O CALDO DE PEDRA
Abril augas mil. Tempo de choiva. E así parecía que tocaba o sábado 18 de abril do 2009. Os dous autobuses de Viaauria arribaron ás terras portuguesas. Sairon os viaauriños armados de polainas, pantalóns de auga, chuvasqueiros, paraguas e artiluxios diversos para protexerse da auga que podía caer do ceo no caso de que as néboas se enchesen de buratos...
Pero saiu o sol, e co seu sorriso coseu os rotos das néboas todas, de tal xeito que tivemos unha mañan na que non caeu nin unha pingada... Fresca e soleada. Como lle gusta ós camiñantes...
Lumbeiros espidos, salpicados de penedos... Castelos segredos agochados nas cimas... Camiños pequenos sepenteando... Un paso detrás doutro... Unha ponte fermosa... Outra ponte e un muiño... E mil cancelas cortando coma soldados de chumbo o paso do gando... De estilos diversos... De madeira... De ferro de forxa coma se dun balcón se tratara... ¿E os metálicos galegos? ¿Ulos?... O noso reciclaxe salvaxe ainda non cuallou de todo no veciño Portugal... Se ben, como en "todas partes cocen fabas"... vimos tamén algunhas construccións de estilo "bloqueresco", co bloque de toda a vida espido competindo con vellos anacos de paredes de pedra...
Chegou a hora de comer. Que non da comida. Varios restaurantes. Pero todos cheos.
¿Cantos son?
Oito.
¿Teñen vostedes reservado?.
Pois non.
Pois entón...
Vaia. Comer temos que comer. Pensemos. O Rubén cóntanos o conto do caldo de pedra. Sí. Temos que aplicar este conto. O comedor está cheo, pero a cafetería está valeira.
Mire. ¿Podemonos sentar
nesta mesa?.
Claro.
E mire, unhas cervexas e unhas cocacolas... sí que nos poderá
servir.
Pois claro.
Ben. Imos ben. Un anaco despois...
Mire, e... ¿un pouco
de pan... terá?.
Sí.
E se cadra uns embutidos?.
Tamén.
Vale. Pois póñanos algo, así a súa maneira....
Imos indo. Deixamos que pase un bo pedazo de tempo. E logo volvemos a sorrirlle á camareira...
E mire... ¿non poderíamos
pedir uns pratos de sopa, coma se fora de postre?.
Vou ver... ¿Cantos queren?
Cinco.
E trainos pratos, culleres e unha pota de caldo... Xa non imos morrer de fame...
E se lle pedimos duas racións
de cabrito?
Agora mesmo llas traio.
E así foi. Ó final acabamos comendo a fartar. E sobrounos carne e mais guarnición. Ata o punto de que invitamos a comer a un grupo que había na mesa de ó lado. E ainda seguiu sobrando carne e mais guarnición. Un amigo saca un tuperware... e bota alí a guarnición... ¡Bota tamén a carne...! ¿Pero ti non eres vexetariano? Eu sí, pero o meu gato non. E así rematamos... traendonos viandas de Portugal...
Feito todo isto, sementado de risas, namentras fora chovía, agora sí, con ganas... Feito todo isto, digo... soio faltaba facernos unha foto coa camareira no medio. E claro que dixo que sí. ¿Por qué ía a decir que non se non comportáramos coma verdadeiros portugueses? Se a fin de contas todos somos hirmáns...
Rematado o tempo do xantar, parou de chover... Subir ó castelo (voluntario), visitar o pobo, e veña ós autobuses, camiño do Santuario da Nosa Señora da Peneda... que nos agardaba alí, grande e maxestuoso, sentado beira do enorme lumbeiro de pedra... Visto o lugar, volvemos ós autobuses, que ó son de fermosos e animados cantos nos trouxeron de volta para a nosa España, para a nosa Galicia, para as nosas casiñas... onde nos agardaba o calor do fogar, despois dun día cheo de cor... de cor viaauria.
Chegamos sen fame... porque ainda traimamos as barrigas cheas do arrecendo do vello conto do caldo de pedra...
"O que converte a vida nunha bendición non é facer o que nos gusta, senón que nos guste o que facemos" (GOETHE)
"No me resigno a que, cuando yo muera, siga el mundo como si yo no hubiera vivido" (Pedro Arrupe)
Engadir galicias.com a Favoritos
Benvid@, estás na túa casa