A MORTE DO TÍO

Outono. Tempo de ir morrendo lentamente.

Morreu. Xa pasaba moito dos noventa.

Non era novo. Pero sempre é cedo para morrer

cando aínda tes quen te queira.

A súa filla,

o seu xenro, a súa irmá, os seus sobriños...

e moitos máis.

Unha familia longa, grande, e moi querida..

Non lle faltaba quen o quixese.

Pero chegoulle a hora. Foise apagando lentamente.

Sementando de paz o seu derradeiro rastro.

Palpando a presenza dos seus.

Despediuse, pechou os ollos, mirou para dentro,

e deixou que suavemente se lle fose parando o corazón.

¡Ese corazón tan grande, que tanto amor tiña dado!

"El pagou e nos debemos".

Choramos en silencio. Sentimos o burato,

o cavaxón escuro no medio da alma rota.

Dóennos as raíces caladas da infancia,

dóenos dentro, moi dentro,

nas fontes onde naceu o noso sangue primeiro.

Choran calados os paxariños de Camba.

Choran nas casas, nas hortas, nos lameiros,

nos soutos e nas carballeiras.

Choran nas tapadas de Garcianas,

e nos regos, nos camiños e nas ladeiras.

Choran os coitelos e as gadañas

porque xa non queda quen os afíe como Deus manda.

Choran os escanos das cociñas

lembrando aqueles amenceres

nos tempos da matanza.

Choran os soños e as lembranzas.

E o tío, sereno, cos ollos pechados,

dorme, escoita e cala...

Sempre soubo que lle queríamos

e xa non o sorprende nada.

Desata o últimos fíos

que o xunguían con este mundo

e vaise, vaise voando

para xuntarse con moitos dos seus

que Alá o están esperando.

Outono. Apágase o lume da vida.

Pero o amor non morre nunca:

¡renace sempre das cinzas!.

(Juan, 21-10-2010)