Relatos na revista AURIA

"O Domingo de Pascua cadra cada ano no primeiro domingo de primavera no que hai lúa chea. A festividade do Domingo de Pascua ten a súa orixe na Pascua Xudía. E os xudeus rexíanse polo calendario lunar, non polo solar, e celebraban a súa Pascua o primeiro sábado de primavera no que había lúa chea" (Juan)

Este relato foi publicado na revista AURIA do mes de xaneiro de 2010. Esa revista véndese co periódico LA REGIÓN, o derradeiro domingo de cada mes.

Ano 1962. Eu daquela vivía en Camba, unha pequena aldea do concello de Laza (Ourense), acubillada no colo das montañas, a mil cen metros de altitude.

Nos primeiros días de xaneiro tiven que baixar a Verín. Erguinme cedo. Aparellei a mula. Metín no zurrón media peza de pan, unha boa tallada de carne, e un cuartillo de viño, e un pouco de penso para a mula. Cando ía de viaxe non me gustaba que nin ela nin eu pasásemos fame...

Cando saín de Camba aínda era noite cerrada. Sabido é que no inverno os días son pequenos, e para ir e volver a Verín cumpríame ben o tempo.

Vestín a capa polo capelo, montei dacabalo da mula, e botei a andar. Un vento espido e frío cortaba o escuro silencio da noite. Pouco a pouco foi morrendo a noite, para deixar nacer o día. A luz empezou a medrar e foi descubrindo as formas das cousas. Estaba aneboado, pero o sol, teimudo, empezou a fozar no ceo, e fixo un burato polo que asomou a súa cabeza para chiscarme un ollo.

Cando cheguei a Fontefría xa era día grande. Algunhas chemineas xa botaban fume. A mula parou para beber nunha fonte. Aproveitei para meter a man no zurrón e darlle unha “mada” de penso. E seguimos andando.

En Verín parei no comercio do Amador. Comprei a mercancía que precisaba. E, como xa era mediodía, convidáronme a xantar con eles. Aceptei. Metéronme a mula no curral e botáronlle un feixe de herba.

Cando rematamos de xantar o reloxo deu as cinco. Pedíronme que me quedase a durmir con eles e que deixase o viaxe de volta para o día seguinte, que se me ía facer tarde... Eu agradecín a invitación, pero díxenlles que tiña que volver, porque me precisaban na casa.

Sen perder tempo, despedinme, volvín aparellar a mula, coloquei a mercancía nas alforxas, montei dacabalo, e botamos a andar...

Cando cheguei a Fontefría xa era noite. O Antonio da Isaura volvía para a casa, despois de botarlle a cena ás vacas, e cando me viu saudoume.

- "Pois non son horas para ir para Camba. Pódente comer os lobos nesas serras. Apéate e vente comigo. Métoche a mula no meu curral, e esta noite dormes na nosa casa, e mañá continuas o viaxe".

- "Mellor será que lles chegues mañá vivo e non que te coman os lobos esta noite. Anda, non sexas tolo, quédate con nos".

- "Moitas grazas pola invitación. Pero vou seguir. Teño boa cabalería. E levo a escopeta para defenderme dos lobos. Así que se Deus quere non vou correr perigo".

- "Fai como vexas, pero eu quedaba mais contento se quedases a durmir na nosa casa".

Seguín. Conforme me ía afastando das casas a negrura da noite íase facendo cada vez mais grande. O ceo estaba completamente encapotado, e nel non se vía nada, nin lúa nin estrelas... Todo era escuridade. Menos mal que a mula sabía ben o camiño e camiñaba aínda que non houbese nada de luz.

O aire asubiaba con forza. Cando levaba mais ou menos unha hora andada botouse a nevar. A mula parouse. Como facía tanto aire, a neve batíalle nos ollos e non a deixaba camiñar. "Arre. Arre"... Ela daba uns cantos pasos e volvía a pararse. "Vamos, muliña, vamos. Que non podemos quedar aquí toda a noite". Ela volvía a camiñar un pouco.

De repente a mula parou en seco e negouse a seguir. Eu apeeime, collina do ramal, e tirei dela cara adiante... E neso vin catro luciñas redondas, emparelladas de dúas en dúas... Comprendín: eran os ollos de dous lobos. Botei man da escopeta, apuntei, e dispareilles un tiro... As luces pegaron un salto, pero seguiron estando alí. Estaba claro que non lle acertara. Mirei e vin que me quedaban aínda tres cartuchos. Pero pensei que sería mellor non malgastalos. Respirei fondo. E seguín camiñando, coa mula de ramal. As catro luces apartáronse un pouco do camiño, e deixáronme pasar... Seguía nevando. Cada vez máis.

A neve foi medrando, e chegou un momento en que xa non se distinguía o camiño. Volvín montar dacabalo da mula, para ver se ela era capaz de orientarse mellor ca min. A un lado, un pouco apartadas de nos, volvín a ver as catro luces. A mula camiñou un pouco, pero logo volveu a parar en seco. Mirei e vin outros dous pares de luces diante dela. Agora había catro pares de luces, dous diante e dous a un lado. Catro lobos. E so tres cartuchos. Aínda que non fallase ningún tiro, aínda así quedaría un lobo vivo. Iso se non aparecían mais. "Muliña. Estamos perdidos". A mula non contestou. Seguía nevando. Púxenme a rezar un "padre nuestro". Cando rematei, volvinme apear, collín o ramal da mula e tirei dela.

Andabamos sobre a neve, sen saber moi ben cara onde íamos. Os lobos seguíannos a certa distancia, pero de momento sen facernos fronte. A escuridade era total. Cada vez estaba mais perdido e desorientado, sen saber onde estaba nin cara onde quedaba Camba. Non sabía se estaba camiñando ó dereito ou ó revés... Parei para intentar pensar un pouco... Pero nese momento os lobos oulearon, e pareceu como se o ceo enteiro se estivera rachando... Estremeceume o corpo enteiro. E notei como dentro se me puña o sangue frío e duro coma un carambelo... Botei a andar, sen saber cara onde... Camiñaba coma se estivera fuxindo da morte... A mula, calada, seguía detrás de min... Estaba resignada. Ela ben sabía que os lobos a ían matar a ela antes de matarme a min. Hai unha lei moi vella que di que o lobo non ataca ó home mentres teña animais aos que atacar. Por iso morren na boca do lobo tantas ovellas e tan poucos pastores...

De repente, no medio da escuridade, tropecei cunha parede... Unha parece moi alta. Coma se fora dunha casa. Empecei a apalpar, para ver de qué se trataba... Topei unha porta de madeira. Abrina. E entrei coa mula. Volvín cerrar. Os lobos quedaron fora.

Alí dentro non había neve. No chan había uces e esterco. Estaba claro que era un curral dos que hai no monte, nalgunhas tapadas, para meter de noite o gando, nos meses do verán... Nese momento o que máis precisaba era un misto... para acender o lume, para quentarme. Sabía que non levaba ningún. Pero aínda así mirei e remirei no zurrón e en todos os petos, por ver se por un milagre aparecía algún. Pero non. Non apareceu ningún.

Senteime. Abrín o zurrón. Collín o penso que quedaba e dinllo á mula. Despois púxenme a comer a media peza de pan e a tallada de touciño. Aínda me quedaban un par de grolos de viño, que me deron calor, e desconxeláronme o sangue.

Despois senteime. A mula deitouse, coa albarda posta. Non me sentín con forzas para desaparellala. “Aterido”, deiteime enriba das pernas da mula e abrazado á súa barriga. Facía moito, moito frío e deste xeito dabámonos calor un ó outro. Estivemos así moito tempo. Pero o frío ía cada vez a mais. E, agora que estabamos a salvo da boca dos lobos, parecía que íamos a morrer co frío. Notei que estaba xa medio entumecido. Decidín levantarme e moverme un pouco. Nese intre vin que entraba un pouco de claridade.

Entón abrín un pouco a porta, e comprobei que parara de nevar. E que o ceo xa non estaba tan encapotado, senón que deixaba pasar un pouco da luz da lúa e das estrelas... Nese momento recoñecín o sitio: estaba no curral das Amadas, que era dun veciño de Toro. En pouco mais dunha hora podía chegar a Camba camiñando. Collín a escopeta e saín a fora. Non vin os lobos por ningunha parte. Empecei a orientarme cada vez mellor. Mais ou menos sabía cara onde tiña que camiñar para acercarme a Camba. Levantei a mula, collina de ramal, e puxémonos a andar...

Cando xa levabamos un bo cacho andado, ó lonxe vin unha luz. Pois aquilo ten que ser Camba, pensei. Facía aínda menos dun ano que chegara a luz eléctrica. Empecei a camiñar dirixíndome de cara aquela luz.

Cando cheguei, metín a mula no curral, e subín para a casa. Estaban todos durmindo. Deiteime sen facer ruído. Pero a miña muller espertou.

Eu quixen falar pero non fun capaz de contestarlle. Ela acendeu a luz. Miroume...

Non fun capaz de dicir nin palabra. Ela deume un abrazo, volveume mirar, e dixo:

- "Polo menos estás vivo. A fala hache de volver, se Deus quere. Agora durme e descansa".

Ao día seguinte, cando espertei, xa pasaba do mediodía. Estaba todo mazado, coma se me deran unha malleira.

Eu comín, pero non fun capaz de pronunciar palabra. Estiven varios días así, na cama, comento e durmindo, sen poder dicir nada. Tardei oito días en recuperar a voz.

- "Vaia, xa pensabamos que non ías a volver a falar nunca máis!. Dime, qué queres, Andrés?", díxome a miña muller.

Ela sentouse a escoitar. Eu conteille todo o que me pasara o día da viaxe. E cando rematei, o tío Lucas, que tamén estaba alí escoitando, dixo:

-"Pois foi o medo tan grande que pasaches o que che fixo perder a fala. E menos mal que non te matou. Porque o medo, cando é moi grande, pode chegar a matar".

Hola Amig@... déixate acariciar pola maxia da palabra...

"O Entroido é tradición, é gastronomía, é danza, é representación, é festa, é arte... Todo adobado cun chisco de transgresión, que permite que cadaquén sexa por un momento iso que moitas veces non pode ser no resto do ano, cando está disfrazado de persoa normal..." (Juan)

TOP: Ir ao INICIO desta páxina

Benvid@, a Galicias.com

Ver o libro de Visitas Deixar unha mensaxe no Libro