Un banco en escaleira (obra de inxenería de alta montaña made in Jorge), o eterno verde de Camba arredor dunha palleira esborrallada co lousado fundido, Diego (xuventude en bicicleta, o rapaz que coñece a serra coma a palma da mau,como a coñecían os vellos), a eirexa por dentro (fermosa bóveda de cañón, retablo querido, cores e luces, e sobre todo sentementos. Aquí rezamos dende hai séculos polos nosos mortos. Aquí están as raíces máis fondas das nosas almas), lumbeiros de Camba vistos dende o Grameleiro, e a noticia do día 7 de agosto do 2005 (o abraiante incendio da Pica, a medio camiño entre os pobos de Trez, As Eiras, Portocamba e Cerdedelo. O lume matando árbores e ferindo o corazón da terra. Uns animais foxen e outros arden. Os homes miran impotentes coa faciana curtida en mil guerras xa vividas. Os nenos choran de rabia. Están matando a natureza. Asesinos. As chamas son mais altas que o campanario. Parece imposible apagar este lume. Chegan os helicópteros. Logo os hidroavións. E pouco a pouco van controlando o lume). Pero non todo é lume. Hai máis cousas: a piscina con auga fría (na que pouca xente se baña, pero que sirve para dar fresco, e como lugar de reunión e charla), a xuventude, os nenos (facía moito tempo que non se vían en Camba tantos nenos pequenos), a música, a festa, o baile (ese reencontro coa adolescencia, cando os corpos fervían de sangue, de lume e de soños). Buscando o pasado. Atopando as raices. Vivindo o presente. E poñendo os cementos do futuro. E a familia que abraza, acolle, convida. A mesa na que non falta o cabrito. Esto é o pobo, a xente e a vida. Camba: onde nace todo o que somos.
"O que converte a vida nunha bendición non é facer o que nos gusta, senón que nos guste o que facemos" (GOETHE)
"No me resigno a que, cuando yo muera, siga el mundo como si yo no hubiera vivido" (Pedro Arrupe)
Engadir galicias.com a Favoritos
Benvid@, estás na túa casa