Galicias.com: unha casa para todos

COMERCIOS DO CARBALLIÑO
INSTITUTO DE ESTUDIOS CARBALLIÑESES
Cando eu era neno, xa fai moito tempo, vivía en Camba unha rapaza que se chamaba Caperucita, Caperucita de Camba. Era unha nena moi fermosa e moi espabilada. Vivía no fondo do pobo, no Quintairo, nunha casiña de pedra, con teito de lousa, xunto cos seus pais, Xosé e María. Tiña unha aboa que se chamaba Andrea, que vivía no alto do pobo, na primeira casa que se atopa vindo da Serra e baixando pola Costa.

A tía Andrea (que así lle chamábamos todos no pobo) era moi vella. Naide sabía certamente cantos anos tiña, porque non había no pobo naide tan vello coma ela, e naide podía lembrarse de cando ela nacera. Algúns incluso decían que nacera ó mesmo tempo que o pobo de Camba, e outros chegaban incluso a pensar que vivía dende sempre, dendo o principio do mundo. En calquera caso a tía Andrea era tan sabia como vella. Sabía todo de todas as cousas. E sobor de todo sabía contar moitos e moi fermosos contos.

Por eso, a Caperucita gustáballe moito ir para a casa da súa aboa Andrea. En canto podía, saía de casa, e subía correndo polo carreirón das Millaras, y nun santiamén plantábase na casa da abóa Andrea. E alí sempre había mais rapaces, todos eles dispostos a aprender e a pasalo ben.

Alí, cada día era diferente. Había unha lareira, unha pedra moi grande no chau, enriba da cal había un lume eternamente aceso. Ardían os torgos e as rachas de carballo. Ardían e ardían, e parece que endexamais se acababan. Coma se sempre houbera a mesma leña e o mesmo lume. Había dous grandes escanos de madeira, non sei moi ben se de carballo ou de castiñeiro; e había tamén unha arca pequena e fermosa, chea de segredos. A tía Andrea sentábase na arca, e os rapaces nos escanos. Ela contábanos cousas e contos. E nos escoitábamos coa boca aberta. Para cada día tíña unha historia diferente. As veces falábanos da xente que vivira en Camba nos séculos pasados e das fazañas grandes e pequenas que fixeran; un día falábanos da forza grande que tiñan algún homes, coma o tío Miguel, que collía un carro polo piñallo e levantábaio no aire cunha soia mau; outras veces falábanos das prantas, e das propiedades curativas e mediciñais que cada unha tiña; outros días falábanos dos animais; etc.

A casa da tía Andrea era a primeira chegando ó pobo dende a serra. E por iso alí tíñanse gardado moitas veces nos duros invernos os animais salvaxes que viven na serra. Cando había neves moi grandes baixaban os corzos, os cervos, e mesmo os lobos, e petaban na porta da casa da tía Andrea. I ela deixabaos entrar a todos, para que se quentasen na cociña. E se tiña algo que dárlles de comer, dáballo. E alí se xuntaban os lobos coas ovellas, coas corzas e cos cervos, e os raposos coas galiñas, e os gatos cos cans e cos mesmos ratos, sen que ningún animal lle fixese mal a outro. Porque todos os animas querián e respetaban moito á tía Andrea, e todos sabían que dentro da sua casa non estaba permitido facerlle mal a ningén.

As veces mesmo estábamos na cociña os rapaces mezclados cos lobos, cos cervos e coas corzas. E todos escoitábamos coa boca aberta as cousas que a tía Andrea nos contaba. E da súa boca aprendemos todos a historia do pobo, e o significado das cousas e da mesma vida.

Todos os rapaces lle queríamos moito a Caperucita, e todos queríamos ser amigos dela, para ir xunto con ela para a casa da súa abóa.

E, cando chegaba o bó tempo, os amigos de Caperucita facíamos outras moitas cousas xunto con ela. As veces íbamos ó monte a buscar niños de paxaros. Outras veces ibamos buscar froles. Outras veces .....

Hai centos e centos de historias que contar da vida en Camba nos tempos da nena Caperucita e da súa abóa Andrea. ....

Pero por hoxe xa non vos vou a contar nada mais. Deixo que a vosa imaxinación invente conmigo a historia daqueles tempos. ..........................

Supoño, Teresa, que todo o anterior che parecerá un pouco estraño. Che expico. Caperucita de Camba é un conto que eu fun inventando e improvisando ó longo de varios anos, para contarlle cada noite antes de dormilas ás miñas duas fillas unha historia de Camba; e cada noite lles inventaba sobre a marcha unha historia das andanzas de Caperucita e da súa abóa Andrea e do lobo bo que falaba coa xente e dos amigos de caperucita e das vacas e das ovellas que tamén falaban e das excusión ó Invernadeiro e ó Rocín e de mil e unha cousas mais ..... Eu o único que quería era despertar nas miñas fillas o amor á terra real-imaxinaria de Camba. E para falarlles de Camba, e das cousas que eu vivira ou soñara de neno, inventei un conto de Caperucita de Camba, que me durou varios anos, pero que hasta hoxe nunca o escribira, senón que o improvisaba cada noite. Dende logo que o conto de Caperucita de Camba que lles contei foi moito moito moito mais longo que o que escribín hoxe.

Unha aperta.

 

pie index fotos Hola Amig@s...

"O que converte a vida nunha bendición non é facer o que nos gusta, senón que nos guste o que facemos" (GOETHE)

"No me resigno a que, cuando yo muera, siga el mundo como si yo no hubiera vivido" (Pedro Arrupe)


  Engadir galicias.com a Favoritos  

Inicio de Galicias.com

Fotos de Galicia   Galego   español    English

Benvid@, estás na túa casa

©Juan Rúa. Contador