 |
 |
 |
 |
| _MG_5713 copia.jpg | _MG_5736 copia.jpg | _MG_5740 copia.jpg | _MG_5744 copia.jpg |
(A idea de facer estas fotos foi de Luisa... e por tanto é a Luisa a quen lle pertenece a propiedade intelectual de todas elas)
OS RILLAMILLAS CHEGAN A SANTIAGO...
(Doce pés)
Xa falta pouco para que den as doce horas do día 12 do mes 12 do ano 2010, cando seis rillamillas (que ven sendo doce pés, se as contas non fallan; e doce mans; e doce ollos; e doce orellas, e doce pernas e doce brazos...), entran en Santiago de Compostela. Nas pedras vellas vai retumbando fondo o eco dos doce pés que pisan con decición os derradeiros pasos que levan á Catedral.
Fai un fermoso día. Nin chove nin neva. E o sol non agobia. Máis ben se sinte algo de fresco.
A Cidade Vella está ateigada de xente. Hai longas colas, tanto para entrar na Catedral por Platerías, coma para pasar pola Porta Santa. Tamén hai que facer colas para recibir a Compostela.
Unha rapaza entra na Catedral emocionada, case chorando. Pola súa cabeza dan voltas moitos recordos. Moitos momentos intensos vividos nos derradeiros anos. Aquel viaxe de ida e volta ás portas do inferno. E aquel retorno á vida, ó ceo, ó paraiso... A loita contra un lobo vestido de tebras... Un lobo despiadado e sen corazón. Que quixo comela. Pero que tivo que fuxir co rabo entre as pernas e cos dentes pechados cando ela lle mirou ós ollos decíndolle con firmeza: ¡vaite, que eu quero seguir vivindo!...
Un home entra rumiando as lembranzas da súa xuventude. Cando, na porta da vida, sen nada que perder, colleu a quel barco que o levou a América. Con 18 anos. Catro cousas nunha bolsa. E un continente enteriro descoñecido e ateigado de soños ó outro lado do mar. E unha chegada traumática ó descubrir que os soños eran mentira. E que a realidade era a fame. Sen traballo. Sen cartos. Sen coñecer a naide. Pedir comida a descoñecidos. E pasar un tempo comendo so un plátano cada dia: unha punta pola mañán, o cacho do medio para xantar, e a outra punta para a cea. Sentindo un cabalo negro dando couces na barriga, por dentro... Notando como medraba debaixo da pel o burato negro da fame; da fame negra... ¡Qué tempos!.
Unha mai entra co seu cativo de cinco anos. O neno chora de aburrimento. A nai lembra o día aquel no que se casou co pai do rapaz. Ese pai que logo se votou á bebida. E que despois desapareceu. Sen deixar rastro nen cartos. So este cativo que ainda non entende qué demos é isto da crise da que os grandes falan de seguido. Mentres el so se pregunta... por qué este ano os Reis traen menos xoguetes?.
Entra tamén unha parella de velliños. Aparentan andar polos noventa anos. Van collidos do brazo, axudándose a camiñar. Unha moza míraos e sorri. Eles quedan tamén mirando para ela. ¿Cantos anos levan xuntos?. Hoxe fai setenta e cinco anos que nos casamos. ¿E ainda se queren? Cada vez mais. Agora xa non hai nada que poida estorbar o noso cariño. A moza pecha os ollos e pensa dentro da súa cabeciña: ¿Faría eu ben en divorciarme xa tres veces?...
Duas rapazas xaponesas pasan beira dos vellos e fanlles unha foto. Eles non protestan. Xa son tan vellos que non teñen ningún medo de que naide lles poida roubar a alma cunha cámara... Os moitos anos ensináronlles a non creer en paparruchadas...
O arcebispo de Santiago dalle comenzo á misa do peregrino. Un reloxo acaba de dar as DOCE, do día DOCE, do mes DOCE, do ano 2010.
Un home ponse a rumiar un pensamento: din que estamos nun pais laico e anticlerical, pero eu nunca vira tanta xente facendo cola para entrar na misa...
Siguen os cantos e os rezos. O aire da catedral nótase moi denso, ateigado de plegarias e pensamentos.
Cando remata a misa os rillamillas xúntanse no Obradoiro. Luisa sementa, no medio e medio da praza, a idea de facer unha foto descalzos, escribindo en roxo de sangue en cada pé unha letra do noso nome: R I L L A M I L L A S . ¿Cantos pés hai na foto?. DOCE. Non podía ser doutra maneira. Doce foron os apóstolos. Un deles era Xudas. Por iso rillamillas ten só once letras, e no derradeiro dos doce pés non hai letra, pois nel queda, valeiro, o lugar deixado por Xudas...
(Juan, sendo as DOCE horas da noite, dó día 12 do mes 12 do ano 2010)
"O que converte a vida nunha bendición non é facer o que nos gusta, senón que nos guste o que facemos" (GOETHE)
"No me resigno a que, cuando yo muera, siga el mundo como si yo no hubiera vivido" (Pedro Arrupe)
Engadir galicias.com a Favoritos
Benvid@, estás na túa casa