DE MONTEDERRAMO A OS MILAGRES
Os autobuses leváronnos ata Montederramo. Café. E logo visita guiada ó Mosteiro de Montederramo. Sorpresa. A guía, unha rapaza alta e simpática, foinos levando pola Igrexa e polos claustros. As súas palabras leváronnos a tempos pasados: a chegada do Cister a Galicia, a contrucción do Mosteiro, o seu explendor, a desamortización, o abandono, as ventas e reventas, os intentos de recuperación e a reconstrucción e restauración. Unha longa historia que ainda non rematou. Chamáronnos a atención moitas cousas. Podemos citar algunhas: o retablo maior e o coro, na Igrexa. O clautro cuberto, adicado a patio de colexio, coas paredes cheas de carteis que lle dan vida, e que amosan as ilusións de nenos e mestres, e os seus desexos de contruir xuntos un mundo millor... A beleza espisa e crúa do outro clautro, ainda sen restaurar...
Non sei se era pola simpatía da guía ou polo medo á choiva... pero o caso é que parecía que naide tiña presa e que todo o mundo quería que a estancia no Mosteiro se alongase máis e máis...
Pero ó fin houbo que dar por rematada a visita cultural... Chovía e chovía e seguía chovendo. E non tiña pinta de que fose a escampar. Por iso Angel deu a opción de que o que non quixese camiñar se quedase no autobús. Case todos optamos por abrir os paraguas e botar a andar.
Río Mao. Prados verdes moi verdes. Pobos pequeniños.... Comemos entre penedas, nun lumbeiro cheo de flores, con vistas ó val de Maceda. E logo baixamos, con dor de pernas, por unha costa que tardou moito tempo en rematar... Alí naceron algunhas maniotas... Serpenteamos logo por camiños e sendas entre piñeiros... ata que chegamos ó santuario dos Milagres... no que entramos pola súa parte traseira.
A medida que foi avanzando o día ... foi mellorando o tempo... e cando rematamos démonos de conta de que ó fin e o cabo tampouco chovera tanto... pois a realidade é que non estabamos nada mollados... Tamén é certo que cos anos imos tendo certa veteranía e xa sabemos que cando se conta choiva hai que levar polainas, pantalóns de auga, chaqueta de auga con capucha, e paraguas... Ainda que cicais este día os paraguas foron os que peor o pasaron, pois moitos deles feneceron, asasinados polo vento...
En calquera caso tivemos, unha vez máis, un fermoso día cor viaauria, por moito que algúns dos asistentes arrastramos os pes cargados de sono, por ternos deitado tarde a noite anterior... E algúns, como o xefe e director da orquesta, nin tan xiquera cheirou a cama, pois saiu do turno de traballo nocturno direitamente cara o autobús... Moito amor hai que ter por Viaauria para facer estas toladas. Pero é que, o que non está algo tolo, non fai nada.
"O que converte a vida nunha bendición non é facer o que nos gusta, senón que nos guste o que facemos" (GOETHE)
"No me resigno a que, cuando yo muera, siga el mundo como si yo no hubiera vivido" (Pedro Arrupe)
Engadir galicias.com a Favoritos
Benvid@, estás na túa casa