O ceo está moi cerca.
05/06/2010
Quedas a unha hora calquera dun día calquera no Xardín das Burgas. Neste caso ás nove da mañán do cinco de xuño de 2010. Xúntaste cun montón de amigos. Atópaste cun mozo tan alto que a súa cabeza sae por enriba de todas as demáis, un mozo que coñece os camiños, que lle gusta amosarlle ós demáis eses recantos fermosos que vai descubrindo cada día, que vive e conta as cousas con paixón... Un home que sabe tanto de tantas cousas que sempre nos sorprende contándonos cousas que non nos imaxinábamos que as poidera saber...
Ese home guíate. Sigues os seus pasos. E, andando, sin gastar en billetes de avión, atópaste moi pronto nun lugar totalmente descoñecido, no medio dun bosque... Pechas os ollos e imaxínaste que estás de viaxe, a miles de quilómetros do lugar onde vives... Pensas que estás no medio da selva, onde o silencio se escoita, onde todo é sorprendente... Vas apartando as ramas das árbores para abrir camiño. Gozas co frescor das sombras fondas. Topas un regato no que se bañan os xabaríns... Todo é salvaxe, puro, virxe... Non se ve unha casa... Non se escoita ningún ruido urbano... Non hai nin rastro de civilización... Comes no alto dun monte, sentado enriba dunha peneda... Conversas. Calas. Dormes. Soñas...
Volves a camiñar. Outra vez por un bosque salvaxe. Antes perdiches a noción do espazo. Agora perdes tamén a noción do tempo. Non sabes en qué século estás. Pode que no XI. Pode que no XV. Non tes nin idea. Cantan os paxaros, coma fan sempre dende fai milleiros de anos... Escoitase o ruxir da auga dun pequeno regato... E o suave vento da carde acariciáte con tenrura...
Enriba das árbores adiviñas a existencia dun ceo azul, cheo de estrelas que neste intre non se ven, pero que sabes que están ahí... Sintes dentro do teu corazón como baila unha estrela grande, facéndoche cóxegas, e desprendendo unha luz grande que te envolve... Agora o ceo nace en tí, dende dentro...
Sigues camiñando. Case non pousas os pés. Tópaste lixeiro.
Comes tres ou catro cereixas... Bebes auga fresca dunha fonte... Volves a camiñar... e de pronto... ¡tópaste de novo en Ourense!...
¿Canto tempo pasou?. Non tes nin idea. Parece que foi un segundo. Parece que foi unha eternidade. Un fermoso segundo eterno, deses que cheiran a soño namorado. Preguntas qué hora é. ¡As nove da noite!. Vaia, que según as matemáticas pasaron doce horas. Pero as matemáticas importan pouco...
O único que importa é que estiveches no ceo. E que agora sabes que ¡O CEO ESTÁ MOI CERCA!
(Juan, 06-06-2010)
"O que converte a vida nunha bendición non é facer o que nos gusta, senón que nos guste o que facemos" (GOETHE)
"No me resigno a que, cuando yo muera, siga el mundo como si yo no hubiera vivido" (Pedro Arrupe)
Engadir galicias.com a Favoritos
Benvid@, estás na túa casa