“Angelitoo, ... Angelitoo,...”

          Florentina, unha moza de Camba, irmá da Juliana, quedou embarazada de solteira, como a súa irmá, como moitas outras naquel tempo en que os preservativos nin se sabía que existían.

Seus pais coidaron do neno, Angelito, que morreu cando tiña 8 anos. O seu avó, o tio Chusco, andaba coas vacas no monte e berraba. Chamaba por él enchendo o aire de suspiros que o eco levaba lonxe, moi lonxe, por entre a tupida neboa do inverno frio, meténdolle os espíritus no corpo a calqueira pastor que oira os laios que parecían vir da ultratumba, a onde  él pretendía que chegaran.

          “Si, son o tio Chusco, son, teño que pensar para saber que son eu, estou cheo de pena, de rencor contra naide e contra todo. “Angelitoo, ... Angelitoo,...”
Despois do disgusto que levei cando a miña Florentina, a túa mai, quedou preñada,... agora o disgusto de perderte.  “Angelitoo, ... Angelitoo,...”.
Levo o corazón nun puño e o siso nun bolsillo.  “Angelitoo, ... Angelitoo,...”
Túa mai quedou tola, e non fala, unha muller tan rexa só traballa, traballa e traballa; cava na terra con forza como para vingarse por terte nas súas entrañas. “Angelitoo, ... Angelitoo,...”
          Cos teus oito anos deixáchenos orfos. Orfos do teu sorriso, dos teus beixos, da túa presencia.  “Angelitoo, ... Angelitoo,...”
          ¿Por qué te me adiantáches, por qué non me fun eu antes?. Tu tiñas máis camiño por andar.  “Angelitoo, ... Angelitoo,...”
          Non vexo as vacas, non vexo o burro...¿Onde estás? ...  “Angelitoo, ... Angelitoo,...” Non vexo, non me vexo, non te vexo e en todo te vexo, en todo te oio, sempre te oio falar dende o recuncho máis lonxano e profundo da miña magoada cabeza.

          O aire dos meus pulmóns lévame ó chan, a miña garganta chora en silencio,... este sofoco, este asma, este silicosis, este tuberculosis,... este, ... non sei que,... non me matan, nada me mata e todo me fai sufrir, pero nada me fai sufrir tanto como a túa falta. ¿Por qué nada me mata?. Pois eu non me podo matar porque así perdo o teu recordo, e é o único que me queda de ti.

          Non poido saber,... non sei que me poideches dar para tanto te querer. Cando naciches quixen pensar que te recolleran na neve, abandoado, como a María da Portela  que atopou o José do Domínguez  onda Pedra do Concello, nunha cestiña. Non podía pensar,... non quería creer que á miña filla lle pasara algo así. E tu, ... tu non eras o culpable oh..., pero eras quen me facías mal, o que chorabas pola noite polos torzós de barriga que che daban, non sei si coa fame ou co leite de túa mai que non era bo, porque cho daba con vergonza. ¿morríches porque ela se avergonzaba de ti?. Non sei porque morriches ¿por que pensaches que non te queriamos de pequeno?. Non sei porque morriches. Tamén fuches malo eh, morrer cando eu máis te quería.

          A xente veme e dice que estou embotado e a bota non a toco, dicen que estou embotellado e, botella non temos ningunha na casa, dicen que estou enfrascado, non sei en que frasco vou caber eu, dicen que estou ensimismado desde que tu morriches; ... naide o sabe, non saben nada. Eu non estou ensimismado, ... estou entuado, estou sempre en ti, cada cousa que fago penso como a farías tu, ...cada cousa que penso fagoio co teu pensamento, ... cando me falan oio polos teus oidos.

          De pequeno non me deixabas durmir cos teus berros. Cando deixaches de berrar eu empecei a durmir, cando empezaches a sorrir, eu empecei a vivir, e ...agora... que eu xa durmía e xa vivía e xa te quería tanto, e xa me facías tan bo avío, tan bo compañeiro,... vas e déixasme. ¿Que che fixen eu? ¿Por qué me tratas así, rencoroso? ¿É porque non te queriamos de pequeno?... Eso xa pasou home, ahora queriámoste todos e vas e déixasnos,... merecías, ...merecías. Merecías volver nacer de novo e xa verías como te queriamos e verías como non tiñas ganas de marchar.

          Non me podo enfadar contigo, pero está moi mal o que fixeches, marchar así,... marchar ahora, ... tiñas que chegar a mozo e teriamos máis vacas e podiamos meter un fato de res e podías casar ben e cando tiveras fillos como manda Deus e non como fixo teu pai, eu atenderíachos para que ti poideras traballar e darlle ós teus fillos máis do que os meus pais me deron a min, máis do que eu lle din a túa mai e mais do que a túa mai che deu a ti. Ves, si non te foras así, todo o que podía pasar e así, ... así nada, ... deixáchesme só no mundo, só coa túa mai, só coa túa tía, ... só... soiño e medio tolo porque non podio retirar a túa cara de bebé, a túa cara de neno da miña cabeza. E choro, e arrepíntome de non te ter querido cando eras bebé, e síntome culpable de tódolos pensamentos que tiven para desfacerme de ti, ... tiñan que mo haber feito a min,... a túa cara de neno sorrinte como agradecéndome o pouco que fixen por ti.

          A miña cabeza áseme secar de tanto cavilar en ti, ásme levar para a sepultura, e, ... quero e non quero ir. Quero ir para estar contigo, pero non quero ir por non te esquecer, porque a morte é esquecemento. A morte é limpa e a morte é porca porque te pudre, a morte é lume porque fai cinsa do teu corpo. A morte ¿qué é? Dime que é, tu que ahora xa o sabes. Dime que hai despois, dime si estás, si podio seguir falando contigo ou si estou toleando. Estou toleando, falo só, tu non me respondes,... pero estás ahí, eu noto a túa presencia, tes que estar ahí, tes que estar carafio sinon, ... que fago eu pensando en monólogo, pensando só, só pensando, vagando detrás das vacas cual alma en pena, parecemos a Santa Compaña, so que as vacas levan esquilas, que si levaran campaiñas como a do cura xa eramos unha ristra de señas. Ge, a cousa tenche gracia, dache a risa Angelito, ¡como nos ririamos si estiveras eiquí! Fariamos muiños con xungos, fariamos ruxideiras cos xungos, fariamos gaitas coas pallas da més. Votariamos galgas pola ladeira abaixo, fariamos zonear as pedras no aire, capariamos a auga con lousetas, ... todo o que poderiamos facer si non te marcharas. Acórdaste das castañetas que faciamos coa casca dos castiñeiros, ou das gaitas de castiñeiro... a escopeta que che fixen o ano pasado cunha palla de millo tiraba lonxe as areas, ¿a que sí?. Xa sei que non voltarás a xogar conmigo.

          Esta noite vou ir ó atrio e pedirlle a Besta Pía que me poña un pé no peito e que me leve onda ti ¿ou ahora és ti quen non me queres?. Os nenos non sodes tan malos como os vellos, non sodes tan rencorosos. Si nace un neno naceu e xa está, hai que querelo porque o necesita, non se pode pensar na desonra que é nacer sin pai, bueno, ti xa me entendes sin que os pais estén casados,... tamén, ... ben pouco coidado tiveron, ... pero millor así, si tiveran coidado  non estarías ti ahí, bueno ahí estarías, pero sin ter pasado por este mundo, non nos teriamos coñecido. Ves ahora, ainda encima estoulle agradecido á miña filla por terte traido ó mundo, e daquela cantas maldicións lle votei. ¡Cantas voltas da a vida!... o que nun principio parece malo e desgraciado acaba convertíndose en algo bo,... é ben verdade o refrán dos vellos de que “non hai mal que por ben non veña” pero tu, meu ben, pouco duraches. 8 anos, 8 anos non é nada, unha vida enteira eso si que é muiñada. Ben podías volver e tratariamoste ben dende o primeiro día, pénsao, fala con quen haxa que falar e dílle que tes que volver, que teu avó estase volvendo tolo, ... tes que vir Agelito, tes que vir carafio. Así non se fai.”

Este conto foime remitido por Elias Dominguez Prieto. Gracias.

"O que converte a vida nunha bendición non é facer o que nos gusta, senón que nos guste o que facemos" (GOETHE)

"No me resigno a que, cuando yo muera, siga el mundo como si yo no hubiera vivido" (Pedro Arrupe)

  Engadir galicias.com a Favoritos  

Inicio de Galicias.com

Fotos de Galicia         

Benvid@, estás na túa casa