Fisterra
(Adicado a Elena, que xa fai tempo que non ven con nós a camiñar, pero que nos acompaña sempre dende o corazón e nos nosos corazóns)
Era aínda de noite cando os dous autobuses empezaron a chouchar dende Ourense cara Fisterra. Para poder saír ás sete da mañá os viauriños tivemos que erguernos cedo. Moi cedo.
Todo estaba escuro. E non se vía nada. Por non ver non se vían nin tan sequera as sombras dos pensamentos. Medio durmindo medio espertos, acurrucados nos asentos do autobús, coas pernas encollidas, un cento de amigos deixabamos pasar o tempo namentres os buses chouchaban e chouchaban polo camiño mollado de cara os mares de Fisterra.
Contan que A Galega dicía que non ía chover. Pero a noite estaba pecha. E o sol non tiña trazas de aparecer.
A iso das nove e pico, en Negreira, paramos para estirar as pernas e para meter no corpo un café. Isto espabilounos e parece que o día xa foi collendo outra cor. Por certo, no bar no que nos tocou entrar había dúas rapazas peregrinas almorzando. Falamos con elas un chisco. E sentimos unha forte nostalxia dos nosos días de Camiño. Ganas nos deron de deixar todo e de poñernos a andar alí mesmo. Pero ó final a razón gañoulle por esta vez a partida ó corazón e seguimos o plan que inicialmente tiñamos trazado e volvemos ós buses xunto do resto do grupo.
Rousa para aquí, rousa para alí, run run, dalle que dalle... e os buses acabaron levándonos a Lires. Alí desembarcamos. E sen más trámites botámonos a andar. Baixamos polo pobo e logo collemos un camiño que nos levou dereitamente ó mar. Vimos unha fermosa praia. E empezamos a camiñar por sendeiros, vendo como o mar descansaba tranquilo e sosegado á dereita de nós. Topamos xentes que andaban á súa vida, vimos como tres homes estercaban unha finca, cruzámonos con peregrinos que ían cara Muxía...
Estaba aneboado. E de vez en cando orballaba un pouco. Pero non facía nada de frío. E o que chovía tampouco era coma para dicir que fixera realmente un mal día. Non. Mais ben podiamos dicir que estaba facendo un bo día para camiñar.
Despois dun bo anaco chegamos á praia do Rostro. Fermosa e grande. Virxe. Os meus ollos aledáronse moito ó vela. E empecei a gozar facendo fotos. Pisadas na area. Xente sorrindo. Luz nas miradas e nas almas. Baile do mar eterno facendo pequenas ondas que acariciaban a area silandeira, fresca, sensual. Abrazo de mar e terra na liña borrosa onde soben e baixan as mareas. E un rosario longo, moi longo, de xente camiñando pola praia. Una fermosa imaxe. Un fermoso Rostro. Praia do Rostro. Rostro dun Deus que fixo, xa fai tempo, un mundo ben fermoso. Cousas coma sempre cheas de misterio. Soños. Conta unha vella, moi vella, tartaruga, que Deus tivo un soño moi fermoso no momento no que moldeo coa súa man chea de amor este anaco de universo. E xa se sabe que as tartarugas vellas saben ben o que din e non falan por falar.
Rematamos a praia. Subimos por un camiño. Empezou a orballar un pouco mais... A fame xa estaba principiando a petar nas nosas portas... E xa estaba chegando a hora do xantar. ¿Onde? ¿Onde demos se podían acoller da choiva mais de cen persoas para comer nun lugar enxoito? A cousa non parecía fácil.
Pero de repente apareceu un lugar cunhas poucas casas. E dúas delas estaban en obra. Alí topamos un lugar fantástico para acollernos, e para comer a cuberto. Parecía que foran feitas aposta e colocadas adrede alí naquel momento para nos resgardar do mal tempo. E alí diante, á nosa vista, estaba deitada, soia, espida e silandeira, a fermosa praia da Arnela.
Bocatas. Postre. Conversas. Sorrisos. Amizade. Café. E licores. ¡Vaia festa!
Rematada a hora das viandas, volvemos poñer os pes a andar, pisando camiños que nos acercaban a Fisterra. Ó chegar ó pobo, collemos un camiño que nos levou cara a dereita, e chegamos de novo ó mar. Topamos a fermosa praia do Mar de Fora. E seguimos beira do mar. Mais adiante subimos unha costa ben empinada que nos levou ó alto do monte. Contounos o noso guía, o noso Angel, que dende alí había unhas vistas moi fermosas. E nos creémolo. Pero ver non as vimos. Non porque todos estivésemos cegos de repente. Que houbera licor café, pero tampouco fora para tanto. Non. Non era cousa de cegueira colectiva, senón de "simple e llana" neboa pecha. E tan pecha que non deixaba nin tan sequera un pequeno buratiño para ver o faro.
Creemos o que Angel nos contou. Imaxinamos unha fermosa paisaxe dominada por un faro, co mar inmenso de fondo... Algúns incluso chegaron a pintar no mapa dos seus soños as illas da Gran Bretaña. E os máis ousados pecharon os ollos e viron nos seus pensamentos as mesmas Américas que contan que din que Colón descubriu fai xa unos centos de anos. ¡Coma se cando el chegou non houbera alí nin xente nin animais nin árbores nin soños nin amores! Pero iso non é o que hoxe nos ocupa.
O noso era buscar o faro de Fisterra. E baixamos monte abaixo, por onde o guía nos dixo, e rematamos vendo o faro diante das nosas narices, xusto no momento no que a néboa pecha empezaba a ser mais soft... Alí, finesterreando, estivemos un anaco. Incluso o sol decidiu asomar un pouquiño para que poidésemos gozar cos cambios de luz. Respiramos mar. Respiramos amizade. Respiramos soños eternos de milleiros de turistas e peregrinos que en pasados tempos chegaron aquí e pecharon os seus ollos para ver a película de si mesmos. Alí, mesturados con peregrinos chegados de afastadas terras, compartimos pensamentos, uns en silencio, outros con palabras... E xuntos escoitamos como neste lugar late con moita mais forza ca noutros o inmenso corazón do Universo. Sensación de unidade. Vivencias. Momentos de intensas experiencias espirituais. Foi coma se beberamos un anaco grande de ceo que nos ía enchendo por dentro.
Logo chegou a hora de subir de novo ós buses e de coller a viaxe de volta cara Ourense. Medio durmindo medio espertos a viaxe pareceulle corta a algúns e larga a outros, porque nesto, coma en todo, sempre hai diversidade de pareceres.
E así rematou o conto, que foi, de verdade, e coma sempre en Viaauria, un conto moi fermoso. E quédanos, claro, a ledicia, maxia e a enerxía dentro.
(Juan, 10-10-2009)
Fisterra
No medio da néboa pecha
vin un home vello
sentado nunha peneda.
Calado. Descalzo.
Barba branca.
Pelo longo.
Mirando cara o mar.
Rumiando pensamentos.
Recollendo na alma
anacos de soños
e bicos rotos
perdidos durante anos
e sementados no mar inmenso.
Mirando o seu pasado
sentíase canso
e con ganas de morrer.
Un pouco máis abaixo,
enriba doutra pedra,
unha peregrina estranxeira,
delgada, leda e fermosa,
húngara para máis señas,
xogaba cos seus soños de mil cores
espallados polo xardín aínda fresco
do seu corazón de moza,
enchendo de luz a tarde
e facendo bailar as néboas
co Faro, cos penedos e cos barcos.
Moi cerca, alleos a todo,
un mozo e unha moza,
collidos da man,
conversaban,
mirábanse,
e, de cando en cando,
dábanse un bico,
enchendo de ledicia
o mar que levaban dentro,
onde nadaban
namoradas
as súas vidas.
Pasou un tempo.
A moza peregrina levantouse
e botou a camiñar,
pasou veira do home vello,
detívose,
mirouno,
sorriulle...
O home abriu os ollos
e sentiu unha luz nova por dentro.
A moza sentouse
e puxéronse a falar.
E o home foi mudando
pouco a pouco
os seus pensamentos,
e empezou a ver de novo,
agora en cor,
a película da súa vida.
E no fondo do mar de si mesmo
topou un xardín de bicos e soños
enteiros, fermosos, frescos...
E sorriu.
E sentiu que quería
seguir vivindo moito tempo...
Neste intre, entre as néboas,
apareceu un pequeno raio de sol
que cambiou nun momento
a cor da terra, do mar e do ceo...
E vin moitas mais cousas.
Pero non podo contalas todas.
Alí, naquela tarde
salpicada de luz e néboa pecha.
Alí, en Fisterra,
onde se deita o sol
tódalas noites,
onde a terra e o mar
se abrazan cos ollos pechados
soñando dende nenos
con bicos prohibidos e imposibles.
Alí, en Fisterra,
onde dormen as raíces vellas
da eterna alma do Universo.
(Juan, 10-10-2009)
"O que converte a vida nunha bendición non é facer o que nos gusta, senón que nos guste o que facemos" (GOETHE)
"No me resigno a que, cuando yo muera, siga el mundo como si yo no hubiera vivido" (Pedro Arrupe)
Engadir galicias.com a Favoritos
Benvid@, estás na túa casa