablemente. Foi nunha fermosa mañá. Con ágape ó remate.
• DOMINGO, 27-6-2004.- Ruta polo Concello de Leiro, subida a Penacorneira. Arredor de 12 apóstolos rillamillas. Un fermoso día.
• DOMINGO, 13-6-2004, día de eleccións europeas. As 9:30, como de costumbre, os rillamillas "botaron" a andar. Xano escribiu no foro estas fermosas palabras para contar a andaina deste día: "Este domingo pasado fixemos unha camiñata que non pisou ningun camiño dos que se citaban para ese dia , pero eso non importou nada , fixemos unha ruta señor francisco , moi boa , sobre todo por que recuperei o espiritu rillamillas que o tiña algo confundido con tanta carreira e boa clasificacion que me caia algo largo.A deste domingo foi de 12km , pero de charla , e disfrutando da compañia dos andantes , fomos catro , dous de cada sección , algun botou antes e outros despois. Diu para todo. E quedei con gana de volver ó camiño".
• DOMINGO, 6-6-2004.- ANDAINA POLA SERRA DO XURÉS, organizada polo concello de Muiños. Participaron varios rillamillas. Noraboa ós heroes que aguantaron tan grande escalada con tan grande calor.
• DOMINGO 30 DE MAIO de 2004. Rafa, Fina, e menda, saimos dende a estación de Buses de Carballiño, pasamos por Veiga e Madarnás, collemos un camiño en dirección á Medela, subimos, torcemos á dereita por un camiño equivocado que nos levou a un toxal sin saída, voltamos para atrás e seguimos o camiño principal ata que chegamos a outro cruce onde torcemos á dereita polo camiño correcto, baixamos a Souto, seguimos ata Zafra, vimos o Tesouro, logo fomos a Pol, onde baixamos ata o Arenteiro e pola beira do río baixamos a Arcos, pasamos polo Bañiño e pola Piscifactoría, e chegamos a Carballiño. 4 horas de camiñata. Uns 16 km. Nunha mañá medio quente medio fresca con unha temperatura moi agradable para camiñar. Veileiquí algunha foto.
• DOMINGO, 16-05-2004, 8 rillamillas e unha rosa saimos ás 9:30 da estación de autobuses de Carballiño, pasamos por Cea, por Oseira, ... e chegamos a Povadura. Alí deixamos os coches e comenzamos a camiñar. Monte arriba. Por un sendeiro cortafuegos que tiña unhas subidas e baixadas que caseque non nos tiñamos de pé. Facía calor. En menos de duas horas chegamos ó Monte do Faro. Fuximos das antenas, pasamos beira da eirexa e baixamos polo sendeiro do viacrucis ata chegar a unha fonte, perto da cal había unhas mesas de pedra. Alí comemos. Na gloria. Despois de comer voltamos ata Povadura. Facía máis calor. E as costas arriba parecían aínda mais empinadas. De todos modos as vistas eran alucinantes. E o ambiente inmellorable. Bebemos auga na fonte de Povadura e collemos os coches para Carballiño. Cando chegamos á estación de autobuses faltaba algo. Unha pequena anécdota que espero que rematase ben. Veleiquí as fotos.
• SABADO, 15 de maio de 2004, saída fotográfica dende "Casa Testa" pola ruta do río Barbantiño. Camiñar pouco e despacio. Facer fotos. E disfrutar da fermosura da natureza, das froles, das árbores, das pontes, dos muiños, ....Darío pasoume un CD con un feixe de fermosas fotos que me dixo foron feitas por José Luis Diz. Algunhas delas pódense ver aquí.
• DOMINGO, 02-05-2004, fíxose a Ruta do CASTRO, polo concello de Castrelo de Miño, con invitación final a picar e comer. 10 rillamillas. Foi un bó día. Todos viñeron contentos da ruta e do anfitrión.
• DOMINGO, 18-04-2004, fixose a fantástica Ruta do RIO BARBANTIÑO. 13 KM. Muiños e pontes de fermosura e mérito. E ó final un microbús que agardaba ós camiñantes. Todo saiu redondo. Unha ruta moi fermosa que haberá que repetir.
• DOMINGO, 04-04-2004, fíxose de novo a Ruta dos MONTES DO MOUCHO.
• 21-03-2004. Guiados por Horacio fixemos unha fermosa ruta por terras do concello de Castrelo do Miño. Subimos, baixamos, subimos, baixamos, furamos por entre toxos e silveiras, e sorteamos dificultades varias. Ó final, o exceso de fame e de cansancio fixo que cambiasemos a subida a un castro de cuxo nome non me lembro por un cacho de empanada, un anaco de bica, un cacho de tarta de Santiago, .... todo regado con bó viño da casa. A verdade é que Horacio portuose ... e foi unha ruta chea de dificultades e de complexidades técnicas ... pero con final feliz. Puderon ser 11 km (cuarta arriba cuarta abaixo). Pero chegamos cansos como se foran 20. Agora que valeu a pena, pois tuvemos unha moi boa mañá e pasámolo ben.Fotos aquí
• O DOMINGO, 07-03-2004, fixose a Ruta do CASTRO DE S. VICENZO (no concello de Avión). Contan no foro que foi así: "Foi esta unha ruta das mais completas, e esto é por que a todas as cousas que teñen as camiñatas que se fan cada 15 dias, nesta engadiuse un prequecemento para non ter formigos durante a andaina, e decir foi unha ruta RILLAMILLAS cen por cen. Despois deste exercicio preliminar que consistiu en confundirnos de camiño e facer unha circular de aproximadamente 1km,topamonos as forzas da natureza (os homes de medioambiente) que nos puxeron no camiño apropiado comenzando unha bonita ruta por a parroquia de san Xusto de Avion para chegar o castro de san Vicente algus fixeron alpinismo e decir subiron a pino e outros seguiron a ruta señalada, o final disfrutamos os nove que fomos das vistas, incluso vimos a xente tomando o aperitivo no Carballiño mirade si ten vistas o castro, volta os coches que os tiñamos en Valderias,total contando o quentamento 17km,por certo a proxima ruta promete ser mais RILLAMILLAS si cabe"
• 15-02-2004. Dende o fermoso balneario de Laias empezamos a camiñar beira do Miño, río arriba, pasamos beira dos dominios de HORTOFLOR, cruzamos por enriba da autovía, enfilamos unha costa a peto, vimos como estaba a montaña clavada contra a montaña para que non se esborrallase enriba da autoestrada, pasamos á beira dunha valla metálica protectora posta para defender a civilización rodada dos rupestres penedos chouchantes, baixamos unha pequena costiña, e chegamos, por fín, ó monte. Seguimos subindo por entre pinos, paxaros e toxos. Monte arriba. Topamos unha piscina sorprendente, no medio do bosque. E rematamos chegando á capela de San Trocado, onde reinaba un fresco "general" procedente do noroeste que batía con franqueza nos nosos corpos. Había moi boas vistas, que ollamos con certa presa. Botamos un pouco de gasolina, e collemos monte abaixo, por atallos, fuxindo daquel frío polar que facía no alto. Nun plis plas chegamos de novo ó pobo de Laias, a tempo para coller os autos e circular para O Carballiño, na percura do xantar. Foron arredor de 15 km. para 17 rillamillas que os subimos e baixamos en boa armonía. Tuvemos un día fermoso, sin chuvia, e, quitando o fresco da cima, con boa temperatura. Unha boa xornada, con bo resultado. Fotos aquí
• DOMINGO, 8-2-2004, fixemos unha fermosa ruta polos montes do Irixo e Boborás, saínda da Pedriña, camiñamos por terras da parroquia de Corneda (zona de agochados castros), e chegamos á sempre fermosa vila de Astureses, onde visitamos a súa eirexa románica do século XII, e logo seguimos a ruta ata voltar á Pedriña. Mais ou menos 16 km por camiños bos entre montes de toxos. 21 rillamillas. E conversas sobre o plátano: que si é bo para non ter maniotas, ou que si produce maniotas, ou .... pero todos de acordo en que é "dulce". Pois vale. Fotos aquí.
• DOMINGO día 25 de XANEIRO de 2004: fixemos unha ruta circular pola parroquia de San Paio de Ventosela. Fixo moi bo día. Nin choveu nin fixo frio nin houbo neboa pecha que nos impedise ver os fermosos paisaxes que se nos foron amosando ó noso paso: o encoro de Castrelo de Miño, Santa Cristina, Ribadavia, ..... Foi unha fermosa camiñata para 17 amigos rilllamillas. Fotos da parroquia de Ventosela. Mapa da ruta e fotos de Ribadavia.
• DOMINGO DIA 11 DE XANEIRO DE 2004: Ruta polo Concello da Lama (Pontevedra): Ruta da FERVENZA DO RIO XESTA )(11 KM). No foro dos rillamillas, o Gran Cronista (descendente, a ben seguro, en liña recta de don Miguel de Cervantes, deixou esta fermosa e refrescante "crónica": " Dez, foron dez os tolos do RILLAMILLAS que se animaron a facer unha incursión en terras de Pontevedra (penso que habia terra debaixo de tanta auga).O tempo non nos engañou, parecía que ameazaba chuvia, e choveo como si no no fixera nunca; así e todo o peor foi a niebla que non nos deixou disfrutar do que aparentaba ser unha zona con fermosas vistas sobre o val do Xesta. Solo se fixo a ruta da fervenza pois o dia non axudaba, incluso se facia peligroso por os patinazos e hasta un paisano moi amable en Paradela nos acompañou por un camiño distinto da ruta sinalizada xa que era por un canal que estaba impracticable, incluso nos contou que a el mataraselle algunha vaca despeñaándose nesa zona. En definitiva: pasámolo ben,e total, despois dun tempo inactivos é estupendo hidratar as articulaciós...". Non hai fotos ... pero non fan falta, ... con este relato vemos a etapa como si estuveramos alí ... Gracias Gran Cronista. Quedas para outra.
• 20 de decembro do 2003, houbo cena no Derby, con asistencia
• DOMINGO, 14 de nadal de 2003, alomenos dez rillamillas fixeron a fermosa ruta do xabarín, tamén coñecida polo nome de "a ruta das matanzas". Saíndo dende Moldes, facendo un roteiro circular, pasando por Boborás, Cameixa (onde se visitou a fermosa Eirexa de San Martín), logo baixando a Pazos de Arenteiro, subindo a Cabanelas (cuidado coa subida, hai que facela amodiño, para non se afogar), baixandoá Ponte do Castro, subindo a Paradela, e rematando de novo en Moldes. É unha ruta fermosa, de uns 15 km, de dificultade media, pero esixente no tramo que vai de Pazos a Cabanelas. Entre os dez que camiñaron había incluso un extranxeiro procedente de non lembro qué pais europeo. ¿Finlandia, pode ser?. ¡Ai que ver cómo se vai estendendo a sona dos rillamillas!.
• O DOMINGO, 30-11-2003, fixose unha ruta por Miomás, Ponterriza, Moldes, Saleta, Carballiño. Foi pouca xente. Chovera de noite, facía frío, e moitos dos rillamillas andaban griposos ou acatarrados. Pero alomenos houbo tres valentes que deron a cara e fixeron a ruta. Noraboa.
• DOMINGO, 16-11-2003: Roteiro polo Camiño de SANTIAGO, pola VIA DA PRATA, de Cea a A Gouxa. Foi unha ruta moi fermosa, como o proba este estupendo comentario que Xano puxo no foro: "!Non choveo,portugues! -non cuadrou. Non é verdade de todo: algo chuviñou, practicamente o final da ruta. Por certo, ¡fermosa ruta!; moi completa: subidas, baixadas, camiños anchos, estreitos, congostras, breas, paisaxe, vistas, monumentos,... algo de todo; por certo os que decian que moito asfalto estan engañados: moi pouco, e o que había (salvo algun prós votos) moi ven botado para acercarte a pobos dignos de ver: Cea, Oseira, Cales, Pazo, Outeiro, A Gouxa (final de ruta). Total 15km aproximadamente. Viñemos ben contentos". Fotos de Cea.
• DOMINGO, 9 DE NOVEMBRO 2003, fixemos unha ruta por Miomás, Ponterriza, Moldes, Nonás, Sande, Saleta. Aquí hai unha foto de algúns dos que fomos. Ó terminar a ruta fixemos un magosto (foto) (con castañas, chourizos, pan, viño, bica, ...) na Saleta. E pra deixar todo ben limpo ó rematar barremos o bosque (foto).
• DOMINGO, 2 DE NOVEMBRO 2003, fixose unha ruta polo concello da LAMA (PONTEVEDRA).
• O DOMINGO, 26 de outubro 2003 fixose a ruta de LEIRO a PENACORNEIRA, ida e volta (18 km). Foi unha fermosa ruta: un bó día, fresco pero case sin chover; arredor de 15 persoas; bonito paisaxe e fermosa conversación. .... Un bó día. Houbo tamén algunha que outra anécdota: Marcelo, por exemplo, non se decatóu do cambio de hora e chegou á estación de Autobuses ás 8:30, e como non víu a naide colleu o coche e foise para Leiro, pensando que xa todos iban alá; en Leiro tampouco topou a naide; entón buscou un kiosko para mercar o periódico, e topouno cerrado. Pasou un pouco e chegou a señora do kiosko. "¡Qué pouco madrugan aquí!, dixo Marce. "Oi señor, é que ainda lle son as nove da mañá". Marce mirou o seu reloxo e marcaba as dez. "Vostede non cambiou a hora", díxolle a señora. Marce caeu da burra e voltou ó Carballiño, onde ó cabo de un pouco se atopou cós seus compañeiros rillamillas na estación de Autobuses: eran as 9:30, pola hora nova.
  Un rillamillas, que o debeu pasar ben, deixou este bonito mensaxe no foro dos rillamillas, despois de facer a ruta de Penacorneira: "Os primeiros pasos son os que máis custan, pero con xentes que teñen o camiño por norte, a esperanza atópase onde remata o sendeiro.Cultura, natureza, deporte, ocio, ..e cen cousas máis, fan que dende Rillamillas vivas unha historia con historias, sintas o arrecendo da terra humida, conserves un corpo 10 e... ata sintas o lecer de unha improvisada gastronomía dando conta do "bocata" enriba dun penedo no medio do monte. Ben, ...moi ben, ...por Rillamillas. !Que cunda o exemplo!".
• DOMINGO 19-10-2003: ás 9:30 da maña chovía sin parar. Pero as ganas de camiñar non se deixaron vencer pola auga e fixemos unha camiñata de duas horas: Parque, Muiño das Lousas, Miomás, Mesego .... Volvemos mollados. pero contentos. Aquí están algunhas fotos.
• DOMINGO, 5 de Outubro 2003 (fotos de Marga e Sonia, xuventude polo Caurel): houbo ruta polo Caurel (Lugo): DEVESA DA ROGUEIRA E LAGOA DE LUCENZA. Asistiron mais de 20 persoas. E viñeron tod@s felices e maravillados da fermosura do Caurel. ¡Qué pena que Deus fixese O Carballiño tan lonxe do Caurel!. Fotos do Caurel. Fotos da Devesa da Rogueira. Mapa de Caurel. Roteiro de Marcelo
• DOMINGO 21-9-2003, participamos na ruta organizada polo club SAPOCONCHO, dende Carballiño a Leiro, pasando por Miomás, Ponterriza, Moldes, Paradela, Cabanelas, Pazos de Arenteiro, e Lebosende. Aquí están algunhas fotos.
• DOMINGO, 7-9-2003, fixemos A Ruta do Marcofán (dende O Regueiro ata Magros), e logo en Magros, contando coa presencia dos Señores Alcade e Tenente Alcalde de Beariz (Don Manuel Prado e Don Tomás) procedeuse á inauguración da fermosa Ruta do Castro. Logo Bernardo convidounos a unhos pinchos regados con bó viño. Foi un día redondo. Ver fotos aquí.
• Domingo, 20 de xullo 2003. Ruta de 16 km polo Concello de Cenlle, rematando con visita á Cooperativa.
• Domingo, 6 de xullo de 2003: RUTA de CARBALLIÑO a PAZOS DE ARENTEIRO, pasando por A Ponterriza, Moldes, Paradela, Ponte do Castro, Cimadevila, Cabanelas, ..... Pincha aquí e verás.
• Sabado, 7-6-2003: Saimos ás 17:30 da Estación de Buses de Carballiño, fomos en coche ata a gasolinera de Irixo, e dende alí empezamos unha fermosa andaira que nos levou polos fermosos paraxes de pobos tales como Tellado, Cusanca, Eirexa, .... Por camiños de terra, subimos por un sitio, e baixamos por outro, ata voltar ós coches. Unhas tres horas de lixeira camiñata. Vimos que Norberto é unha mina de ouro, e que leva dentro a ciencia pura dos camiños ¿hai algún camiño que Norberto non coñeza????.. Aquí hai algunhas FOTOS.
• SABADO, 31 de maio de 2003, 50 km de Allaríz.
• RUTA DOS MONTES DO MOUCHO: SABADO, 24 de maio de 2003, pola tarde, saimos ás 17:00 da Estación de Autobuses de Carballiño, baixamos á beira do río Arenteiro, camiñamos río abaixo, atravesamos para o lado de Toscaña, subimos río arriba, cruzamos a carretera, subimos pola beira da Cruz Roxa, e a camiñar monte arriba, chegamos ós Montes do Moucho, pasamos o pé da Saleta, e baixamos para Carballiño. Rematamos todos comendo cereixas de unha cerdeira que había na beira da carretera, e que naide sabe por qué os paxaros non as tiñan comido (a verdade é que sabían ricas). A tarde estaba fresca. A compañía era agradable (soi estabamos 11, pero había moi bo clima). E a senda era estupenda: nin un metro de asfalto, todo por camiños de terra, sin grandes subidas nin grandes baixadas, con paisaxes variados e fermosos. Foi como un paseo polo ceo. Rematamos todos moi contentos, pensando que esta é unha ruta que podemos repetir as veces que faga falta, unha ruta facil, fermosa e levadeira, unha ruta que vale a pena. Unha ruta que pensamos sinalizar, para que a poida facer moita xente. Fotos: 1.- Beira da vía.      2.- Perto do antiguo night club.
• 16 e 17 de maio de 2003, duas novas etapas do CAMIÑO DE SANTIAGO, de Arzúa a Santiago
• RUTA POR CENLLE: DOMINGO, día 11 de maio de 2003, pola mañán, os rillamillas fixeron unha fermosa ruta de 13 km por terras de Cenlle.
• 1, 2, 3 e 4 de MAIO Camiño de Santiago, dende o Cebreiro ata Arzúa. 110 km en catro días. Contan os que foron que foi algo xenial, unha experiencia inolvidable, como non podía ser menos tratándose do CAMIÑO DE SANTIAGO. ¡Qué pena que non pudésemos ir máis!!!.
• UNHA RUTA POLO XURES: -27 de abril de 2003. 26 km. Dificultade alta e fermosura máis alta. Arredor de 17 persoas. A ruta empezou en Mogueimes. Empezase camiñando por unha fermosa carballeira, para chegar logo a unha Ponte Romana. Logo súbese pola veira de un fermoso río, escoitando o canto dos paxaros e o ruxir da auga. Visita a un fermoso pobo abandonado cmamado Salgueiros. Comida. E logo volta ó punto de partida por outro camiño. Sempre camiñando por terra, sin asfalto (agás dous pequeniños cachos). Esta ruta preparouna e dirixiuna Ignacio, a quén dende aquí lle damos as gracias por levarnos a un sitio tan fermoso.
• UN PASEO BOTÁNICO POLO PARQUE DE CARBALLIÑO: -26 de abril (SABADO): Os rillamillas fixemos un femoso paseo botánico polo parque do Carballiño, para coñecer a fondo árbores e prantas, dirixido por Marcelo.
• RUTA DO PUZO DO LAGO:-13 de abril 2003: Carballiño-Puzo do Lago-Carballiño. Non temos fotos, pero foi unha boa ruta.)
• RUTA por CASTRELO DE MIÑO-COTO NOVELLE-ARNOIA (30-03-2003. Fotos Juan. Dende o fermoso pobo de Castrelo empezamos a subir monte arriba por unha costa moi empinada, á beira de fermosos bosques, cruzando un regato alucinantemente bonito, .... E chegamos ó alto de Coto Novelle, onde vimos ..... néboa pecha. A dificultade do ascenso foi realmente elevada, porque subimos a un ritmo infernal. Pero logo a baixada cara Arnoia foi suave e fermosa. Incluso deixou de chover e abriu un pouco o día. E unha ruta corta, pero moi esixente. Pero tan fermosa que vale a pena, e que creo que repetiremos un día mais despexado, para poder ver as vistas mais fermosas da provincia).
• RUTA mixta arredor de OURENSE (16-03-2003. Fotos Juan. Perdemonos, estuvemos secuestrados, cruzamos o río con vértigo grande, subimos a unha cruz que non aparecía, vimos Ourense dende o ceo, baixamos casi en parapente, e aterrizamos no Barbaña ....Acabamos todos vivos... E pasámolo ben.)
• RUTA DE CARNAVALES 2003 (02-03-2003. Fotos ainda non hai)
• RUTA ALLARIZ-AGUASANTAS-ALLARIZ (16-02-2003. Un fermoso recorrido, que en parte vai polo Camiño de Santiago. Comida de bocata en Aguasantas. Moita xente e moi bo día.. Fotos de Juan)
• RUTA ALLARIZ-AGUASANTAS-ALLARIZ (16-02-2003. Fotos de José Luis)
• PASEO POLO BOSQUE DE RIDIMOAS (02-02-2003. Un fermoso paseo por un lugar único no mundo: O Bosque de Ridimoas. Escoitando as explicacións do "maestro" Pablo "Oitavén".. Fotos de Juan)
• PASEO POLO BOSQUE DE RIDIMOAS (02-02-2003. Un fermoso paseo por un lugar único no mundo: O Bosque de Ridimoas. Escoitando as explicacións do maestro Pablo "Oitavén".. Fotos de José Luis)
• RUTA DE VALDERIAS (17-12-2002. Paseo polas inmediacións do río Valderías (Avión), na cola do encoro de Albarellos. Fotos de José Luis)
• CENA DE NADAL DO ANO 2002 (14-12-2002. Cena de Nadal en Cotelas, Piñor. Fotos de Juan)
• RUTA DA SERRA MARTIÑA (06-12-2002. Ruta que percorre as terras de Cea e Piñor de Cea dende o pobo de Cobas ata Oseira a traverso da serra da Martiñá. Fotos de José Luis)
• RUTA DA SERRA MARTIÑA (06-12-2002. Fotos de Oseira e da Serra Martiñá. Fotos de Juan)
• RUTA DE CENLLE-SAN CLODIO (17-11-2002 de novo por terras de Cenlle pasando por Rioboo, San Clodio, Viña Mein e Lentille)
• RUTA DA SERRA DE SAN MAMEDE (03-11-2002. Un fermoso día que pasamos pola Serra de San Mamede, e despois por Allariz.. Fotos de Juan)
• RUTA DE CENLLE (27-10-2002. Logo de suspendela a seman anterior por mor da choiva por fin pudemos percorrer os camiños de Cenlle coa inestimable guia do amigo Gonzalo)
• SETAS E RUTA DE CENLLE (26 e 27 -10-2002.Vendo setas en Mouriz e no Parque do Carballiño. E fermosa ruta polo concello de Cenlle.Fotos de Juan)
• PASEO MICOLOXICO DOS RILLAMILLAS (26-10-2002. Fermoso,e divertido donde os haxa. Fotos de Marcelo)
• 20-10-2002.- 9:30 na estación de autobuses. Chovía. Fomos ata Cenlle... pero non poidemos facer a ruta porque bazaban auga do ceo con caldeiros sen parar... Creo que foi a única vez que se suspendeu unha ruta rillamillas por mor das "inclemencias meteorolóxicas". Neste día presentouse por primeira vez nos rillamillas o amigo Luciano, Luki ou Xano, tamén coñecido como cronista...
• RUTA DE BOUTEIRO (21-09-02 Ruta por terras de Banga e Bouteiro nas que descubrimos o antigo encoro da Cheda. Fotos de José Luis)
• RUTA DE PARTOVIA (10-05-2002 Ruta creada pola asociación de veciños de Partovia e que pasa polo casi abandonado lugar de Sona en donde vive "O Herodes". Fotos de José Luis)
• RUTA DE ASTURESES (13-04-2002. Ruta por terras de Boboras e na que o noso amigo Sobrado se encargou de amosarnos as riquezas paisaxsticas e arquitectonicas que ten. Fotos feitas por José Luis)

OUTRAS COUSAS

-O día 7-6-2004 escribia o seguinte: "Fai tres anos a palabra "rillamillas" non existía en google. Hoxe, 7-6-2004, buscando rillamillas en google aparecen 468 páxinas web. ¡Hai que ver cómo camiñamos!".

-O día 20-04-2014 (dez anos máis tarde), rillamillas segue vivo... e buscando esta palabra en google devolve exactamente 4.040 resultados... Entre eles esta páxina en primeiro lugar, e pouco despois a páxina do noso foro e a páxina do noso facebook...

Pincha aquí para ler: "¿Qué é SENDERISMO?"

Pincha aquí para ler: ¿Qué é "rillamillas"?

"ENCOL DA AMIZADE" (enviado por Alicia Bello, filla de un "rillamillas)

Caminante, son tus huellas
el camino, y nada mas;
caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.
Al andar se hace camino,
y al volver la vista atras
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.
Caminante, no hay camino,
sino estelas en la mar.
Antonio Machado